Margaret Weis - De Draken van de Lentedooi

Vluchtig keek Caramon naar de trap. Boven zich hoorde hij het gekras van klauwen, draconen die wilden verhinderen dat de honderden gevangenen die waren bevrijd door het instorten van de kerkers zouden ontkomen. Hij legde zijn hand op zijn zwaard.

‘Hou daarmee op,’ snauwde Raistlin. ‘Denk nou eens na! Je draagt nog steeds een wapenrusting. Ze zijn helemaal niet in ons geïnteresseerd. De Duistere Koningin is weg. Ze gehoorzamen haar niet langer. Het gaat hun alleen om de buit. Blijf naast me. Loop rustig door, doelbewust.’

Caramon haalde een keer diep adem en deed wat hem werd opgedragen. Hij was een beetje op krachten gekomen en kon nu zonder de hulp van zijn broer lopen. Zonder acht te slaan op de draconen — die één blik op hen wierpen en vervolgens verder renden — liepen de twee broers de gang in. Hier waren de muren nog aan het veranderen, trilde het plafond en beefde de grond. Achter zich hoorden ze het bloedstollende geschreeuw van gevangenen die vochten voor hun vrijheid.

‘In elk geval wordt die deur door niemand bewaakt,’ zei Raistlin wijzend.

‘Hoe bedoel je?’ vroeg Caramon. Hij bleef staan en keek zijn broer geschrokken aan.

‘Hij is beveiligd,’ fluisterde Raistlin. ‘Weet je nog, in de droom?’

Lijkbleek rende Caramon op de deur af. Hoofdschuddend liep Raistlin langzaam achter hem aan. Toen hij de hoek omkwam, zag hij zijn broer op zijn knieën zitten, naast twee roerloze lichamen.

‘Tika!’ kreunde Caramon. Hij streek de rode krullen uit haar bleke gezicht en zocht in haar hals naar een hartslag. Dankbaar sloot hij even zijn ogen. Toen reikte hij naar de kender. ‘En Tas... Nee!’

Zodra hij zijn naam hoorde, opende de kender langzaam zijn ogen, alsof zijn oogleden eigenlijk te zwaar waren om op te tillen.

‘Caramon...’ zei Tas op gebroken fluistertoon. ‘Het spijt me...’

‘Tas!’ Teder nam Caramon het kleine, koortsige lijfje in zijn grote armen. Hij hield de kender dicht tegen zich aan en wiegde hem zachtjes. ‘Sst, Tas, niets zeggen.’

De kender schokte krampachtig. Diepbedroefd keek Caramon om zich heen, en hij zag Tasselhofs buidels op de grond liggen. Zijn spullen lagen eromheen als speelgoed in een kinderkamer. Tranen welden op in Caramons ogen.

‘Ik wilde haar redden...’ fluisterde Tas, huiverend van de pijn. ‘Maar dat kon ik niet...’

‘Je hebt haar wel degelijk gered, Tas,’ zei Caramon verstikt. ‘Ze is niet dood. Alleen maar gewond. Het komt wel goed met haar.’

‘Echt?’ Er verscheen een iets kalmer licht in Tas’ koortsige ogen, maar dat doofde al snel. ‘Ik... ik ben bang dat het met mij niet goed komt, Caramon. Maar... maar dat geeft niet. Echt niet. Ik... ik ga naar Flint toe. Hij wacht op me. Hij hoort daar niet in z’n eentje te zijn. Ik snap niet... dat hij zonder mij is weggegaan...’

‘Wat is er met hem?’ vroeg Caramon aan zijn broer, die zich snel over de onverstaanbaar ijlende kender heen boog.

‘Gif,’ zei Raistlin met een blik op het gouden naaldje, dat glansde in het licht van de toortsen. Zachtjes duwde hij tegen de deur. Het slot klikte en de deur zwaaide een klein stukje open.

Buiten hoorden ze het geschreeuw en gegil van de soldaten en slaven van Neraka die wegvluchtten bij de afbrokkelende tempel. In de lucht klonk het gebrul van draken. De Drakenheren streden onderling om de heerschappij over deze nieuwe wereld. Aandachtig luisterend glimlachte Raistlin bij zichzelf.

Zijn gedachten werden verstoord toen iemand een hand op zijn arm legde.

‘Kun je iets voor hem doen?’ vroeg Caramon dwingend.

Raistlin wierp een snelle blik op de stervende kender. ‘Hij is erg ver heen,’ zei de magiër kil. ‘Het zal me kracht kosten en we zijn nog niet veilig.’

‘Maar kun je hem redden?’ drong Caramon aan. ‘Ben je daar machtig genoeg voor?’

‘Natuurlijk,’ antwoordde Raistlin schouderophalend.

Tika kreunde en ging met haar handen tegen haar pijnlijke hoofd rechtop zitten. ‘Caramon,’ riep ze dolgelukkig. Toen viel haar blik op Tas. ‘O nee...’ fluisterde ze. Haar pijn was vergeten toen ze haar met bloed besmeurde hand op het voorhoofd van de kender legde. Tas’ ogen vlogen open toen ze hem aanraakte, maar hij herkende haar niet. Hij gilde het uit van de pijn.

