Joanne Rowling - Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

Hagrid helpis Hari ŝuti iom en sakon.

“La oraj estes ‘galionoj’,” li klarigis. “Po dek sep arĝentaj ‘ŝikloj’ por galion’, kaj po dudek naŭ ‘knetoj’ por ŝiklo, estes ja facile. Ĝuste, tiom sufiĉes por par’ da s’mestroj, ni tenos la restaĵon s’kure por vi.” Li turniĝis al Kroĉhoko. “Nun al ŝloskel’ numero sepcent dek tri, b’nvolu, kaj ĉu ni povus iri malpli rapide?”

“Nur unu rapidecon,” diris Kroĉhoko.

Ili nun iris eĉ pli profunde, kaj akcelis. La aero fariĝis pli kaj pli malvarma dum ili impetis ĉirkaŭ la akutaj kurboj. Ili klakadis trans subteran ravinon, kaj Hari kliniĝis super la ĉaretrando por vidi tion, kio estis ĉe la malhela fundo, sed Hagrid ĝemis, kaj tiris lin reen per la nuko.

Ŝloskelo sepcent dek tri ne havis ŝlosiltruon.

“Gardu vin,” diris Kroĉhoko impone. Li tuŝetis la pordon malpeze per unu el siaj longaj fingroj, kaj ĝi simple forvaporiĝis.

“Se iu ajn, escepte de Gajngota koboldo, provus tion, tiu estus suĉata tra la pordo kaj kaptata tie,” diris Kroĉhoko.

“Kiel ofte vi kontrolas interne por kaptitoj?”

“Ho, proksimume unufoje ĉiun jardekon,” diris Kroĉhoko kun tre kruela rideto.

Devas esti io tre eksterordinara en tia altsekura ŝloskelo, Hari supozis, dum li kliniĝis antaŭen avide, atendante vidi fabelajn juvelojn minimume—sed al li ĝi unue aspektis malplene. Tiam li rimarkis malnetan paketon, envolvitan en bruna papero kaj kuŝantan sur la planko. Hagrid prenis ĝin kaj ŝovis ĝin profunde en sian mantelon. Hari avidis ekscii, kio ĝi estas, sed komprenis, ke li devas ne demandi.

“Ni eku, reen per ĉi ti’ infera ĉaret’, kaj ne p’rolu al mi dumvoje, ĉar mi pr’fere tenos la buŝon fermatan,” diris Hagrid.

Post plia freneza ĉaretveturo ili staris palpebrumante pro la sunlumo ekstere de Gajngotoj. Hari ne sciis kien li unue devis kuri, nun kiam li havis sakplenon da mono. Li ne bezonis kompreni kiom da galionoj egalis pundon [10] brita monunuo por scii, ke li nun tenas pli da mono ol li iam ajn havis dum sia tuta vivo—pli da mono ol eĉ Dadli iam ajn havis.

“Ni povus egale ek’avi vi’n uniformon,” diris Hagrid, montrante perkape al “S-ino Malkin ­­­­­–Roboj por Ĉiaj Okazoj”. “ ‘Skultu, ‘Ari, ĉu ĝenus al vi, se mi ekirus al la Likema Kaldrono por jom da plifortigo? Mi abomenas tiujn Gajngotajn ĉ’retojn.” Li ja aspektis iom naŭzite, do Hari eniris la butikon de s-ino Malkin sole, sentante sin nervoza.

S-ino Malkin estis kompakta, ridetanta sorĉistino, vestita tute malvokolore.

“Ĉu Porkalo, karulo?” ŝi demandis, kiam Hari komencis paroli. “ ‘Havas la tuton ĉi tie—fakte, alia junulo surprovas robon ĝuste nun.”

Ĉe la malantaŭo de la butiko knabo kun pala, pinta vizaĝo staris sur skabelo dum dua sorĉistino alpinglis orlon en lia longa nigra robo. S-ino Malkin starigis Hari sur skabelon apud li, almetis longan robon super lian kapon, kaj komencis pripingli ĝin je la ĝusta longeco.

“Saluton,” diris la knabo, “Ĉu Porkalo ankaŭ?”

“Jes,” diris Hari.

“Mia patro aĉetas miajn librojn en la apuda butiko, kaj mia patrino iris laŭ la strato rigardante la vergojn,” diris la knabo. Li havis enuan, trenatan parolmanieron. “Poste mi kunportos ilin por vidi la vetkurajn balailojn. Mi ne komprenas, kial unuajaraj ne povas havi siajn proprajn. Mi supozas, ke mi tiranos patron ĝis li aĉetas unu por mi, kaj mi kontrabandos ĝin iel en la lernejon.”

Al Hari li forte similis Dadli.

“Ĉu vi havas vian propran balailon?” la knabo pludiris.

“Ne,” diris Hari.

“Ĉu vi ludas kvidiĉon iom ajn?”

“Ne,” Hari diris denove, demandante al si, kio subĉiele povus esti ‘kvidiĉo’.

“ Mi ludas—patro diras, ke estos krimo, se oni ne elektos min por mia domteamo, kaj verdire, mi akordas kun li. Ĉu vi jam scias vian Domon?”

