Joanne Rowling - Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

Iuj kapjesis mute.

“Mi esperas vidi vin en Hupopufo!” diris la Monaĥo. “Mia eksa Domo, sciu.”

“Preteriru, nun,” diris akra voĉo, “La Ordiga Ceremonio nun komenciĝos.”

Prof. MakGongal estis reveninta. Po unu, la fantomoj forŝvebis tra la kontraǔan muron.

“Nun viciĝu,” prof. MakGongal ordonis al la unuajaraj, “Kaj sekvu min.”

Kun stranga sento, kiel liaj kruroj ĵus fariĝis elplumbaj, Hari viciĝis post sablohara knabo, Ron sekvis, kaj ili marŝis el la ĉambro, ree trans la koridoron, tra duoblajn pordojn, kaj en la Grandan Halon.

Hari neniom eĉ imagis tiel strangan kaj bonegan lokon. Ĝi lumiĝis per milmiloj da kandeloj, kiuj pendis enaere super kvar longaj tabloj, kie la cetero de la studentoj sidis. Tiuj tabloj estis primetitaj kun brilantaj oraj teleroj kaj pokaloj. Ĉe la antaŭo de la halo sterniĝis alia longa tablo, kie sidis la instruistoj.

Prof. MakGongal direktis la unuajarajn, tiel ke ili fine staris en vico antaŭ la aliaj studentoj, kun la instruistoj malantaǔ ili. La centoj da rigardantaj vizaĝoj aspektis kiel lanternoj en la flamanta kandellumo. Tie kaj ĉi tie inter la studentoj, brilis la fantomoj kiel nebuloj arĝentaj. Ĉefe por eviti la multajn okulojn Hari ekrigardis supren, kaj rimarkis velure nigran plafonon punktitan per steloj. Li aǔdis Hermionan, kiu flustris, “Tiu estas sorĉita por aspekti kiel la ekstera ĉielo. Mi legis pri tio en la libro Historio de Porkalo .”

Oni malfacile konstatis, ke estas iu ajn tegmento, kaj la Granda Halo ne simple malfermiĝas al la ĉieloj.

Hari ekrigardis suben, kiam prof. MakGongal mute metis kvarpiedan skabelon antaǔ la unuajaraj. Sur la skabelon ŝi metis pintan sorĉistan ĉapelon. La ĉapelo estis flikita kaj eluzita, kaj ege malpura. Onklino Petunjo neniam permesus, ke tiu venu en la domon.

Eble ni klopodos eltiri kuniklon el la ĉapelo, Hari freneze ekpensis, aǔ ion similan – rimarkante, ke ĉiu en la halo nun fiksrigardas la ĉapelon. Ankaǔ li gapis. Dum sekundoj regis profunda silento. Tiam la ĉapelo tikis. Ŝiraĵo apud la rando larĝe malfermiĝis kiel buŝo – kaj la ĉapelo komencis kanti:

La tuta halo eksplodis en aplaǔdoj kiam la Ĉapelo finis la kanton. Ĝi riverencis al ĉiu el la kvar tabloj, kaj poste fariĝis denove kviete.

“Do, ni simple surprovos la Ĉapelon,” Ron flustris al Hari. “Mi mortigos Fredon. Li persiste babilis pri lukto kontraŭ trolo.”

Hari ridetis feble. Ja, surprovi ĉapelon li ege preferus ol verki sorĉojn, sed tamen li dezirus, ke ili permesiĝu surmeti ĝin ekster la studentara rigardo. La Ĉapelo ŝajne postulis multon; Hari ĝuste nun sentis sin nek kuraĝa, nek sprita, nek io de la tuta afero. Se nur oni mencius Domon por la homoj, kiuj emas al naǔzo, tiu konvenus al li.

Prof. MakGongal nun antaǔeniris portante longan volvaĵon el pergameno.

“Kiam mi vokas vin pernome, vi surmetos la Ĉapelon kaj sidiĝos sur la skabelon por esti ordigata,” ŝi diris.

“ABOT, Hanna.”

Knabino rozvizaĝa kaj blonda, kun duopaj harplektaĵoj, stumblis elvice, kaj surmetis la Ĉapelon, kiu glitante malsupren kovris al ŝi la okulojn; ŝi sidiĝis. Momenta paǔzo—

“Hupopufo!” ekkriis la Ĉapelo.

La dekstratablanoj hurais, kaj aplaǔdis, dum Hanna iris por sidiĝi ĉe la Hupopufan tablon. Hari vidis la fantomon de la Dika Monaĥo, kiu gestadis al ŝi gaje.

