Joanne Rowling - Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

La plej juna knabo provis tiri sin for, sed ŝi ekkaptis lin, kaj komencis frotadi la pinton de lia nazo.

“Panjo — lasu min.” Li tordis sin el ŝia teno.

“Hooo, ĉu eta Ŭonĉjo havas iŭon su’ la nazeto?” diris unu el la ĝemeloj.

“Ho, silentu,” diris Ron.

“Kie estas Persi?” diris ilia patrino.

“Li venas nun.”

La plej aĝa knabo paŝis envide. Li estis jam ŝanĝinta sian veston al la onda, nigra, porkala robo, kaj Hari rimarkis sur lia brusto brilan arĝentan ŝildon havantan la literon P .

“ ‘Ne povas resti longe, Patrino,” li diris. “Mi estos ĉe la antaŭo, la prefektoj havas por si du kupeojn —”

“Ho, ĉu vi estas prefekto , Persi?” diris unu ĝemelo kun mieno de granda surprizo. “Vi devis diri ion, ni tute ne havis ideon pri tio.”

“Atendu, eble mi memoras, ke li diris ion pri tio,” diris la alia ĝemelo. “Unufoje —”

“Aŭ du —”

“Ĉiun minuton —”

“Dum la tuta somero —”

“Ho, silentu,” diris Prefekto Persi.

“Kial Persi ricevis novajn robojn, fakte?” diris unu ĝemelo.

“Ĉar li estas prefekto ,” diris ilia patrino ameme. “Do, bone, karulo, havu bonan semestron — sendu al mi strigon kiam vi alvenos tie.”

Ŝi kisis Persi sur la vangon, kaj li foriris. Tiam ŝi turniĝis al la ĝemeloj.

“Nun, teme de vi du — ĉijare, vi kondutu brave. Se mi ricevos alian strigon informantan al mi, ke vi estas eksplodigintaj necesejan pelvon aŭ—”

“Eksplodigi pelvon? Ni neniam estas eksplodigintaj pelvon.”

“Tamen, bona ideo. Dankon, Panjo!”

“Ne estas ŝerco ! Kaj prizorgu Ron.”

“Ne zorgu, eta Ŭejnalĉjo estos sekura kun ni.”

“Silentu,” diris Ron denove. Li jam estis preskaŭ tiel alta, kiel la ĝemeloj, kaj lia nazo ankoraŭ estis ruĝeta kie lia patrino estis frotinta ĝin.

“Ho, Panjo, imagu! Ĉu vi povas diveni, kiun ni ĵus vidis en la trajno?”

Hari rapide kliniĝis dorsen, tiel ke ili ne povu vidi lin subrigardi.

“Ĉu vi memoras tiun nigraharan knabon, kiu staris proksime al ni en la stacio? Ĉu vi scias, kiu li estas?”

“Kiu?”

“ Hari Potter! ”

Hari aŭdis la voĉon de la knabino.

“Ho, Panjo, ĉu mi povus eniri la trajnon kaj vidi lin, Panjo, ho bonvolu…”

“Vi jam vidis lin, Ĝina, kaj la kompatinda knabo ne estas afero, kiun vi algapas en la zoo. Ĉu vere estas li, Fredo? Kiel vi scias tion?”

“ ‘Demandis al li. ‘Vidis la cikatron. Ĝi vere estas tie — kiel fulmo.”

“Kompatinda karulo — pro tio li estis sola, mi miris pri tio. Li estis tiel ĝentila kiam li demandis kiel eniri la kajon.”

“Forgesu tion, ĉu vi supozas, ke li memoras kiel aspektas Vi-Scias-Kiu?”

Ilia patrino subite fariĝis tre severa.

“Mi malpermesas, ke vi demandos lin pri tio, Fredo. Ne, vi ne aŭdacu fari tion. Kvazaŭ li bezonas rememori tion je sia unua tago ĉe la lernejo!”

“Bone, ne demetu la perukon.” [16] “ne ĉagreniĝu”

Fajfo aŭdiĝis.

“Hastu!” ilia patrino diris, kaj la tri knaboj ekgrimpis en la trajnon. Ili kliniĝis el la fenestroj por ke ŝi kisu ilin ĝise, kaj ilia juna fratino ekploris.

“Ne ploru, Ĝina, ni sendos al vi amason da strigoj.”

“Ni sendos al vi porkalan necesejan pelvon.”

“ Georgo! ”

“Nur ŝerco, Panjo.”

La trajno komencis iri. Hari vidis la patrinon de la knaboj mansvingi kaj la fratinon, duonridante, duonplorante, kuri post la trajno ĝis kiam ĝi tro akcelis, tiam ŝi restis poste kaj mansvingis.

Hari rigardis la knabinon kaj patrinon malaperi dum la trajno rondiris kurbon. Domoj flugis preter la fenestro. Hari sentis eksplodon de eksciteco. Li ne sciis al kio li iris — sed ĝi devis esti pli bona ol tio, kion li forlasis.

La kupea pordo glite malfermiĝis kaj la plej juna ruĝhara knabo eniris.