“Ne,” diris Hari, sentante sin pli stulte ĉiun minuton.

“Nu, oni neniam certe scias antaŭ ol oni alvenas tie, ĉu, sed mi scias, ke mi estos en Rampeno, nia tuta familio estintas tie—imagu, ke oni estus en Hupopufo, mi prefere forirus el la lernejo, ĉu vi ne akordas?”

“Hmm,” diris Hari, dezirante, ke li povus respondi iom pli interese.

“Ho, vidu! Rigardu tiun viron!” diris la knabo subite montrante perkape al la antaŭa fenestro. Hagrid staris tie, ridetante al Hari kaj montrante du grandajn glaciaĵojn por komprenigi, ke li ne povis eniri.

“Jen Hagrid,” respondis Hari, plezure dirante ion, kion la knabo ne sciis. “Li oficas ĉe Porkalo.”

“Ho,” diris la knabo, “Mi jam aŭdis pri li. Li estas speco de servisto, ĉu ne?”

“Li estas la ĉasgardisto,” diris Hari. Li opiniis, ke li malpli ŝatas la knabon ĉiun sekundon.

“Jes, ĝuste tio. Mi aŭdis, ke li estas speco de sovaĝo —‘loĝas en kabano en la bieno kaj tempe al tempe li ebriiĝas, provas fari magion, kaj finfine ekbruligas sian liton.”

“Mi trovas lin bravega,” diris Hari frostece.

“Ĉu vere ?” diris la knabo kun febla ridetaĉo. “Kial li estas kun vi? Kie estas viaj gepatroj?”

“Ili estas mortaj,” diris Hari post paŭzo. Li ne feliĉe diskutis la temon kun ĉi tiu knabo.

“Ho, mi bedaŭras,” diris la alia, ne aspektante iom ajn bedaŭre. “Sed ili estis de nia gento, ĉu ne?”

“Ili estis gesorĉistoj, se vi demandas tion.”

“Verdire, mi ne pensas, ke oni devas enlasi la alian specon, ĉu vi ne akordas? Ili simple ne estas simile, ili neniam edukiĝis pri niaj kutimoj. Iuj el ili eĉ ne aŭdis pri Porkalo antaŭ ol ili ricevis la leteron, imagu tion. Laŭ mi, oni devas teni la aferon inter la antikvaj sorĉistaj familioj. Kio estas via familinomo, fakte?”

Sed antaŭ ol Hari povus respondi, s-ino Malkin diris, “Nu jen vi estas preta, karulo,” kaj Hari, sen bedaŭro, ke li povas ĉesi paroli kun la knabo, saltetis de la skabelo.

“Nu, mi vidos vin ĉe Porkalo, mi supozas,” diris la trenparolanta knabo.

Hari estis strange silenta dum li manĝis la glaciaĵon, kion Hagrid alportis por li (ĉokolada kaj fraga kun hakitaj nuksoj).

“Ki’ okazes?” diris Hagrid.

“Nenio,” mensogis Hari. Ili haltis por aĉeti pergamenon kaj plumojn. Hari gajiĝis iomete, kiam li trovis botelon da inko, kiu ŝanĝas sian koloron dum oni skribas. Kiam ili estis elirinta el la butiko, li diris, “Hagrid, kio estas kvidiĉo?”

“Diable, ‘Ari, mi daŭre f’rgesas, ki’l malmulte vi scies—ne konante kvidiĉon!”

“Ne faru, ke mi sentas min eĉ pli stulte,” diris Hari. Li rakontis al Hagrid pri la pala knabo ĉe s-ino Malkin.

“—kaj li diris, ke oni eĉ ne devas enlasi la homojn de moglaj familioj—”

“ Vi ne estes de mogla famili’. Se li scius, kiu est’s vi — li kresk’s konante vi’n nomon, se liaj gepatroj est’s de sorĉista gent’. Vi vid’s ki’l ĉiuj en la Likema Kaldrono ag’s, kiam ili vid’s vin. Aliflanke, ki’n li scies pri ti’, iuj el la plej bonaj, kiujn mi jam vid’s, est’s la solaj magiuloj post longa mogla deven’—jen vi’ patrin’! Kian tipon ŝi ‘av’s por fratin’!”

“Do kio estas kvidiĉo?”

“Ti’ estes nia sport’. Sorĉista sport’. Ĝi s’miles—al piedpilko en la mogla mondo—ĉiuj atentades pri kvidiĉ’—ludata enaere rajdante balailojn kaj uzante kvar pilkojn—la reguloj est’s jom kompleksaj.”

“Kaj kiuj estas Rampeno kaj Hupopufo?”

“Jen Domoj en la lernej’. Estes kvar. Ĉiuj dires, ke ‘Upopuf’ estes aro da fuŝuloj, sed—”

“Mi vetus, ke mi estos en Hupopufo,” diris Hari malgaje.

“ ‘Upopuf’ pr’fere ol Rampen’,” diris Hagrid grave. “N’ ekzistes sola sorĉisto aŭ sorĉistino, kiu fieciĝ’s, kaj n’ est’s en Rampen’. Vi-Scias-Kiu est’s unu.”