Joanne Rowling - Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

“Ve!” Hari plaǔdis sian frunton per sia mano.

“Kio estas?” demandis Persi.

“Ne-nenio.”

La doloro foriris tiel rapide, kiel ĝi alvenis. Pli malfacile estis forpasigi la senton, kiun Hari ricevis de la rigardo fare de la instruisto – senton, ke tiu neniel ŝatas Hari.

“Kiel nomiĝas la instruisto parolante al profesoro Ciuro?” li demandis al Persi.

“Ho! Vi jam konas Ciuron, ĉu? Ne surprize, ke li mienas tiel nervoza; tiu estas profesoro Snejp. Li instruas Pociojn, sed ne volonte – ĉiu scias, ke li celas al la posteno de Ciuro. Konas multon pri la Mavaj Lertoj, tiu Snejp!”

Hari observis je Snejp iun tempon, sed Snejp alrigardis lin neniam denove.

Finfine la desertoj malaperis siavice, kaj prof. Zomburdo denove surpiediĝis. La Halo silentiĝis.

“E – nur kelkaj vortoj nun kiam ni ĉiuj estas manĝigitaj kaj akvumitaj. Mi havas por vi kelkajn semestrokomencajn avizojn.”

“Unuajaraj notu, ke iri al la arbaro ĉe la Akademio estas prohibata [23] malpermesata al ĉiuj studentoj. Kaj ankaǔ iuj de la pli aĝaj studentoj profitus memori tion.”

La briletaj okuloj de Zomburdo ekflamis en direkto al la ĝemeloj Tordeli.

“Ankaǔ sinjoro Ŝteleti, la intendanto, estas petinta min memorigi al vi, ke la magio ne uzatu en la koridoroj inter klasoj.”

“Kvidiĉaj elprovoj okazos dum la dua semajno de la semestro. Ĉiu, kiu interesiĝas konkuri por sia Domo kontaktu sinjorinon Viskio.”

“Kaj finfine, mi devas informigi vin, ke ekde ĉi tiu jaro la koridoro ĉe la dekstra flanko de la tria etaĝo estas eksterlima al ĉiuj, kiuj ne preferus morti tre dolore.”

Hari ridis, sed li estis unu el la malmultaj kiuj faris tion.

“Li ŝercas, ĉu ne?” Hari flustris al Persi.

“Ŝajne ne,” diris Persi, grimacante al Zomburdo. “Estas strange, ĉar li kutime klarigas al ni la kialon, kiam oni malpermesas al ni iri ien – la arbaro estas plena je danĝeraj bestoj, tion ĉiuj scias. Mi vere anticipus, ke li antaǔe informu la prefektojn, se ne ĉiujn.”

“Kaj nun, antaǔ ol ni iros por enlitiĝi, kantu ni la Himnon de la Akademio!” kriis Zomburdo. Hari rimarkis, ke la ridetoj de la aliaj instruistoj fariĝis iome rigidaj.

Zomburdo pervipetis sian vergon, kiel se li forpelus muŝon sidante ĉe la pinto, kaj longa, orkolora rubando pafiĝis el ĝi, flugante alte super la tabloj, kaj tordante sin kiel serpento, en formon de vortoj.

“Ĉiu elektu sian plej ŝatatan melodion,” diris Zomburdo, “Kaj ni eku!” Kaj la ĉeestantoj kriegis:

Ĉiu finis la himnon siatempe. Ĉe la fino la ĝemeloj Tordeli sole kantadis laǔ tre malrapida funebra marŝo. Zomburdo kondukis iliajn lastajn versojn perverge, kaj je la fino li pli laǔte ol ĉiuj aplaǔdis ilin.

“Ho muziko!” li diris, sekigante siajn okulojn. “Tiu magio superas ĉion, kiun ni faras ĉi tie. Kaj nun al la litoj! Eku al!”

La Oragrifaj unuajaraj sekvis Persi tra la babilantajn homamasojn, el la Granda Halo, supren per la marmora ŝtuparo. La kruroj de Hari denove pezis kiel plumbo, sed nur ĉar li estis tiel laca kaj plenŝtopita per manĝaĵoj. Li tiom dormemis, ke tio eĉ ne surprizis al li, ke la pentraĵaj homoj laǔ la koridoroj flustris kaj gestis, dum ili preteriris, aǔ ke Persi gvidis ilin dufoje tra pordojn kaŝitajn malantaǔ glitantaj muroj kaj pendantaj tapiŝoj. Ili grimpis pluajn ŝtuparojn, oscedante kaj stumblante, kaj Hari ĵus demandis al si kiom plue oni devas iri, kiam ili subite ekhaltis.

Fasko de bastonoj pendis en la aero antaǔ ili, kaj kiam Persi antaǔenpaŝis, ili ekĵetadis sin al li.

“Ĝenozo,” Persi flustris al la unuajaraj. “Brufantomo.” Li plilaǔtigis la voĉon, “Ĝenozo, montru vin!”

