Margaret Weis - De Draken van de Lentedooi

‘Jawel, maar ik denk niet dat je het een prettige reis zou vinden. En trouwens, ben je degenen vergeten die bij je waren?’

‘Tika! Tas!’ riep Caramon verschrikt. Hij greep zich vast aan de natte rotsen en hees zichzelf overeind. ‘En Tanis! Hoe is het met—’

‘Tanis moet zichzelf maar redden. Mijn schuld jegens hem heb ik al duizend keer ingelost,’ zei Raistlin. ‘Maar misschien kan ik mijn schuld jegens anderen nog vereffenen.’

Aan het eind van de gang klonk geschreeuw toen een menigte soldaten het zwarte water in waadde, gehoorzamend aan het laatste bevel van hun Koningin.

Vermoeid legde Caramon zijn hand op het gevest van zijn zwaard, maar zijn broer hield hem met een lichte aanraking van zijn koude, benige vingers tegen.

‘Nee, Caramon,’ fluisterde Raistlin zachtjes. Hij vertrok zijn dunne lippen in een grimlach. ‘Ik heb je niet meer nodig. En ik zal je ook niet meer nodig hebben... nooit. Kijk maar.’

Meteen verdreef het vuur van Raistlins magie als de opkomende zon de duisternis in de ondergrondse grot. Nog steeds met zijn hand op zijn zwaard kon Caramon slechts naast zijn in het zwart gehulde broer vol ontzag toekijken terwijl de ene na de andere vijand viel, geveld door magie. Bliksem knetterde uit Raistlins vingertoppen, vlammen laaiden op uit zijn handen en schimmen doken op uit het niets, zo schrikbarend echt dat je van angst kon sterven door alleen maar naar ze te kijken.

Kobolden sneuvelden krijsend, doorboord door de lansen van ridders die de grot vulden met hun strijdkreten en op bevel van Raistlin weer verdwenen. De jonge draakjes vluchtten angstig terug naar de donkere, geheime plekken waar ze uit het ei waren gekropen, terwijl draconen door vlammen werden verteerd. Zwarte priesters, die gehoorzamend aan het laatste bevel van hun Koningin de trap af zwermden, werden doorboord door een regen van blikkerende speren. Hun laatste gebeden maakten plaats voor gevloek en gejammer van pijn.

Ten slotte kwamen de Zwarte Mantels, de oudsten van de orde, om die omhooggevallen jongeling te doden. Tot hun ontzetting ontdekten ze echter dat ze wellicht oud waren, maar dat Raistlin op de een of andere mysterieuze wijze nog ouder was. Zijn macht was fenomenaal, en vrijwel meteen beseften ze dat hij onverslaanbaar was. Overal werden zangerige spreuken uitgesproken, en een voor een verdwenen ze net zo snel als ze waren gekomen. Velen maakten vol nederig respect een diepe buiging voor Raistlin terwijl ze op de vleugels van wensspreuken werden meegevoerd.

Toen werd het stil, op het trage kabbelen van het water na. De staf van Magius verspreidde zijn kristalheldere licht. Om de paar tellen beefde de tempel, zodat Caramon geschrokken naar boven keek. Kennelijk had de strijd maar heel kort geduurd, al had Caramon de koortsachtige indruk dat hij en zijn broer al hun hele leven op deze afschuwelijke plek waren.

Toen de laatste magiër opging in de duisternis draaide Raistlin zich om naar zijn broer.

‘Zie je wel, Caramon?’ vroeg hij koud.

Woordeloos knikte de krijger. Zijn ogen waren groot als schoteltjes.

De grond onder hun voeten beefde en het water klotste tegen de rotsen. Achter in de grot begon de ingelegde zuil te trillen, waarna hij in tweeën spleet. Er daalde gruis neer op Caramons gezicht toen hij naar het afbrokkelende plafond keek.

‘Wat heeft dat te betekenen? Wat gebeurt er?’ vroeg hij.

‘Het betekent het einde,’ verklaarde Raistlin. Hij vouwde zijn zwarte gewaad om zich heen en wierp Caramon een geërgerde blik toe. ‘We moeten hier weg. Ben je sterk genoeg?’

‘Ja, wacht even,’ bromde Caramon. Hij zette zich af tegen de rotsen en deed een stap naar voren, maar begon toen te wankelen en viel bijna.

‘Ik ben zwakker dan ik dacht,’ mompelde hij met zijn hand tegen zijn pijnlijke zij. ‘Ik moet heel even... op adem komen.’ Caramons lippen waren wit en het zweet sijpelde over zijn gezicht toen hij zijn rug rechtte en opnieuw een stap zette.

