Joanne Rowling - Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

“Sed kion faras iu Ministerio de Magio?”

“Nu, la ĉeftask’ estes kaŝi de la mogloj, ke ankoraŭ ekzistes g’esorĉistoj laŭlonge kaj laŭlarge de la lando.”

“Kial?”

“ Kiol? Diable, Hari, ĉiu d’zirus magiajn solvojn por iliaj pr’blemoj. Ne, ni pr’fere restes aparte.”

Je tiu momento la boato trafis dolĉe la digon de la haveno. Hagrid faldis sian gazeton, kaj ili grimpis supren la ŝtonajn ŝtupojn ĝis la strato.

La preterpasantoj gapis multe al Hagrid dum ili marŝis tra la urbeto al la stacidomo. Hari ne kulpigis ilin pro tio. Krom tio, ke Hagrid estis dufoje pli alta ol iu ajn, li daŭre indikis ordinarajn aferojn, kiel parkohorloĝojn kaj laŭte diris, “Ĉu vi vidas tion, Hari? Nu, kiajn aferojn la mogloj kunfaras, ĉu?”

“Hagrid,” diris Hari, anhelante iom dum li kuris por resti kune, “ĉu vi diris, ke estas drakoj ĉe Gajngotoj?”

“Nu, oni dires ti’n,” diris Hagrid. “Kara mia! Mi d’ziregus drakon.”

“Vi dezirus unu?”

“ ‘Dezir’s unu ekde mi est’s infano—ni eku.”

Ili estis atinganta la stacidomon. La trajno ĉe Londono irontis post kvin minutoj. Hagrid, kiu ne komprenis la “moglan monon”, kiel li nomis tion, donis la monbiletojn al Hari, tiel ke tiu aĉetu iliajn biletojn.

En la trajno la homoj gapis pli ol antaŭe. Hagrid okupis du sidejojn kaj pasis la tempon trikante aferon, kio aspektis kiel kanarikolora cirktendo.

“Ĉu vi ‘nkoraŭ ‘aves vi’n l’teron, ‘Ari?” li demandis dum li nombris la maŝojn.

Hari tiris la pergamenan koverton el sia poŝo.

“Bone,” diris Hagrid. “Jen listo de ĉio, ki’n vi b’zonos.”

Hari malfaldis duan paperon, kiun li ne rimarkis hieraŭ, kaj legis:

PORKALA LERNEJO por SORĈARTO kaj MAGIO

UNIFORMO

Bezonoj de unuajaraj studentoj:

tri kompletoj de simplaj ĉiutagaj roboj (nigraj)

unu ordinara pinta ĉapelo (nigra) por normala uzo

unu paro da ŝirmaj gantoj (drakoleda aŭ simila)

unu vintra mantelo (nigra kun arĝentaj agrafoj)

Notu, ke ĉiuj studentaj vestoj devas havi nometikedojn.

KURSLIBROJ

Ĉiu studento devas havi unu ekzempleron de ĉiu el la sekvaj libroj:

La Norma Manlibro de Sorĉoj (Unua Nivelo) de Miranda Akcipitro

Historio de la Magio de Bathilda Plumpino

Teorio de Magio de Adalbert Blagado

Gvidlibro de Transformado por Komencantoj de Emerik Alio

Mil Magiaj Herboj kaj Fungoj de Filida Sporo

Magiaj Infuzoj kaj Pocioj de Arsenio Dozo

Fantaziaj Bestoj kaj Kie Ili Troviĝas de Triton Skamandro

La Mavaj Povoj: Gvidlibro de Mem-Proteko de Kventin Tremo

CETERA EKIPAĴO

1 vergo

1 kaldrono (stanaloja, grandonumero 2)

1 kompleto de vitraj aŭ kristalaj fioloj

1 teleskopo

1 latuna vektopesilo

Estas permesate al studentoj ankaŭ alporti AŬ strigon AŬ katon AŬ bufon

GEPATROJ MEMORIĜU KE UNUAJARAJ STUDENTOJ NE RAJTAS HAVI PROPRAJN FLUGBALAILOJN.

Ĉu ni povas aĉeti la tuton ĉe Londono?” Hari scivolis voĉe.

“Se oni scies kie,” diris Hagrid.

Hari neniam antaŭe estis en Londono. Kvankam Hagrid ŝajne sciis kien li iris, li evidente ne kutimis iri tie per normalaj rimedoj. Li implikiĝis en la turnbariero en la metroo, kaj plendis laŭte, ke la sidejoj estis tro malgrandaj, kaj la trajnoj tro malrapidaj.

“M’ ne k’mprenes, ki’l la mogloj traktes la ‘ferojn sen magi’,” li diris dum ili grimpis rulŝtuparon en paneo, kiu kondukis ilin supren al strato plena je butikoj kaj vigla pro komerco.

Hagrid estis tiel ega, ke li facile fendis la homamason; Hari nur bezonis sekvi proksime al li. Ili pasis librovendejojn, kaj muzikvendejojn, burgerbudojn, kaj kinejojn, sed neniun lokon, kiu aspektis, kiel vendejo de magiaj vergoj. Tio estis simple ordinara strato plena je ordinaraj homoj. Ĉu vere troviĝis amasoj da sorĉista oro enterigita kilometrojn sub ili? Ĉu vere ekzistis butikoj, kie vendiĝis flugbalailoj kaj libroj de sorĉoj? Ĉu eble la tuto estis ega ŝerco inventita de la Durslioj? Se Hari ne scius certe, ke la Durslioj tute ne havas senson por humuro, li povus kredi tion; sed pro iu kialo, kvankam ĉio dirita de Hagrid estis nekredinda, Hari simple ne povis malfidi lin.

