Joanne Rowling - Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

“MI RIFUZAS PAGI POR TIO, KE IU MALJUNA FRENEZULO INSTRUU AL LI TRUKOJN!” kriegis onklo Verno.

Sed finfine li diris tro. Hagrid levis sian ombrelon kaj girigis ĝin super la kapo. “N’NIAM —“ li tondris, “INSULTU — ALBUS — ZOMBURDON — ANTAŬ — MI!”

Li flirte mallevis la ombrelon cele al Dadli – violkolere fulmis, petarde knalis, iu plendkrietis, kaj post unu sekundo Dadli dancadis ĉirkaŭe kun la manoj tenantaj lian grasan postaĵon, hurlante pro doloro. Kiam li turnis al ili la dorson, Hari vidis kirlan porkvoston, kiu etendiĝis tra truo en la pantalono.

Onklo Verno muĝis. Tirante onklinon Petunjo kaj Dadli en la alian ĉambron, li ĵetis ankoraŭ unu terur­itan rigardon al Hagrid kaj frapfermis la pordon post si.

Hagrid rigardis sian ombrelon kaj karesis al si la barbon. “Dev’s ne ekkoleri,” li bedaŭreme diris, “sed cetere ĝi ne bone funkci’s. Intenc’s fari lin porko, sed mi s’pozes, ke li ĉiuokaze tiel simil’s porkon, ke rest’s malmulto farebla.”

Li flankenrigardis al Hari elsub siaj hirtaj brovoj.

“Mi estus danka se v’ ne mencius ti’n al iu ajn ĉe Porkalo,” li diris. “Mi – nu – se paroli precize, m’ ne rajtes sorĉi. Oni permes’s, ke mi faru jomete por sekvi vin kaj havigi al vi viajn leterojn kaj ti’l plu – unu el la kioloj, ke mi avid’s akcepti la taskon –“

“Kial vi ne rajtas fari magion?” demandis Hari.

“Nu – m’ mem stud’s ĉe Porkalo, sed – nu – verdire, oni eksig’s min. En mi’ tria jaro. Ili eĉ romp’s mi’n sorĉvergon. Sed Zomburd’ permes’s, ke mi restu tie ki’l bienist’. Granda ’omo, Zomburd’.”

“Kial oni eksigis vin?”

“Jam malfruiĝes, kaj multon ni devos fari, morgaŭ,” laŭte diris Hagrid. “Devos iri en la urbon, aĉeti viajn librojn, kaj s’mile.”

Li demetis sian dikan mantelon kaj ĵetis ĝin al Hari.

“Vi poves ekdormi sub ti’,” li diris. “Ne atentu, se ĝi jom moviĝes. Mi s’pozeble ankoraŭ hav’s kelkajn glirojn en unu poŝo.”

La sekvantan matenon Hari vekiĝis frue. Kvankam li sentis la taglumon, li tenis siajn okulojn forte fermitaj.

“Mi simple sonĝis tion,” li diris al si firme. “Kaj en la sonĝo giganto nomata Hagrid venis por informi min, ke mi iros al lernejo por sorĉistoj. Kiam mi malfermos la olkulojn, mi estos hejme en mia ŝranko.”

Subite aŭdiĝis laŭta frapbruado.

Kaj jen Onklino Petunjo frapas je la pordo , Hari pensis, kun senespera sento en la koro. Sed li ankoraŭ ne malfermis la okulojn. Ĝi estis tia elstara sonĝo.

Tap. Tap. Tap.

“Bone,” Hari murmuris, “Mi ellitiĝas.”

Li sidiĝis supren, kaj la peza mantelo de Hagrid falis de li. La dometo estis plena je sunlumo, la ŝtormo estis pasinta, Hagrid mem dormis sur la disfalinta kanapo, kaj jen strigo frapadis perunge sur la fenestro, tenante gazeton en sia beko.

Hari saltis surpieden, sentante pro ĝojo kvazaŭ granda balono ŝvelis en li. Li iris rekte al la fenestro kaj ektiris ĝin malferman. La strigo glisis internen kaj faligis la gazeton sur Hagrid, kiu ne vekiĝis. La strigon tiam flagris al la planko kaj ekatakis la mantelon de Hagrid.

“Ne faru tion.”

Hari provis per mansvingo fortimigi la strigon, sed ĝi klakis la bekon feroce al li, kaj denove atakis sovaĝe la mantelon.

“Hagrid!” diris Hari laŭte. “Jen strigo – ”

“Pagu lin,” Hagrid gruntis kontraŭ la kanapo.

“Kio?”

“Li ‘tendes pagon pro l’vero de l’ gazeto. R’gardu en la poŝojn.”

La mantelo de Hagrid ŝajne estis aro da poŝoj --- plenaj je ŝlosiloj, venengranuloj kontraŭ limakoj, ŝnuretbuloj, pipromentsukeraĵoj, tesaketoj…finfine, Hari eltiris manplenon da strangaspektaj moneroj.

“Donu al li kvin knetojn,” diris Hagrid dormeme.

“Knetoj?”

“La malgrandajn bronzajn.”

