Margaret Weis - De Draken van de Lentedooi

Maar ze kon ze niet veel langer tegenhouden. Tas richtte zijn aandacht weer op zijn werk, maar nu beefden zijn handen weer en gleed het dunne stukje gereedschap uit zijn klamme vingers. De kunst was om het slot te openen zonder de valstrik in werking te stellen. Hij kon de val duidelijk zien: een piepklein naaldje dat door een veertje op zijn plaats werd gehouden.

Hou op, beval hij zichzelf. Zo hoorde een kender zich toch niet te gedragen? Het beven hield op, en opnieuw stak hij zorgvuldig het ijzerdraadje in het slot. Net op het moment dat hij het bijna voor elkaar had, kreeg hij van achteren een duw.

‘Hé!’ riep hij geïrriteerd tegen Tika. Hij draaide zich om. ‘Wees eens een beetje voorzichtiger...’ Hij zweeg abrupt. De droom! Daarin had hij exact dezelfde woorden gesproken. En net als in de droom zag hij Tika aan zijn voeten liggen. Het bloed sijpelde tussen haar rode krullen door.

‘Nee!’ krijste Tas woedend. Het ijzerdraadje gleed weg, zijn hand sloeg tegen het slot.

Met een klik ging het slot open. En samen met die klik klonk er nog een geluidje, een nauwelijks hoorbaar, broos geluidje; het klonk als ‘tsk’. De valstrik was in werking gesteld.

Met grote ogen staarde Tas naar het bloeddruppeltje op zijn vinger, en toen naar het gouden naaldje dat uit het slot stak. De draconen hadden hem te pakken, ze grepen hem bij de schouder. Tas negeerde ze. Het maakte toch niet meer uit. Hij voelde een stekende pijn in zijn vinger. Nog even en die pijn zou zich uitbreiden naar zijn arm en naar de rest van zijn lichaam.

Zodra het mijn hart bereikt, voel ik er niets meer van, hield hij zichzelf dromerig voor. Dan voel ik helemaal niets meer.

Toen hoorde hij trompetten, schetterende trompetten, koperen trompetten. Die had hij al eens eerder gehoord. Waar? O ja, in Tarsis, vlak voordat de draken kwamen.

Kennelijk een of ander algemeen alarm, dacht Tas, terwijl hij belangstellend opmerkte dat zijn benen hem niet meer wilden dragen. Hij gleed naast Tika op de grond. Met een bevende hand streek hij over haar mooie rode krullen, die samen klitten van het bloed. Haar gezicht was bleek en haar ogen waren dicht.

‘Het spijt me, Tika,’ zei hij verstikt. De pijn verspreidde zich snel, maar zijn vingers en voeten waren gevoelloos. Hij kon ze niet bewegen. ‘Het spijt me, Caramon. Ik heb het geprobeerd, ik heb het echt geprobeerd...’ Stilletjes huilend leunde Tas met zijn rug tegen de deur, wachtend op de duisternis.

Tanis kon zich niet verroeren, en als hij luisterde naar Laurana’s diep bedroefde gesnik wilde hij het niet eens. Sterker nog, hij smeekte een genadige god hem te vermorzelen toen hij voor de Duistere Koningin neerknielde. Maar een dergelijke gunst verleenden de goden hem niet. De schaduw trok op toen de Koningin haar aandacht ergens anders op richtte dan op hem. Moeizaam en met een rood gezicht van schaamte kwam Tanis overeind. Hij kon Laurana niet aankijken, hij durfde Kitiara niet eens in de ogen te kijken, wetend dat hij niets dan verachting in die bruine diepten zou zien.

Maar Kitiara had belangrijkere dingen aan haar hoofd. Dit was haar glorieuze moment. Alle puzzelstukjes vielen op hun plaats. Ze pakte Tanis stevig vast toen die naar voren wilde stappen om aan te bieden Laurana te escorteren. Kil duwde ze hem naar achteren en ging voor hem staan.

‘Tot slot wil ik graag een van mijn eigen dienaren belonen die me heeft geholpen de elfenvrouw gevangen te nemen. Heer Sothis heeft gevraagd om de ziel van Lauralanthalasa, zodat hij via haar wraak kan nemen op de elfenvrouw die hem lang geleden vervloekte. Als hij gedoemd is om in eeuwige duisternis te vertoeven, wil hij graag dat deze elfenvrouw zijn leven na de dood met hem deelt.’

‘Nee!’ Laurana keek op; de angst en afschuw verdreven haar verdoving. ‘Nee,’ herhaalde ze met verstikte stem.

