Joanne Rowling - Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

Ili atingis la stacidomon Kings Kros je la deka kaj duono. Onklo Verno faligis la kofron de Hari sur ĉareton, kaj puŝis ĝin en la stacion por li. Al Hari tio aspektis strange bonkore, ĝis kiam onklo Verno ekhaltis, frontante la kajojn kun malica rideto sur sia vizaĝo.

“Nu, jen la loko, knabo. Kajo numero naŭ – kajo numero dek. Via kajo devas esti ie inter ili, sed ŝajne oni ankoraŭ ne konstruis ĝin, ĉu?”

Li pravis, kompreneble. Jen granda plasta numero naŭ super unu kajo kaj granda plasta numero dek super la apuda, kaj meze estis tute nenio.

“Havu bonan semestron,” diris onklo Verno kun eĉ pli malica rideto. Li foriris sen plua vorto. Hari turniĝis kaj vidis la familion Dursli veturi for. Ĉiu el ili ridadis. La buŝo de Hari sekiĝis. Kion li nun devis fari? Li komencis veki strangajn rigardojn, pro Hedvig. Li bezonis peti informon.

Li haltigis pasantan gardiston, sed ne kuraĝis mencii kajon naŭ kaj tri kvaronoj. La gardisto neniam aŭdis pri Porkalo, kaj kiam Hari eĉ ne povis diri al li en kiu flanko de la lando ĝi estis, li komencis agaciĝi, kvazaŭ Hari intence kondutis stulte. Fariĝante senespera, Hari demandis pri la trajno, kiu foriros je la dek unua, sed la gardisto respondis, ke ne ekzistas iu ajn. Finfine la gardisto marŝis for, murmurante ion pri malŝparo de tempo. Hari forte regis sian panikon. Laŭ la granda horloĝo super la trajnanonctabulo, li havis nur dek minutojn por eniri la trajnon al Porkalo, kaj li havis neniun ideon kiel fari tion; li estis senhelpa meze de stacidomo kun kofro, kiun li apenaŭ povis levi, plenpoŝo da sorĉista mono, kaj granda strigo.

Hagrid evidente forgesis diri al li ion, kion li devis fari, simile al frapeti la trian brikon ĉe la maldekstro por eniri Diagon’ Aleon. Li demandis sin, ĉu li devis eltiri sian vergon, kaj komenci la frapeteksploradon de la biletkontrolista budo inter la naŭa kaj deka kajoj.

Ĝuste tiam aro da homoj pasis rekte malantaŭ li, kaj al li trafis kelkaj vortoj de ilia parolo.

“— plena je mogloj, kompreneble—”

Hari giris dorsen. La parolanto estis diketa virino, kiu parolis al kvar knaboj, ĉiuj havantaj flamruĝajn harojn. Ĉiu el ili puŝis antaŭ si kofron kiel tiun de Hari — kaj ili havis strigon .

Kun frapanta koro, Hari puŝis sian ĉareton sekvante ilin. Ili haltis kaj ankaŭ li, sufiĉe proksime por subaŭdi kion ili diris.

“Nun, kia estas la kajnumero?” demandis la patrino de la knaboj.

“La naŭa kaj tri kvaronoj!” pepis eta knabino, ankaŭ ruĝhara, kiu tenis ŝian manon, “Panjo, ĉu mi ne povas iri…”

“Vi ne estas sufiĉe aĝa, Ĝina, do silentu. Bone, Persi, vi komencu.”

Iu, kiu ŝajne estis la plej aĝa, marŝis kontraŭ kajoj naŭ kaj dek. Hari rigardis, provante ne palpebrumi pro timo, ke li ne vidos tion — sed ĝuste kiam la knabo atingis la brikan barilon inter la du kajoj, granda amaso da turistoj svarmis antaŭ li, kaj post kiam la lasta tornistro estis forpasinta, la knabo estis malaperinta.

“Fredo [14] Angla karesformo de Frederiko , vi sekvu,” la diketa virino diris.

“Mi ne estas Fredo, mi estas Georgo,” diris la knabo. Verdire, sinjorino, vi nomas vin nia patrino? Ĉu vi ne rekonas , ke mi estas Georgo?”

“Pardonu min, Georgo, karulo.”

“Mi nur ŝercas, mi estas Fredo,” diris la knabo, kaj li ekis for. Lia ĝemelo vokis al li, ke li hastu, kaj li evidente faris tiel, ĉar post momento li estis for — sed kiel li faris tion?

Nun la tria frato marŝis vigle kontraŭ la barilo — li estis preskaŭ tie — kaj tiam, subite, li ne estis ie ajn.

Ne estis alia rimedo.

“Pardonu min,” Hari diris al la diketa virino.

“Saluton, karulo,” ŝi diris. “Ĉu estas via unua jaro ĉe Porkalo? Ron [15] Angla karesformo de Rejnaldo ankaŭ estas nova.”