Hari nombris kvin malgrandajn bronzajn monerojn, kaj la strigo etendis sian kruron, tiel ke Hari povis meti la monon en ledan saketon ligitan al ĝi. Tiam ĝi forflugis tra la malfermitan fenestron.

Hagrid oscedis laŭte, sidiĝis supren, kaj streĉis sin.

“ ‘B’zones eki, ‘Ari, ni ‘avos plenan tagon, ‘b’zones veturi ĉe Londono kaj aĉeti viajn ‘ferojn por la lernej’.”

Hari inversigis la sorĉistajn monerojn kaj ekzamenis ilin. Li ĵus pensis pri io, kio donis al li la senton, kvazaŭ la ĝoja balono en li ekkrevis.

“Ee – Hagrid?”

“ ‘E?” diris Hagrid, kiu tiris egajn botojn sur siajn piedojn.

“Mi havas neniom da mono – kaj vi aŭdis Onklon Vernon hieraŭ nokte…li ne pagos por ke mi iru kaj lernu la magion.”

“Ne zorgu pri ti’,” diris Hagrid, stariĝante kaj gratante sian kapon. “Ĉu vi s’pozes, ke viaj g’patroj ne las’s jon por vi?”

“Sed, se la domo estis detruita—”

“Ili ne ten’s si’n oron en la dom’, knabo! Tut’ ne, do por ni la ‘nua paŝo estos ĉe Gajngotoj. La sorĉista bank’. Prenu kolbason, ili ne m’lbone gustas m’lvarme – kaj mi ankaŭ ne r’fuzus jom de via datrevena kuko.”

“Sorĉistoj havas bankojn ?”

“Nur unu. Gajngotoj. D’rektata de k’boldoj.”

Hari faligis sian pecon da kolbaso.

“ Koboldoj? ”

“Jes—ti’l ke nur fren’zulo provus prirabi ĝin, mi k’nstates al vi. Neniam friponu la k’boldojn, ‘Ari. Gajngotoj estes la plej sekura loko en la mondo por io ajn, ki’n vi d’ziras konservi s’kura – escepte eble de Porkalo. Fakte, mi deves ĉi’okaze v’ziti Gajngotojn. Por Zomburd’. Afero de Porkalo.” Hagrid rektiĝis fiere. “Li k’time sendes min por siaj gravaj aferoj. Ki’l v’nigi vin –porti aferojn el Gajngotoj – li fides al mi, ĉu vi k’mprenes?”

“Ĉu vi ‘aves ĉi’n? Do, ni iru.”

Hari sekvis Hagrid eksteren sur la rokon. La ĉielo nun estis tute klara, kaj la maro glimbrilis pro la sunlumo. La boato kiun Onklo Verno estis luinta ankoraŭ estis tie, duonplena je akvo pro la ŝtormo.

“Kiel vi venis ĉi tie?” Hari demandis, serĉante alian boaton.

“ ‘Flug’s,” diris Hagrid.

“Vi flugis? ”

“Jes—sed ni r’iros per ti’. M’ ne deves uzi la magion nun, post kiam mi ‘aves vin.”

Ili enŝipiĝis, Hari ankoraŭ rigardante Hagrid, provante imagi lin flugi.

“Tam’n, estus damaĝe, se ni devus remi,” diris Hagrid, rigardante strabe al Hari. “Se mi farus jon por – e – akceli la ‘ferojn, ĉu vi bonvolus ne mencii ti’n ĉe Porkal’?”

“Kompreneble ne,” diris Hari, avide esperante vidi pli da magio. Hagrid eltiris denove la ruĝetan ombrelon, frapis per ĝi dufoje sur la boata flanko, kaj ili rapidis kontraŭ la tero.

“Kial oni estus freneza, kiu prirabus Gajngotojn?” Hari demandis.

“Pro sorĉoj—m’lbenoj,” diris Hagrid, malfaldante la gazeton dum li parolis. “Oni dires, ke drakoj gardes la alts’kurajn ŝloskelojn. Kaj krome oni deves trovi si’n vojon—Gajngotoj estes centoj da kilometroj sub Londono, ĉu klare? Profunde sub la metroo. Oni malsatmortus provante eliri de tie, eĉ se oni ja sukces’s ŝteli jon.”

Hari sidis kaj cerbumis pri tio dum Hagrid legis sian gazeton, la Ĵurnalo Profeta. Hari jam lernis de Onklo Verno, ke la homoj preferis legi senĝene la gazeton, sed tio estis tre malfacile por Hari, kiu neniam havis tiom da demandoj dum sia vivo.

“La Minist’rio de Magio fuŝades, ki’l k’time,” Hagrid murmuris, turnante la paĝon.

“Ĉu ekzistas Ministerio de Magio?” Hari demandis, antaŭ ol li povis haltigi sin.

“Kompr’neble,” diris Hagrid. “Oni pr’pon’s Zomburdon ki’l Ministro, kompr’neble, sed li neniam lasus Porkal’, do tiu Kornelio Fuĵo ekhav’s la p’stenon. Elstara fuŝulo li estes, do li bombardes Zomburdon per strigojn ĉi’matene, petante konsilojn.”