Met een grimlach keek Raistlin hoe zijn broer op hem afstrompelde. Toen stak hij zijn arm uit.

‘Leun maar op mij, broer,’ zei hij zachtjes.

Het uitgestrekte, gewelfde plafond van de Audiëntiezaal barstte open. Enorme steenblokken vielen op de grond en verpletterden alles wat ze raakten. Meteen ging de chaos in de zaal over in massahysterie. Zonder acht te slaan op de strenge bevelen van hun leiders, die hun bevelen kracht bijzetten met zweepslagen en zwaardsteken, vochten de draconen om aan de vernietiging van de tempel te ontsnappen. Daarbij slachtten ze iedereen die in de weg liep — inclusief hun eigen kameraden — bruut af. Een enkele extreem machtige Drakenheer slaagde erin zijn lijfwachten onder controle te houden en te ontsnappen, maar verschillende anderen sneuvelden. Ze werden neer gemaaid door hun eigen soldaten, verpletterd door vallend puin of doodgetrapt.

Tanis baande zich een weg door de chaos en zag opeens datgene waarom hij had gebeden: een honingblonde haardos die als een kaarsvlammetje glansde in het licht van Solinari.

‘Laurana!’ riep hij, al wist hij best dat ze hem niet kon horen boven het tumult uit. Verwoed om zich heen slaand met zijn zwaard creëerde hij een pad voor zichzelf. Een rondvliegende rotssplinter sneed in zijn wang. Hij voelde warm bloed langs zijn hals sijpelen, maar zowel het bloed als de pijn waren onwerkelijk en snel vergeten terwijl hij, vechtend om haar te bereiken, sloeg, stak en schopte naar de rondrennende draconen. Keer op keer kwam hij vlak bij haar, om vervolgens door de massa te worden meegevoerd.

Bij de deur van een van de wachtzalen hield ze zich de draconen van het lijf. Ze hanteerde Kitiara’s zwaard met de vaardigheid die ze in de loop van de eindeloze maanden van oorlog had opgedaan. Tanis wist haar bijna te bereiken toen ze haar aanvallers had gedood en even bleef staan.

‘Laurana, wacht!’ schreeuwde hij boven het kabaal uit.

Ze hoorde hem. Vanaf de rand van de maanverlichte zaal keek ze hem met een kalme, vastberaden blik in haar ogen aan.

‘Vaarwel, Tanis,’ riep ze hem in het elfs toe. ‘Ik ben je mijn leven verschuldigd, maar niet mijn ziel.’

Met die woorden draaide ze zich om en liet hem achter. Ze stapte de wachtzaal binnen en werd opgeslokt door de duisternis.

Een stuk van het plafond van de tempel viel met een smak op de grond, en een regen van puin daalde op Tanis neer. Even bleef hij haar doodmoe staan nastaren. Er sijpelde bloed in zijn oog. Afwezig veegde hij het weg, en opeens barstte hij in lachen uit. Hij lachte tot zijn tranen zich met het bloed vermengden. Toen vermande hij zich, greep zijn met bloed besmeurde zwaard steviger vast en verdween achter haar aan in de duisternis.

‘Door deze gang zijn ze weggerend, Raist... Raistlin.’ Caramon struikelde over de naam van zijn broer. Op de een of andere manier paste die oude bijnaam niet meer bij deze in het zwart gehulde, zwijgende man.

Ze stonden naast het bureau van de cipier, vlak bij het lichaam van de dode kobold. Overal om hen heen gebeurde er iets heel geks met de muren: ze bewogen, verbrokkelden, verschoven, veranderden. De aanblik vervulde Caramon met een vaag soort angst, als een nachtmerrie waarvan hij zich niets kon herinneren. Daarom hield hij zijn blik strak gericht op zijn broer, en dankbaar klampte hij zich vast aan diens magere arm. Die was tenminste nog van vlees en bloed, iets echts te midden van een angstaanjagende droom.

Caramon tuurde naar de oostelijke gang. ‘Weet je waar hij naartoe leidt?’ vroeg hij.

‘Ja,’ antwoordde Raistlin emotieloos.

De angst sloeg Caramon om het hart. ‘Je weet iets... er is iets met hen gebeurd...’

‘Ze zijn dom geweest,’ zei Raistlin verbitterd. ‘De droom heeft hen gewaarschuwd.’ Hij wierp zijn broer een vluchtige blik toe. ‘En niet alleen hen. Misschien ben ik nog op tijd, maar we moeten opschieten. Luister!’