“Ĉu iu sidas tie?” li demandis, montrante la sidejon kontraŭ Hari. “Krome ĉie estas okupata.”

Hari kapneis, kaj la knabo sidiĝis. Li ekrigardis al Hari kaj tiam turnis sian vizaĝon kontraŭ la fenestron, ŝajnigante, ke li ne rigardintis. Hari rimarkis, ke li ankoraŭ havis nigran makulon sur sia nazo.

“Ho, Ron.”

La ĝemeloj alvenis.

“Aŭskultu, ni iros al la mezo de la trajno — Lij Ĝordan havas egan tarantulon tie.”

“Ĝuste,” murmuris Ron.

“Hari,” diris la alia ĝemelo, “ĉu ni prezentis nin? Fredo kaj Georgo Tordeli. Kaj tiu estas Ron, nia frato. Do, ĝis la.”

“Ĝis,” diris Hari kaj Ron. La ĝemeloj fermis la kupean pordon post si.

“Ĉu vi vere estas Hari Potter?” Ron ekdiris.

Hari kapjesis.

“Ho — nu, mi supektis, ke povis esti ŝerco de Fredo kaj Georgo,” diris Ron. “Kaj ĉu vi vere havas la — la aferon…”

Li indikis la frunton de Hari.

Hari puŝis la franĝharojn de sia frunto por montri la fulman cikatron. Ron gapis.

“Do tie estis kie Vi-Scias-Kiu —?”

“Jes,” diris Hari, “sed mi memoras nenion.”

“Nenion?” diris Ron avide.

“Nu — mi memoras multon da verda lumo, sed krome nenion.”

“Haa!” diris Ron. Li sidis kaj fiksrigardis al Hari kelkajn momentojn, tiam kvazaŭ li ĵus ekkomprenis, kion li estis faranta, li subite rigardis tra la fenestro denove.

“Ĉu ĉiuj en via familio estas sorĉistoj?” demandis Hari, kiu trovis Ron tiel interesa, kiel Ron trovis lin.

“E — jes, mi supozas ke jes,” diris Ron. “Mi kredas ke Panjo havas prakuzon, kiu estas kontisto, sed ni neniam parolas pri li.”

“Do, vi devas jam scii amason da magio.”

La Tordelia evidente estis unu el tiuj antikvaj sorĉistaj familioj, pri kiuj la pala knabo parolis en Diagon’ Aleo.

“Oni diras, ke vi iris por loĝi kun mogloj,” diris Ron. “Kiel ili estas?”

“Hororaj — nu, ne ĉiuj. Miaj geonkloj kaj kuzo ja estas, tamen. Mi ŝatus ke mi estu havinta tri sorĉistajn fratojn.”

“Kvin,” diris Ron. Ial li havis malgajan mienon. “Mi estas la sesa de nia familio kiu iras al Porkalo. Tio signifas, ke mi devas plenumi grandajn esperojn. Vilĉjo kaj Karlo jam finis — Vilĉjo estis la Ĉefa Knabo kaj Karlo estris la kvidiĉan teamon. Nun Persi estas prefekto. Fredo kaj Georgo ŝercas multe, sed ili tamen havas bonegajn notojn kaj ĉiuj opinias, ke ili estas ege amuzaj. Ĉiu anticipas, ke mi sukcesos tiel bone kiel la aliaj, sed se mi faros tion, ne signifos multon, ĉar ili jam faris ĉion. Plue, oni neniam havas novajn aferojn, sekvante kvin fratoj. Mi havas malnovajn robojn de Vilĉjo, malnovan vergon de Karlo, kaj malnovan raton de Persi.”

Ron metis la manon en sian poŝon kaj eltiris grasan, grizan raton, kiu dormis.

“Li nomiĝas Skabro kaj li estas senutila, li preskaŭ neniam vekiĝas. Persi ricevis strigon de mia paĉjo pro tio, ke li fariĝis prefekto, sed ili ne havis per kio aĉet— mi volas diri, ke mi ricevis anstataŭe Skabron.”

La oreloj de Ron fariĝis ruĝetaj. Li ŝajne pensis, ke li diris tro multe, ĉar li denove ekrigardis ekster la fenestron.

Al Hari ne aspektis hontinde, ke oni ne havu per kio aĉeti strigon. Fakte, dum sia vivo li neniam havis iom da mono ĝis antaŭ monato, kaj li diris tion al Ron, kiel li devis porti la malnovajn vestojn de Dadli, kaj neniam ricevis ĝustajn donacojn pro la naskiĝtago. Tio evidente konsolis Ron.

“…kaj ĝis kiam Hagrid diris tion al mi, mi sciis nenion pri tio, ke mi estas sorĉisto, aŭ pri miaj gepatroj, aŭ pri Voldemorto —”

Ron anhelis.

“Kio?” diris Hari.

“ Vi diris la nomon de Vi-Scias-Kiu! ” diris Ron, aspektante ambaŭ ŝokita kaj mirigita. “Mi supozus, ke vi, pli ol iu ajn —”