Margaret Weis - De Draken van de Lentedooi

‘Ik geloof je,’ zei Kitiara boos en verbitterd. Ze keek naar hem op, en er laaide een schoorvoetende bewondering op in haar ogen. ‘Je weet niet wat je mist...’

Zonder een woord te zeggen liet Tanis haar los. Hij draaide zich om en liep op Laurana af, die met haar rug naar hem toe met niets ziende ogen voor zich uit stond te staren. Tanis pakte haar bij de arm. ‘Kom mee,’ beval hij kort. Overal om hem heen zwol het lawaai vanuit het publiek aan, en hij was zich bewust van de donkere schaduwgestalte van de Koningin boven zich, die ingespannen naar de machtsstrijd zat te kijken, benieuwd wie er als overwinnaar uit zou komen.

Laurana kromp niet ineen onder zijn aanraking. Ze reageerde helemaal niet. Langzaam draaide ze haar hoofd met het lange, samengeklitte, honingblonde haar naar hem om. Er lag geen herkenning in haar groene ogen, geen uitdrukking. Hij zag niets in haar blik, geen angst en geen woede.

Het komt wel goed, zei hij met een schrijnend hart tegen haar, woordeloos. Ik zal het uitleggen...

Een zilveren flits, een waas van honingblond haar. Iets raakte Tanis hard op de borst. Hij wankelde achteruit, graaiend naar Laurana. Maar hij kon haar niet vasthouden.

Laurana duwde hem uit de weg en sprong op Kitiara af, reikend naar het zwaard dat de andere vrouw om haar middel droeg. Daarmee verraste ze de mensenvrouw volledig. Kit worstelde even fel tegen, maar Laurana had haar hand al om het gevest. Met een soepele beweging rukte ze het zwaard uit de schede en sloeg Kitiara met het gevest tegen de vlakte. Toen draaide ze zich om en rende naar de rand van het podium.

‘Laurana, blijf staan!’ schreeuwde Tanis. Hij deed een sprong naar voren om haar tegen te houden, maar voelde opeens de punt van het zwaard tegen zijn keel.

‘Verroer je niet, Tanthalasa,’ beval Laurana. Haar groene ogen waren groot van opwinding, maar ze hield de punt van het zwaard met vaste hand op zijn plek. ‘Anders ben je dood. Als het moet, vermoord ik je.’

Tanis deed een stap naar voren, het scherpe staal boorde zich in zijn huid. Hulpeloos bleef hij staan. Laurana glimlachte bedroefd.

‘Begrijp je het nu, Tanis? Ik ben niet meer dat verliefde meisje van vroeger. Ik ben niet meer de dochter van mijn vader aan het hof van Qualinesti. Ik ben niet eens meer de gouden generaal. Ik ben Laurana. En ik bepaal zelf wel of en hoe ik leef of sterf, zonder jouw hulp.’

‘Laurana, luister naar me!’ smeekte Tanis. Hij deed nog een stap in haar richting en hief zijn hand om het zwaard weg te duwen dat in zijn huid sneed.

Hij zag dat Laurana haar lippen stijf op elkaar klemde en dat haar groene ogen glinsterden. Zuchtend liet ze het zwaard langzaam zakken tot aan zijn geharnaste borst. Tanis glimlachte. Laurana haalde haar schouders op en duwde hem met een snelle stoot achterover het podium af.

Wild zwaaiend met zijn armen viel de halfelf. Nog voordat hij de grond raakte, zag hij dat Laurana met het zwaard in haar hand achter hem aan sprong en lichtvoetig neerkwam.

Hij sloeg tegen de grond met een klap die de lucht uit zijn longen dreef. De Machtskroon rolde rinkelend uit zijn hand en stuiterde over de blinkende granieten vloer. Boven zich hoorde hij Kitiara krijsen van woede.

‘Laurana!’ perste hij eruit, maar hij had te weinig lucht om te kunnen roepen. Wild keek hij om zich heen. Hij zag een zilveren flits...

‘De kroon! Breng me de kroon!’ Kitiara’s stem galmde in zijn oren.

Maar ze was niet de enige die schreeuwde. Alle Drakenheren waren overeind gekomen en gaven hun soldaten het bevel om aan te vallen. De draken kozen het luchtruim. Het vijfkoppige lijf van de Duistere Koningin vulde de zaal met schaduw. Ze juichte deze krachtmeting toe die haar de sterkste commandanten zou opleveren: de overlevenden.