“BONZ, Suzana!”

“Hupopufo!” ekkriis denove la Ĉapelo, kaj Suzana forhastis por sidiĝi apud Hanna.

“BUT, Teri!”

“Korakungo!”

De la dua maldekstra tablo nun aplaǔdo. Kelkaj Korakungaj stariĝis, kaj premis al li la manon, dum Teri alvenis al ili.

“BROKELHURST, Mandi!” ankaǔ iris al Korakungo, sed “BRAŬN, Lavenda!” fariĝis la unua nova Oragrifa, kaj de la plej maldekstra tablo eksplodis huraoj. Hari vidis la ĝemelajn fratojn de Ron prifajfi.

“BOVPAŜ, Milicen!” sekve fariĝis Rampena. Eble li imagis ĝin, konsiderante ĉion, kiun li aǔdis pri Rampeno, sed laǔ li, ili ŝajnis malagrabla aro.

Li nun eksentis sin vere malsane. Li memoris la elekton de teamanoj dum la sportklasoj en sia eksa lernejo. Li ĉiam elektiĝis laste, ne ĉar li malkapablis, sed ĉar neniu emis doni al Dadli la ideon, ke oni estimas je Hari.

“FINĈ-FLEĈLI, Justeno!” “Hupopufo!”

Hari rimarkis, ke foje la Ĉapelo tuj elkriis la Domnomon, sed alifoje, daǔris iu tempo dum ĝi decidis. “FINGAN, Ŝemus,” la sablohara knabo apud Hari en la vico, sidis sur la skabelo preskaǔ tutan minuton antaǔ ol la Ĉapelo deklaris lin por Oragrifo.

“GRANĜER, Hermiona!”

Hermiona kvazaǔ kuris al la skabelo, kaj avide puŝis sian kapon en la Ĉapelon.

“Oragrifo!” kriis la Ĉapelo. Ron ĝemis.

Terura penso trafis al Hari, kiel teruraj pensoj kutime faras kiam oni estas tre nervoza. Se okaze li tute ne elektiĝos je io? Supoze, ke li sidis tie kun Ĉapelo sur la okuloj longtempe ĝis tiam, ke profesorino MakGongal ektiris ĝin el de lia kapo, kaj diris, ke certe misago okazis, kaj li prefere reentrajniĝu?

Kiam Nevil LONGEJO, la knabo kiu perdadis sian bufon, vokiĝis, li stumble falis survoje al la skabelo. La Ĉapelo daǔris longe decidante pri Nevil. Kiam ĝi finfine kriis “Oragrifo,” Nevil ekkuris ankoraǔ portante ĝin, kaj devis reen troti inter ŝtormoj de ridegoj, kaj doni ĝin al “MAKDUGAL, Morag”.

Malfid, kiam vokita, pavis antaǔen, kaj tuj atingis sian volon: la Ĉapelo apenaǔ tuŝis al li la kapon, kiam ĝi ŝrikis, “Rampeno!”

Malfid iris al siaj kolegoj Krab kaj Klus, evidente sinkontente.

Nun ne restis multo da homoj.

“LUN”…”NAT”…”PARKINSON”…, tiam sekvis paro de ĝemelinoj, “PATIL” kaj “PATIL” …tiam “PERKS, Sali-Anna”…, kaj tiam, fine –

“POTTER, Hari!”

Dum Hari antaǔenpaŝis murmuradoj ekflamis, kiel siblantaj fajretoj ĉie tra la Halo.

“Ĉu ‘Potter’ ŝi diris?”

“ Tiu Hari Potter?”

Laste, antaǔ ol la Ĉapelo glitis sur liajn okulojn, Hari vidis la halon plenan je homoj kolstreĉantaj por bone rigardi lin. Tuj poste li vidis la nigran internon de la Ĉapelo. Li atendis.

“Hmm!” diris voĉeto ĉe lia orelo. “Ne facile. Tre malfacile. Multon da kuraĝo, mi vidas. Sufiĉe bonan menson ankaǔ. Jen talento! Kara mia, jes! Kaj neta soifo por sinprovo; kiel interesa…. Do kien mi metos vin?”

Hari stringis la randojn de la skabelo, kaj pensis, Ne Rampeno, ne Rampeno.

“Ĉu? Ne Rampeno?” diris la voĉeto. “Ĉu vi estas certa? Vi kapablas esti granda, fakte, estas la tuto en via menso, kaj Rampeno helpos vian vojon al grandeco, sendube. – Ne? Do, se vi ne estas certa prefere elektu “Oragrifo!”