Joanne Rowling - Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

“Skabro luktis, ne ni,” diris Ron, grimacante al ŝi. Ĉu vi bonvolus foriri dum ni ŝanĝas la vestojn?”

“Bone — mi nur eniris ĉi tie, ĉar ekstere la homoj kondutas tre infanece, kurante tie kaj ĉi tie laŭ la koridoroj,” diris Hermiona per indigneta voĉo. “Cetere vi havas makulon sur la nazo, ĉu vi sciis tion?”

Ron kolere rigardis ŝin dum ŝi foriris. Hari rigardis el la fenestro. Noktiĝis. Li povis vidi montojn kaj arbarojn sub malhela, purpura ĉielo. La trajno ja ŝajne malakcelis.

Li kaj Ron demetis siajn jakojn kaj surmetis siajn longajn, nigrajn robojn. Tiu de Ron estis iom tro mallonga por li, oni povis vidi liajn tolŝuojn sub ĝi.

Voĉo eĥis tra la trajno: “Ni atingos Porkalon post kvin minutoj. Bonvolu lasi viajn pakaĵojn sur la trajno, tiuj estos aparte prenataj al la lernejo.”

La stomako de Hari tordiĝis pro nervoj kaj li rimarkis, ke Ron aspektis pale sub la lentugoj. Ili plenŝtopis siajn poŝojn per la restaĵo de la dolĉaĵoj kaj kuniĝis kun la homamaso en la koridoro.

La trajno malrapidiĝis kaj finfine haltis. Homoj puŝe malfermis al si vojon ĝis la pordo kaj eksteren al eta malluma kajo. Hari skuetis sin pro la malvarma, nokta aero. Tiam lampo venis balancante super la kapoj de la studentoj, kaj Hari aŭdis konatan voĉon: “Unu’jaraj! Unu’jaraj ĉi tie! Ĉu bone, ’Ari?”

La granda harplena vizaĝo de Hagrid ĝojbrilis super la maro de kapoj.

“Venu, sekvu min — ĉu pli da unu’jaraj? Zorgu, r’gardu la voj’n! Unu’jaraj sekvu min!”

Glitante kaj stumblante, ili sekvis Hagrid laŭ vojo, kiu ŝajne estis dekliva, mallarĝa pado. Estis ege mallume ĉe la flankoj, kaj Hari supozis, ke densaj arbaroj devis esti tie. Neniu parolis multe. Nevil, la knabo kiu perdadis sian bufon, snufis kelkfoje.

“Vi ’avos vi’n unuan vidon de Porkalo post nura s’kundo,” Hagrid vokis super la ŝultron, “Nur post ĉi tiu kurbo.”

Aŭdiĝis laŭta “Haaa!”

La mallarĝa pado ĵus malfermiĝis ĉe la rando de granda, nigra lago. Tronante sur alta monto ĉe la transa bordo, kun fenestroj briletantaj sur la fono de stelplena ĉielo, estis vasta kastelo havanta sennombrajn turojn.

“Ne ŝarĝu boaton per pli ol kvar!” Hagrid vokis, montrante floton da malgrandaj boatoj flosantaj apud la bordo. Nevil kaj Hermiona sekvis Hari kaj Ron en ilian boaton.

“Ĉu ĉiu estes surŝipe?” kriis Hagrid, kiu havis sian propran boaton. “Ĝuste, nun — ANTAŬEN!”

Kaj ĉiu el la etaj boatoj moviĝis samtempe, glitante trans la lago, kiu estis glata kiel vitro. Ĉiu silentis, rigardante supren al la granda kastelo. Ĝi imponis super ili dum ili veturis pli kaj pli proksime al la klifo sur kiu ĝi staris.

“Kapoj m’lsupren!” kriis Hagrid kiam la unuaj boatoj atingis la klifon; ili ĉiuj klinis siajn kapojn kaj la ŝipetoj portis ilin tra vualo de hedero, kiu kaŝis larĝan malfermaĵon en la fundo de la klifo. Ili veturis tra la malluma tunelo, kiu ŝajne kondukis ilin rekte sub la kastelon, ĝis kiam ili atingis specon de subtera haveno, kie ili elgrimpis sur ŝtonojn kaj gruzerojn.

“ ‘Oj, vi tie! Ĉu tiu ĉi estes via bufo?” diris Hagrid, kiu kontrolis la boatojn dum la homoj eliris ilin.

“Trevor!” kriis Nevil ĝoje, etendante siajn manojn. Tiam ili grimpis pasejon tra la roko, sekvante la lanternon de Hagrid, alvenante finfine ĉe glata humida gazono ĝuste en la ombro de la kastelo.

Ili supreniris ŝtonan ŝtuparon kaj amasiĝis ĉirkaŭ la ega, kverka ĉefpordo.

“Ĉu ĉiuj estes kune? Vi tie, ĉu vi ’nkoraŭ ’aves vi’n bufon?”

Tiam Hagrid levis gigantan pugnon kaj frapis trifoje sur la kastela pordo.

La pordo malfermis grumble. Alta, nigrahara sorĉistino staris tie, vestita en smeraldkolora talaro. Ŝi grave mienis, kaj Hari ekpensis, ke oni tiun virinon prefere ne kontraǔas.