Ze deed een stap achteruit en keek wild om zich heen, op zoek naar een uitweg, maar die was er niet. Overal om haar heen krioelde het van de draconen die gretig naar haar opkeken. Overmand door wanhoop wierp ze Tanis een vluchtige blik toe. Zijn gezicht stond duister en grimmig; hij keek niet naar haar, maar staarde met brandende blik naar de mensenvrouw. Meteen kreeg Laurana spijt van haar emotionele uitbarsting, en ze bezwoer dat ze liever zou sterven dan nog één keer zwakte te tonen in hun bijzijn. Trots en met hernieuwde zelfbeheersing rechtte ze haar rug en hief haar kin.

Tanis zag Laurana niet eens. Kitiara’s woorden bonsden als bloed in zijn hoofd en vertroebelden zijn blik en gedachten. Woedend ging hij vlak tegenover haar staan. ‘Je hebt me verraden!’ zei hij verstikt. ‘Dit is niet volgens plan!’

‘Sst!’ beval Kit zachtjes. ‘Anders verpest je alles!’

Wat—’

‘Hou je kop!’ snauwde Kitiara fel.

Je geschenk behaagt me, heer Kitiara. De donkere stem drong dwars door Tanis’ woede heen. We zullen aan je verzoeken voldoen. De ziel van de elfenvrouw zal aan heer Sothis worden geschonken, en we nemen de halfelf in dienst. Laat hem zijn zwaard aan de voeten van heer Ariakas leggen.

‘Nou, schiet op,’ eiste Kitiara kil, met haar blik gericht op Tanis. Alle ogen in de zaal waren op de halfelf gericht.

Zijn hoofd tolde. ‘Hè?’ mompelde hij. ‘Hier heb je me niets over verteld. Wat moet ik doen?’

‘Loop het podium op en leg je zwaard aan Ariakas’ voeten,’ antwoordde Kitiara snel, terwijl ze met hem meeliep naar de rand van het slangenpodium. ‘Dan pakt hij het op en geeft het aan je terug, en daarna ben je officier in het drakenleger. Het is een ritueel, meer niet. Maar het geeft mij wat extra tijd.’

‘Waarvoor? Wat ben je van plan?’ vroeg Tanis bars, met één voet al op de trap naar beneden. Hij pakte haar arm vast. ‘Je had me moeten vertellen—’

‘Hoe minder je weet, hoe beter, Tanis.’ Kitiara glimlachte charmant ten behoeve van de toeschouwers. Er werd her en der nerveus gelachen en er waren een paar grove grapjes te horen over wat leek op een afscheid van geliefden. Maar Tanis zag dat Kitiara’s ogen niet meelachten. ‘Vergeet niet wie er naast me op dit podium staat,’ fluisterde ze. Ze streek over het gevest van haar zwaard en wierp een veelbetekenende blik op Laurana. ‘Geen gekke dingen doen.’ Met die woorden wendde ze zich af en ging naast Laurana staan.

Bevend van angst en woede en met een hoofd vol over elkaar buitelende, verwarde gedachten strompelde Tanis de trap van het podium met de slangenkop af. Het lawaai in de zaal overspoelde hem als de hoge golven van de zee. Het licht scheen op speerpunten en de vlammen van de toortsen vertroebelden zijn blik. Hij zette zijn voet op de grond en liep naar Ariakas’ podium, niet goed wetend waar hij was en wat hij deed. Werktuiglijk liep hij over de granieten vloer.

De gezichten van de draconen die Ariakas’ erewacht vormden zweefden om hem heen als in een afschuwelijke nachtmerrie. Hij zag ze als lichaamsloze hoofden met rijen blinkende tanden en flitsende tongen. Ze weken voor hem uiteen en de trap verscheen voor zijn voeten alsof hij opdoemde uit de mist.

Hij tilde zijn hoofd op en keek achterdochtig naar boven. Boven aan de trap stond heer Ariakas: een reus van een man met een koninklijke uitstraling, gewapend met macht. Al het licht in de kamer leek te worden aangetrokken door de kroon op zijn hoofd. De schittering ervan was oogverblindend en Tanis knipperde met zijn ogen terwijl hij met zijn hand op zijn zwaard de trap opliep.

Had Kitiara hem verraden? Zou ze zich aan haar belofte houden? Tanis betwijfelde het. Verbitterd vervloekte hij zichzelf. Weer was hij in haar ban geraakt. Weer was hij zo dwaas geweest haar te vertrouwen. En nu controleerde ze het schaakbord. Zelf kon hij niets doen... of toch?

Er kwam zo plotseling een idee bij hem op dat hij bleef stilstaan, met zijn ene voet op de ene tree en zijn andere voet op de tree eronder.