Ŝi indikis la lastan kaj plej junan el siaj filoj. Li estis alta, malgrasa, kaj malgracia, kun lentugoj, grandaj manoj kaj piedoj, kaj longa nazo.

“Jes,” diris Hari. “La ĝeno estas — tio estas, mi ne scias kiel— ”

“Kiel eniri la kajon?” ŝi diris afable, kaj Hari kapjesis.

“Ne zorgu,” ŝi diris. “Vi simple devas marŝi rekte kontraŭ la barilo inter la kajoj naŭ kaj dek. Ne haltu kaj ne timu, ke vi kraŝos kontraŭ ĝi, tio tre gravas. Prefere fari la aferon trotante, se vi nervoziĝas. Do iru, iru nun antaŭ ol Ron.”

“E — bone,” diris Hari.

Li turnis sian ĉareton kaj fiksrigardis la barilon. Ĝi aspektis tre solide.

Li komencis marŝi kontraŭ ĝi. Homoj ŝancelis lin dum ili hastis al la kajoj naŭ kaj dek. Hari paŝis pli rapide. Li estis kolizionta rekte kontraŭ tiu barilo, kaj tiam li estos embarasata — kliniĝante antaŭen sur sian ĉareton, li komencis galopi — la barilo proksimiĝis pli kaj pli — li ne povus halti — la ĉareto rulis senbride — li estas duonmetron for — li fermis la okulojn por la kraŝo —

Ĝi ne okazis… li ankoraŭ kuradis… li malfermis la okulojn.

Skarlata vaporlokomotivo atendis apud kajo plena je homoj. Afiŝo super li sciigis “Porkala Ekspreso 11:00 atm.” Hari rigardis malantaŭ si kaj tie, kie la barilo estis, li vidis arkan pasejon el forĝita fero, kaj sur ĝi estis skribita Kajo 9¾ . Sukceso!

Fumo de la trajno ŝvebis super la kapoj de la babilanta homamaso, dum katoj ĉiakoloraj serpentis tie kaj ĉi tie inter iliaj kruroj. Strigoj ululis malkontente unu al la alia super la babilado kaj la gratado de trenataj kofroj.

La unuaj vagonoj jam estis plenaj je studentoj, iuj klinantaj sin el la fenestroj por paroli kun siaj familioj, aliaj luktantaj por sidejoj. Hari puŝis la ĉareton laŭ la kajo serĉante liberan sidejon. Li preterpasis rondvizaĝan knabon, kiu diris, “Avinjo, mi denove perdis mian bufon.”

“Ho, Nevil ,” li aŭdis la maljunan virinon ĝemi.

Knabo kun felthararon estis ĉirkaŭata de malgranda grupo da homoj.

“Lasu nin vidi, Lij, bonvolu.”

La knabo levis la kovrilon de skatolo, kiun li tenis, kaj la homoj ĉirkaŭ li ŝrikis kaj kriis kiam io de interne etendis longan harplenan kruron eksteren.

Hari puŝe malfermis al si vojon antaŭen tra la homamaso, ĝis li trovis neokupitan kupeon proksime al la fino de la trajno. Li unue metis Hedvig internen, kaj tiam komencis kun peno puŝi kaj treni sian kofron kontraŭ la trajna pordo. Li provis levi ĝin supren laŭ la ŝtupojn, sed li apenaŭ povis levi unu flankon, kaj dufoje li faligis ĝin dolorige sur sian piedon.

“Ĉu vi dezirus helpon?” Tiu estis unu el la ruĝharaj ĝemeloj, kiun li estis sekvinta tra la barilo.

“Jes, bonvolu,” Hari anhelis.

“Hoj, Fredo! Ven’ ĉi tien kaj helpu!”

Per la helpo de la ĝemeloj, la kofro de Hari fine estis metita nete en angulo de la kupeo.

“Dankon,” diris Hari, puŝante siajn ŝvitajn harojn de siaj okuloj.

“Kio estas tio?” diris unu ĝemelo subite, montrante la fulmosimilan cikatron de Hari.

“Diable,” diris la alia ĝemelo. “Ĉu vi estas —?”

“Li ja estas,” diris la unua ĝemelo. “Vi estas, ĉu ne?” li pludiris al Hari.

“Estas kio?” demandis Hari.

“ Hari Potter ,” diris la ĝemeloj koruse.

“Ho, li,” diris Hari. “Mi volas diri, ke, jes, mi estas.”

La du knaboj gapis al li, kaj Hari sentis, ke li ruĝiĝis. Tiam, feliĉe al li, voĉo ŝvebis tra la malfermita trajna pordo.

“Fredo? Georgo? Ĉu vi estas tie?

“Ni venas, Panjo.”

Post fina rigardo al Hari, la ĝemeloj saltetis el la trajno.

Hari sidiĝis apud la fenestro de kie, duonkaŝata, li povis rigardi la ruĝharan familion sur la kajo kaj aŭdi tion, kion ili diris. Ilia patrino ĵus eltiris sian naztukon.

“Ron, vi havas ion sur la nazo.”