Margaret Weis - De Draken van de Lentedooi

Heer Sothis.

Vechtend tegen pure angst en paniek concentreerde Tanis zich op één ding. De kroon lag slechts een paar duimbreedten bij zijn hand vandaan. Wanhopig maakte hij een snoekduik. Tot zijn grote opluchting voelde hij het koude metaal in zijn huid drukken, precies op het moment dat een andere hand, het geraamte van een hand, er ook naar greep.

De kroon was van hem! De brandende ogen van heer Sothis vlamden op. De doorzichtige hand wilde Tanis zijn buit afpakken. De halfelf hoorde Kitiara onsamenhangende bevelen gillen.

Op het moment dat hij de met bloed bevlekte kroon boven zijn hoofd hief en heer Sothis met onbevreesde blik aankeek, werd de verbijsterde stilte in de zaal verbroken door blikkerig, schetterend trompetgeschal.

Heer Sothis’ hand verstijfde en Kitiara deed er plotsklaps het zwijgen toe.

Er klonk gedempt, onheilspellend gemompel in het publiek. Even dacht Tanis, verdoofd door pijn, dat het trompetgeschal was bedoeld als eerbetoon aan hem. Toen hij echter met samengeknepen ogen omkeek, zag hij dat iedereen geschrokken om zich heen keek. Vervolgens keek iedereen — zelfs Kitiara — naar de Koningin.

De in schaduw gehulde ogen van hare duistere majesteit waren op Tanis gericht geweest, maar nu werd ze afgeleid. Haar schaduw groeide, werd zwarter; als een donkere wolk verspreidde hij zich door de zaal. Op een onuitgesproken bevel verlieten draconen met haar zwarte insigne op hun uniform hun post langs de muren van de zaal en renden de deur uit. De in het zwart gehulde gestalte die Tanis naast de Koningin had zien staan, verdween.

Nog steeds schalden de trompetten. Als verdoofd staarde Tanis naar de kroon in zijn handen. Twee keer eerder had het schelle geschetter dood en verderf aangekondigd. Wat voor verschrikkingen zouden er deze keer volgen op de angstaanjagende muziek?

Het trompetgeschetter was zo luid en onverwacht dat Caramon bijna uitgleed op de gladde stenen vloer. In een reflex ving Berem hem op. Beide mannen keken geschrokken om zich heen terwijl het geschetter nog altijd oorverdovend luid door het kleine kamertje galmde. Ergens boven zich, op de trap, hoorden ze andere trompetten antwoorden.

‘De boog was beveiligd,’ herhaalde Caramon. ‘Nou, nu zijn de rapen gaar. Alles wat in deze tempel leeft weet dat we hier zijn. En ik weet zelf niet eens waar we zijn! Ik hoop bij de goden dat je weet wat je doet.’

‘Jasla roept...’ zei Berem opnieuw. De schrik om de trompetten stierf alweer weg en hij liep verder, Caramon met zich meetrekkend.

Met de toorts hoog geheven liep Caramon mee, niet wetend wat hij anders moest doen, waar hij anders naartoe moest. Ze bevonden zich in een grot die kennelijk door stromend water in de rotsen was uitgesleten. De doorgang leidde naar een stenen trap, en die trap, zo zag Caramon, leidde naar een zwarte, snel stromende rivier. Bij het licht van de toorts keek hij om zich heen, hopend dat er een pad langs de rivier liep. Maar er was geen pad, tenminste, niet binnen het bereik van zijn toorts.

‘Wacht!’ riep hij, maar Berem was al het zwarte water ingestapt. Caramon hield zijn adem in, want hij verwachtte dat de man zou worden opgeslokt door de kolkende diepte. Maar het was niet zo diep als het leek. Het kwam maar tot aan Berems kuiten.

Hij wenkte Caramon. ‘Kom mee!’

Caramon voelde nog eens aan de wond in zijn zij. Het leek niet meer zo hevig te bloeden, want het verband was vochtig, maar niet doordrenkt. De pijn was echter nog steeds hevig. Hij had hoofdpijn en hij was zo uitgeput door de angst, het rennen en het bloedverlies dat hij licht in zijn hoofd werd. Kortstondig dacht hij aan Tika en Tas, en nog korter aan Tanis. Nee, hij moest hen uit zijn hoofd zetten.

Het eind is nabij, ten goede of ten kwade, had Tika gezegd. Caramon begon het zelf ook te geloven. Toen hij in het water stapte, werd hij voortgedreven door de sterke stroming, en even duizelde het hem. Het leek wel de stroming van de tijd, die hem meesleurde naar... ja, naar wat? Zijn ondergang? Het eind van de wereld? Of de hoop op een nieuw begin?