Laǔta, moka sono, kiel aero lasata el pneǔo, respondis.

“Ĉu vi deziras, ke mi iru al la Sanga Barono?”

Sonis “paf!” kaj malgranda viro, kun malicaj malhelaj okuloj kaj larĝa buŝo, aperis, ŝvebante kruckrure en la aero kaj ĉirkaŭbrakante la bastonojn.

“Hoooooooo,” li diris kun malica gako, “Edaj Unuaĉjoj! Kia ludo!” Subite li falatakis ilin. Ĉiuj ekkaǔris.

“Foriru, Ĝenozo, aǔ krome la Barono eklernos de tiu ĉi, mi ne ŝercas,” elbojis Persi.

Ĝenozo montris sian langon, kaj malaperis, faligante la bastonojn sur la kapon de Nevil. Ili aǔdis lin forzumi, klakante la ferajn kirasaĵojn dum li preteriris.

“Zorgu, ke vi gardu vin kontraǔ Ĝenozo,” diris Persi, dum ili ekpaŝis antaǔen. “La Sanga Barono estas la sola, kiu povas regi lin, li eĉ ne atentis al la prefektoj. Ni alvenas.”

Ĉe la ekstremo de la koridoro pendis pentraĵo de tre dika damo en ruĝa robo el silko.

“Pasvorto?” ŝi demandis.

“Drakokapo,” diris Persi, kaj la pentraĵo forsvingiĝis, aperigante rondan truon en la muro. Ili tragrimpis ĝin – Nevil bezonis helpŝovon – kaj sin trovis en la Oragrifa komunĉambro, konvena ronda ĉambro plena je foteloj kun molaj, kunpremeblaj kusenoj.

Persi direktis la knabinojn tra unu pordon por ilia dormejo, kaj la knabojn tra alian. Ĉe la supro de helica ŝtuparo – kompreneble en unu el la turoj – ili finfine eltrovis siajn dormejojn: kvin litojn kun baldakenoj kaj drapiritajn per riĉruĝaj veluraj kurtenoj. Iliaj kofroj estis jam portitaj supren. Tro lacaj por paroli multe, ili surtiris siajn piĵamojn, kaj stumblis enliten.

“Bonega manĝaĵo, ĉu ne,” Ron murmuris al Hari tra la drapiraĵoj.

“Fore, Skabro! Li maĉas miajn littukojn!”

Hari intencis demandi al Ron, se li estis provinta la melastortetojn, sed li tuj endormiĝis.

Eble Hari estis iome tro manĝinta, pro kio li havis tre strangan sonĝon. En tiu li portas la turbanon de prof. Ciuro, kaj ĝi paroladas al li, dirante, ke li devas senprokraste transigi sin al Rampeno, ĉar tio estas lia destino. Hari diras al la turbano, ke li ne deziras aliĝi al Rampeno; ĝi fariĝas pli kaj pli peza; li provas eltiri ĝin, sed ĝi krampas sin dolore sur la kapo – kaj jen Malfid, ridante al li, dum li luktas kontraŭ ĝi – tiam Malfid fariĝas la beknaza instruisto Snejp, kies ridego sonas akre kaj frostige – jen fulmo de verda lumo kaj Hari vekiĝis, ŝvitante kaj tremante.

Li turnis sin kaj denove endormiĝis, kaj kiam li vekiĝis matene, li estis la sonĝon tute forgesinta.

“Tie, rigardu.”

“Kie?”

“Apud la alta ruĝharulo.”

“Kun la okulvitroj?”

“Ĉu vi vidis lian vizaĝon?”

“Ĉu vi rimarkis lian cikatron?”

Flustradoj sekvis Hari ekde la momento, kiam li eliris el sia dormejo la sekvantan tagon. Homoj, viciĝantaj ekster klasĉambroj, staris piedpinte por bone rigardi lin, aǔ en la koridoroj revenpaŝis por ree preteriri lin, fiksrigardante. Hari preferus, ke ili ne faru tion, ĉar li klopodis eltrovi la vojojn al siaj klasoj.

Ekzistis cent kvardek du ŝtuparoj en la kastelo de Porkalo: iuj larĝaj kaj ampleksaj; iuj mallarĝaj kaj skuiĝemaj; iuj kondukis aliloken hazarde je la vendredoj; iuj entenis malaperantan ŝtupon meznivele, kiun oni devis primemori kaj pretersalti. Ja estis pordoj nemalfermeblaj, krom se oni ĝentile pripetis ilin, aǔ tiklis al ili la precize ĝustan lokon; kaj pordoj, kiuj eĉ ne estis veraj pordoj, sed firmaj muraj, kiuj simple ŝajnigas esti pordoj. Plue, estis ege malfacile memori, kie io ajn lokiĝas pro tio, ke ĉio evidente ĉirkaǔvagis ofte. La homoj de la pentraĵoj daǔre vizitis unu la alian, kaj Hari opiniis, ke la kirasaj kombineoj kapablas ĉirkaǔmarŝi.