Tanis werd vertrapt door de klauwen van draconen, de laarzen van kobolden en de schoenen met stalen neuzen van mensen. Vechtend om overeind te komen en niet te worden verpletterd probeerde hij die zilveren flits te volgen. Eén keer zag hij hem nog, maar toen was hij verdwenen, opgeslokt door het strijdgewoel. Voor hem dook een verwrongen gelaat op met blikkerende zwarte ogen. De onderkant van een speer werd in zijn zij geramd.

Kreunend liet Tanis zich weer op de grond vallen. In de Audiëntiezaal was de chaos nu compleet.

Raistlin! Het was een onuitgesproken gedachte. Caramon wilde wel iets zeggen, maar er kwam geen geluid over zijn lippen.

‘Ja, broer,’ zei Raistlin, die zoals gewoonlijk antwoord gaf op Caramons gedachten. ‘Ik ben het, de laatste wachter, degene die je dient te passeren om je doel te bereiken, degene die van hare duistere majesteit het bevel heeft gekregen te reageren indien de trompetten klinken.’ Raistlin glimlachte spottend. ‘En ik had kunnen weten dat jij zo dwaas zou zijn mijn magische valstrik in werking te stellen...’

‘Raist,’ begon Caramon, maar zijn stem liet hem in de steek.

Even kon hij geen woord uitbrengen. Hij was uitgeput van angst, pijn en bloedverlies en rilde door het koude water, en dit was bijna meer dan hij kon verdragen. Het zou gemakkelijker zijn om het donkere water boven zijn hoofd te laten sluiten en zich te laten verscheuren door de jonge draken met hun scherpe tanden. Die pijn kon nooit zo erg zijn als deze. Toen voelde hij Berem naast zich bewegen. De man stond met een vage, niet-begrijpende blik naar Raistlin te staren. Hij trok aan Caramons arm.

‘Jasla roept. We moeten gaan.’

Met een snik rukte Caramon zijn arm los uit Berems greep. De man staarde hem boos aan, wendde zich af en liep in zijn eentje verder.

‘Nee, beste vriend, ook jij gaat nergens naartoe.’

Raistlin hief zijn magere hand, waarop Berem opeens wankelend bleef staan. De Immerman keek op naar de glinsterende goudkleurige ogen van de magiër die boven hem op een richel stond. Jammerend en handenwringend staarde Berem verlangend naar de ingelegde zuil. Hij kon zich echter niet bewegen. Een grote, verschrikkelijke kracht hield hem tegen, onverbiddelijk als de magiër op de richel.

Caramon knipperde zijn plotseling opwellende tranen weg. Nu hij de macht van zijn broer kon voelen, moest hij vechten tegen zijn wanhoop. Hij kon niets doen... behalve proberen Raistlin te doden. Zijn ziel deinsde vol afschuw voor die gedachte terug. Nee, dan stierf hij nog liever zelf.

Opeens keek Caramon op. Dan zij het zo. Als ik moet sterven, zal ik strijdend ten onder gaan... precies zoals ik me altijd heb voorgesteld.

Ook al betekent dat dat ik door mijn eigen broer word gedood.

Langzaam sloeg Caramon zijn ogen op en keek zijn tweelingbroer recht aan.

‘Draag je nu de Zwarte Mantel?’ vroeg hij met droge lippen. ‘Ik kan het niet goed zien... in dit licht...’

‘Inderdaad,’ antwoordde Raistlin. Hij hief de staf van Magius, zodat het zilveren licht hem bescheen. Een gewaad van het zachtste fluweel hing om zijn magere schouders. In het licht had de zwarte stof, die donkerder leek dan de eeuwige duisternis die hen omringde, een zachte glans.

Huiverend bij de gedachte aan wat hij moest doen ging Caramon verder: ‘En je stem, die is krachtiger, anders. Het is jouw stem... en toch ook weer niet...’

‘Dat is een lang verhaal, Caramon,’ antwoordde Raistlin. ‘Ooit zul je het misschien te horen krijgen. Maar nu bevind je je in een penibele situatie. De draconenwachters zijn in aantocht. Ze hebben het bevel gekregen de Immerman gevangen te nemen en naar de Duistere Koningin te brengen. Dat zal zijn einde betekenen. Hij is niet onsterfelijk, dat kan ik je verzekeren. Ze kent spreuken waarmee ze zijn bestaan kan ontrafelen tot er van zijn lichaam en ziel niet meer over is dan een paar draadjes die door de stormachtige wind worden meegevoerd. Daarna zal ze zijn zus verslinden en zal ze eindelijk vrij zijn om met al haar macht en luister Krynn binnen te treden. Ze zal de scepter zwaaien over de wereld, de hemel en de Afgrond. Niets kan haar dan nog tegenhouden.’