Boven zijn kreten uit hoorden ze het gekras van rennende voeten met klauwen in de gang.

Raistlin keek naar zijn broer, die Tas in zijn grote, maar o zo tedere armen hield.

Zo hield hij mij ook altijd vast, dacht Raistlin. Zijn blik ging naar de kender. Levendige herinneringen aan hun jonge jaren, aan zorgeloze avonturen met Flint... die nu dood was. Sturm, ook dood. Dagen vol warme zonneschijn, groene knoppen aan de vallènbomen van Soelaas... Avonden in de Herberg van het Laatste Huis... maar nu was de herberg zwartgeblakerd en half ingestort en waren de vallènbomen verbrand, vernietigd.

‘Dit is de laatste schuld die ik moet vereffenen,’ zei Raistlin. Zonder acht te slaan op Caramons dankbare gezicht zei hij: ‘Leg hem neer. Jij moet de draconen op afstand houden. Voor deze spreuk heb ik al mijn concentratie nodig. Zorg ervoor dat ze me niet storen.’

Zachtjes legde Caramon Tas op de grond. Er lag een starende blik in de ogen van de kender en zijn wild schokkende lichaam werd stijf. Hij begon te rochelen.

‘Denk erom, broer,’ zei Raistlin emotieloos terwijl hij zijn hand in een van de vele geheime zakken van zijn gewaad stak, ‘je bent nog steeds verkleed als een officier van het drakenleger. Pak het subtiel aan, indien mogelijk.’

‘Goed.’ Caramon wierp nog een laatste blik op Tas en zuchtte. ‘Tika,’ zei hij, ‘blijf heel stil liggen. Doe alsof je nog bewusteloos bent.’

Tika knikte, ging weer liggen en sloot gehoorzaam haar ogen. Raistlin hoorde dat Caramon al rammelend de gang inliep en iets zei met zijn luide, diepe stem, maar toen vergat de magiër zijn broer, de naderende draconen en alles om zich heen. Hij concentreerde zich op de betovering.

Hij haalde een glanzende witte parel uit een binnenzak en hield die stevig vast terwijl hij met zijn andere hand een grijsgroen blad pakte. Vervolgens wrikte hij Tasselhofs verstijfde kaken van elkaar en legde het blad onder diens gezwollen tong. Even keek de magiër aandachtig naar de parel terwijl hij de complexe bewoordingen van de spreuk in zijn geheugen opriep en hem in gedachten een paar keer opzegde tot hij zeker wist dat de woorden in de juiste volgorde stonden en hij wist hoe ze dienden te worden uitgesproken. Hij kreeg maar één kans. Als hij faalde, zou niet alleen de kender sterven, maar hijzelf mogelijk ook.

Raistlin drukte de parel tegen zijn borst, ter hoogte van zijn hart. Toen sloot hij zijn ogen en sprak de spreuk uit, zes keer achter elkaar, en elke keer veranderde hij iets aan de verbuigingen. Met een huivering van extase voelde hij de magie door zijn lichaam stromen en iets van zijn eigen levenskracht in de parel sijpelen.

Daarmee was het eerste deel van de betovering afgerond. Nu hield Raistlin de parel boven het hart van de kender. Opnieuw sloot hij zijn ogen en oefende de ingewikkelde spreuk, achterstevoren deze keer. Langzaam vermorzelde hij de parel met zijn hand en strooide het glanzende stof over Tasselhofs stijve lichaam. Hij rondde de spreuk af. Vermoeid opende hij zijn ogen en keek triomfantelijk toe terwijl de lijntjes van pijn wegtrokken uit het gezicht van de kender en er een vredige uitdrukking voor in de plaats kwam.

Plotseling opende Tas zijn ogen.

‘Raistlin! Ik... Getsie!’ Tas spuugde het blaadje uit. ‘Bah! Wat was dat voor iets smerigs? En hoe is het in mijn mond terechtgekomen?’ Duizelig kwam hij overeind. Toen zag hij zijn buidels. ‘Hé! Wie heeft er aan mijn spullen gezeten?’ Hij wierp een beschuldigende blik op Raistlin en sperde zijn ogen open. ‘Raistlin! Je draagt de Zwarte Mantel! Wat geweldig! Mag ik hem aanraken? O, laat maar. Je hoeft me niet zo boos aan te kijken. Hij ziet er gewoon zo lekker zacht uit. Hé, betekent dat datje nu echt slecht bent? Kun je iets boosaardigs voor me doen, zodat ik het kan zien? Ik weet het al! Ik heb een tovenaar een keer een demon zien oproepen. Kun jij dat ook? Een kleintje maar? Je kunt hem meteen weer terugsturen. Nee?’ Tas zuchtte teleurgesteld. ‘Nou ja... Hé, Caramon, wat doen die draconen met je? En wat is er met Tika? O, Caramon, ik—’