“Jen la lok’,” diris Hagrid, haltante, “la Likema Kaldrono. Estes fama lok’.”

Estis eta malpure aspektanta taverno. Se Hagrid ne indikus ĝin, Hari ne rimarkus, ke ĝi ekzistas. La homoj, kiuj haste preterpasis, tute ne rigardis ĝin. Iliaj okuloj glitis de la granda librovendejo ĉe unu flanko ĝis la diskovendejo ĉe la alia flanko, kvazaŭ ili tute ne kapablis vidi la Likeman Kaldronon. Fakte, Hari iel sentis kvazaŭ nur li kaj Hagrid povis vidi ĝin. Antaŭ ol li povis esprimi tion, Hagrid kondukis lin internen.

Kvankam ĝi estis fama loko, ĝi estis ege malluma kaj kaduka. Kelkaj maljunulinoj sidis en angulo, trinkantaj glasetojn da ŝereo. Unu el ili fumis longan pipon. Eta viro portanta cilindran ĉapelon parolis kun la maljuna drinkeĵmastro, kiu estis tute kalva, kaj aspektis kiel sendenta juglando. La mallaŭta zumado de babilo ĉesis kiam ili eniris. Ĉiuj evidente konis Hagrid; ili gestis kaj ridetis al li, kaj la mastro prenis glason, demandante, “La kutiman, Hagrid?”

“ ‘Ne poves, Tom, m’ traktes Porkalan aferon,” diris Hagrid, metante sian egan manon sur la ŝultron de Hari, tiel ke liaj kruroj knikis.

“Kara Dio,” diris la mastro dum li atentis al Hari, “ĉu tiu—ĉu tiu povas esti—?”

La Likema Kaldrono subite fariĝis tute silenta kaj senmova.

“Feliĉa restu mia animo,” flustris la maljuna mastro, “Hari Potter…kia honoro.”

Li hastis de malantaŭ la verŝtablo, iris al Hari kaj prenis ties manon kun larmoj en siaj okuloj.

“Bonvenon reen, sinjoro Potter, bonvenon reen.”

Hari ne sciis kion diri. Ĉiuj rigardis al li. La maljuna virino kun la pipo suĉis ĝin sen rimarki, ke ĝi estingiĝis. Hagrid ĝojbrilis.

Tiam aŭdiĝis brua gratado de seĝoj, kaj je la sekvanta momento Hari trovis sin premante la manojn de ĉiuj en la Likema Kaldrono.

“Dora Krakford, sinjoro Potter, mi ne povas kredi, ke mi renkontas vin finfine.”

“ Mi fieras, sinjoro Potter, mi ege fieras.”

“Mi ĉiam deziris premi al vi la manon—mi tute ekscitiĝas.”

“Kia ĝojo, sinjoro Potter, mi ne povas esprimi, Diglo mi nomiĝas, Dedalo Diglo.”

“Mi foje vidis vin!” diris Hari, dum la cilindro de Diglo falis pro lia ekscito. “Vi riverencis al mi unufoje en butiko.”

“Li memoras!” kriis Dedalo Diglo, rigardante ĉirkaŭe al ĉiuj. “Ĉu vi aŭdis tion? Li memoras min!”

Hari premis manon post mano—Dora Krakford revenis multfoje.

Pala juna viro paŝis antaŭen, tre nervoze. Unu el liaj okuloj tikadis.

“Prof’soro Ciuro!” diris Hagrid. “ ‘Ari, Prof’soro Ciur’ estos unu el viaj instr’istoj ĉe Porkal’.”

“P-P-Potter,” balbutis prof. Ciuro, prenante la manon de Hari, “ ‘n-n-ne povas diri k-k-kiel mi ĝojas k-k-konatiĝi k-kun vi.”

“Kian magion vi instruas, profesoro Ciuro?”

“D-D-Defendo kontraŭ la M-M-Mavaj Lertoj,” murmuris prof. Ciuro, kvazaŭ li prefere ne pensus pri tio. “Tio ne signifas, k-k-ke vi bezonas t-t-tion, ĉu, P-P-Potter?” Li ridis nervoze. “Vi ek-k-k-havos vian ekipaĵon, mi supozas? Mi m-m-mem bezonas k-k-kolekti novan libron pri vamp-p-piroj.” Li aspektis terurita pro la nura penso de tio.

Sed la aliaj ne lasis prof. Ciuron havi Hari por si mem. Tio daŭris dek minutojn antaŭ ol ili eskapis de ĉiuj. Finfine, Hagrid aŭdiĝis super la babilado.

“ ‘Deves f’reki—multe por aĉeti. Venu, ‘Ari.”

Dora Krakford premis la manon de Hari lastafoje, kaj Hagrid kondukis lin tra la drinkejon kaj eksteren al malgranda senelira korto en kiu estis nenio, escepte de rubujo kaj kelkaj herbaĉoj.