Berem waadde gretig voor hem uit, maar Caramon hield hem tegen.

‘We blijven bij elkaar,’ zei de grote man met zijn diepe stem, die door de grot galmde. ‘Misschien zijn er nog meer valstrikken, gemenere dan die van daarnet.’

Berem aarzelde net zo lang dat Caramon zich bij hem kon voegen. Vervolgens liepen ze langzaam zij aan zij door het snelstromende water. Daarbij zetten ze hun voeten voorzichtig neer, want de bodem was glad en verraderlijk door de afbrokkelende rotsen en losse steentjes.

Het ademhalen ging Caramon iets gemakkelijker af. Rustig waadde hij verder, maar opeens botste iets met zoveel kracht tegen zijn leren laars dat hij bijna onderuitging. Wankelend greep hij zich vast aan Berem.

‘Wat was dat?’ grauwde hij. Hij hield de brandende toorts boven het water.

Kennelijk aangetrokken door het licht stak iets zijn kop uit het glanzende, zwarte water. Caramon hapte vol afschuw naar adem, en zelfs Berem was even van zijn stuk gebracht.

‘Draken!’ fluisterde Caramon. ‘Pas uitgekomen.’ Het draakje opende zijn muil in een schrille kreet. Het licht van de toorts viel op rijen messcherpe tanden. Toen verdween de kop onder water en voelde Caramon opnieuw een klap tegen zijn laars. Een ander draakje viel zijn andere been aan; hij zag het water kolken van de wild zwaaiende staarten.

Dankzij zijn leren laarzen konden ze hem geen schade toebrengen, maar, dacht Caramon, als ik val, vreten die monsters mijn botten schoon.

Hij had de dood in vele gedaantes onder ogen gezien, maar nooit in zo’n griezelige vorm als deze. Even raakte hij in paniek. Ik ga terug, dacht hij verwilderd. Berem gaat maar in z’n eentje verder. Hij kan toch niet sterven.

De grote krijger vermande zich. Nee, verzuchtte hij inwendig. Ze weten nu dat we er zijn. Ze sturen vast iets of iemand op ons af om ons tegen te houden. Wat het ook is, ik moet het tegenhouden zodat Berem kan doen wat hij moet doen.

Die laatste gedachte sloeg helemaal nergens op, besefte Caramon. Het was zo belachelijk dat het bijna grappig was, en alsof iets de spot dreef met zijn beslissing werd de stilte verbroken door het geluid van rammelend staal en rauw geschreeuw achter hen.

Dit is waanzin, gaf hij vermoeid toe. Ik begrijp het niet. Misschien ga ik hier wel dood in het donker, en waarom? Voor hetzelfde geld loop ik hier met een gek. Misschien ben ik zelf wel gek geworden.

Nu werd Berem zich bewust van de wachters die achter hen aan kwamen. Dat beangstigde hem meer dan de draakjes, en hij waadde haastig verder. Zuchtend dwong Caramon zichzelf geen aandacht te besteden aan de aanvallen van de kronkelende monsters op zijn benen en voeten en hij liep verder door het zwarte, snelstromende water. Hij moest moeite doen om Berem bij te houden.

De man staarde strak voor zich uit in het donker. Af en toe kreunde hij en wrong verontrust in zijn handen. Het riviertje maakte een bocht, waar het water dieper werd. Caramon vroeg zich af wat hij moest doen als het water tot boven zijn laarzen kwam. De drakenjongen zwommen nog steeds verwoed achter hen aan, opgefokt door de warme geur van mensenbloed. Het gerammel van zwaarden en speren werd luider.

Toen vloog iets wat zwarter was dan de nacht op Caramon af en raakte hem vol in zijn gezicht. Wild zwaaiend met zijn armen probeerde hij te voorkomen dat hij in dat dodelijke water terecht zou komen, met als gevolg dat hij zijn toorts liet vallen. Het licht doofde sissend, terwijl Berem hem in een reflex vastgreep. Even hielden ze zich aan elkaar vast en staarden in de duisternis, verdwaasd en besluiteloos.

Al zou Caramon met blindheid zijn geslagen, dan nog was hij niet zo gedesoriënteerd geweest als nu. Hij had zich niet verroerd, maar desondanks had hij geen idee in welke richting hij stond en kon hij zich niets over zijn omgeving herinneren. Hij had het gevoel dat hij, als hij nog één stap deed, in het niets zou vallen en nooit de bodem zou raken.