“La un’ajaraj, profesorino MakGongal,” diris Hagrid.

“Dankon, Hagrid. Mi nun kondukos ilin.”

Ŝi tiris la pordon plene malferman. La vestiblo estis sufiĉe granda por enhavi la tutan domon de la familio Dursli. La ŝtonaj muroj lumiĝis per flagrantaj torĉoj, kiel tiuj de Gajngotoj, dum la plafono obskuriĝis alte supren en la mallumo. Antaǔ ili sterniĝis majesta marmora ŝtuparo al la supraj etaĝoj.

Ili sekvis prof. MakGongal trans la ŝtontegita planko. Hari sentis la murmuron fare de centoj da voĉoj el pordo dekstre de li – supozeble la restaĵo de la studentoj jam estas tie – sed prof. MakGongal kondukis la unuajarajn en malgrandan neokupitan ĉambron apud la koridoro. Ili premis sin ene, starante eĉ pli kompakte ol ili normale farus, kaj serĉrigardis nervoze ĉirkaǔ ilin.

“Bonvenon en Porkalo,” diris prof. MakGongal. “La semestrokomenca bankedo baldaǔ okazos, sed antaǔ ol vi sidiĝos en la Granda Halo, vi fariĝos ordigataj en viajn Domojn. La Ordiga Ceremonio tre, tre gravas, ĉar dum via tempo ĉi tie, via Domo fariĝos kvazaǔ via familio en Porkalo. Vi prenos viajn klasojn kun viaj samdomanoj, dormos en la dormejoj de via Domo, kaj libertempe distriĝos vin en ĝia komuna ĉambro.”

“La kvar Domoj nomiĝas Oragrifo, Hupopufo, Korakungo, kaj Rampeno. Ĉiu Domo havas sian noblan historion, kaj ĉiu estas produktinta elstarajn gesorĉistojn. Dum vi ĉeestas Porkalon, viaj venkoj gajnos poentojn por via Domo. Kontraǔe, ĉiu rompo de la reguloj perdigos poentojn de via Domo. Al la jarfino oni premios la Dompokalon al la Domo, kiu posedas la plejmulton da poentoj. Tiu estas tre granda honoro. Mi esperos, ke ĉiu el vi gajnos laǔdon por sia estonta Domo.”

“La Ordiga Ceremonio okazos post kelkaj momentoj antaǔ la cetero de la Akademio. Mi sugestus, ke vi netigu vin kiel eble dum vi atendas.”

Ŝia rigardo paǔzis ĉe la mantelo de Nevil, agrafita sub lia maldeksta orelo. Hari nervoze provis glatigi siajn harojn.

“Mi revenos kiam ni estos pretaj por vi,” diris prof. MakGongal. “Bonvolu atendi silente ĉi tie.”

Ŝi eliris la ĉambron. Hari glutis.

“Precize kiamaniere oni ordigos nin en Domojn?” li demandis al Ron.

“Speco de provo, mi supozas. Fredo diris, ke ĝi multe doloras, sed li ŝercis, laǔ mia suspekto.”

La koro de Hari terure ekbategis. Provo? Antaǔ la tuta studentaro? Sed li jam kapablis neniom da magio – kion subĉiele oni postulos de li? Li neniam anticipis ion similan tuj post la alveno! Li ĉirkaǔrigardis ĉagrene, kaj rimarkis, ke ĉiuj aliaj ankaǔ teruriĝas. Neniu multe parolis, escepte de Hermiona Granĝer, kiu flustris rapide pri la multo da sorĉaĵoj, kiujn ŝi jam lernis, kaj sin demandis, kiun inter ili ŝi bezonos. Hari penis ne aǔskulti al ŝi. Li neniam tiel ĉagrenis, neniam, eĉ kiam li devis liveri hejmen al la ges-roj Dursli raporton fare de la lernejo, ke li iele kolorigis blue la perukon de sia instruistino. Li fiksrigardis la pordon. Iumomente prof. MakGongal revenos, kaj alprenos lin al lia fatalo.

Tiam okazis io, kiu eksaltigis lin alte je duona metro super la planko – malantaǔ li kelkaj geknaboj ekŝrikis.

“Do kio!”

Li anhelis. Simile al ĉiuj ĉirkaǔe. Dudeko da fantomoj ĵus fluis tra malantaǔan muron. Perloblankaj kaj iom diafanaj, ili glitadis trans la ĉambron, parolante kune, kaj apenaǔ rigardante la unuajarajn. Ŝajne ili disputis ion. Iu, kiu similis dikan monaĥon, diradis “Pardoni kaj forgesi, laǔ mi. Ni devas doni al li alian ŝancon.”

“Mia kara Monaĥo, ĉu ni ne donis al Ĝenozo jam tiom da ŝancoj, kiom li rajtas? Li fifamigas nin ĉiujn, kaj pensu, li eĉ ne estas vera fantomo. Diru, kion vi ĉiuj faras ĉi tie?”

Fantomo vestita per krispo kaj ŝtrumpoj ekrimarkis la unuajarajn. Neniu respondis.

“Novaj studentoj!” ekdiris la Dika Monaĥo, ridante ĉirkaǔe al ili. “Baldaǔ Ordigotaj, mi supozas?”