Margaret Weis: De Draken van de Herfstschemer

Tanis Halfelf, leider van het gezelschap. Tanis, een geoefend krijger die een hekel heeft aan bloedvergieten, wordt gekweld door zijn liefde voor twee vrouwen: de onstuimige zwaardvechtster Kitiara en de betoverende elfenmaagd Laurana.

Sturm Zwaardglans, een ridder van Solamnië. Ooit, in de tijd voor de Catastrofe, stonden de ridders in hoog aanzien, maar inmiddels zijn ze in ongenade gevallen. Sturms doel, voor hem belangrijker dan zijn eigen leven, is de ridders in ere te herstellen.

Goudmaan, stamhoofdsdochter en bewaarder van de blauw kristallen staf. De liefde tussen haar en een verstoten stamgenoot, Waterwind, leidt voor hen beiden tot een gevaarlijke zoektocht naar de waarheid.

Waterwind, kleinzoon van Zwerver. Toen hem in een stad waar de dood zwarte vleugels had een staf werd geschonken, wist hij ternauwernood levend te ontkomen. En dat was nog maar het begin...

Raistlin, Caramons tweelingbroer, gebruiker van magie. Hoewel zijn gezondheid onherstelbaar beschadigd is, beschikt Raistlin over ongelooflijke macht voor zo’n jonge man. Achter zijn vreemde ogen gaan echter duistere mysteries schuil.

Caramon, Raistlins tweelingbroer, krijger. Caramon, een vriendelijke reus van een man, is in alles de tegenpool van zijn broer. Raistlin is de enige om wie hij geeft, en de enige die hij vreest.

Flint Smidsvuur, dwerg en krijger. De oude dwerg, Tanis’ oudste vriend, beschouwt al die jongelui als zijn ‘kinderen’.

Tasselhof Klisvoet, kender, ‘manusje-van-alles’. Kenders — de plaag van Krynn — zijn immuun voor angst. Daardoor lijken ze problemen aan te trekken.

De acht reisgenoten vergaren de macht om de wereld te redden. Maar eerst moeten ze elkaar, en zichzelf, leren begrijpen.

Tika Walyan strekte zuchtend haar rug en rolde haar schouders om de pijn uit haar verkrampte spieren te verdrijven. Ze gooide het doekje vol zeepsop waarmee ze de bar had afgeveegd in de emmer met water en keek om zich heen naar de lege gelagkamer.

Het werd steeds moeilijker om de oude herberg te onderhouden. Het hout had een warme glans na al die jaren waarin het liefdevol was opgepoetst, maar alle liefde en talg van de wereld konden de barsten en spleten in de versleten tafels niet verhullen, noch konden ze voorkomen dat gasten soms op een splinter gingen zitten. De Herberg van het Laatste Huis was geen chic etablissement, heel anders dan andere herbergen in Haven waarover ze wel eens iets had gehoord. Het was er gerieflijk. De oeroude, levende boom waarin het was gebouwd omarmde hem liefdevol, en de muren en het meubilair waren met grote zorg om de takken heen gebouwd, zodat het onmogelijk was vast te stellen waar het werk van de natuur ophield en dat van de mens begon. De bar leek als een opgepoetste golf om het levende hout te kronkelen dat hem schraagde. Door het glas in lood in de raamkozijnen heen scheen welkom licht vol levendige kleuren de gelagkamer binnen.

De schaduwen trokken zich terug nu het middaguur naderde. Nog even en de Herberg van het Laatste Huis zou zijn deuren openen. Met een tevreden glimlach keek Tika om zich heen. De tafels waren blinkend schoongepoetst. Het enige wat ze nog hoefde te doen, was de vloer vegen. Ze was net begonnen met het opzijschuiven van de zware houten banken, toen Otik, gehuld in geurige stoom, uit de keuken kwam.

‘Het belooft weer een prachtige dag te worden, zowel qua weer als qua klandizie,’ zei hij terwijl hij zijn omvangrijke lijf achter de bar perste.

Vrolijk fluitend begon hij kroezen klaar te zetten.

‘Wat mij betreft mag het qua klandizie wel iets minder en qua weer een beetje beter,’ zei Tika, sjorrend aan een bank. ‘Ik heb me gisteren de benen onder het lijf vandaan gelopen, maar een bedankje, ho maar, en fooi kreeg ik al helemaal niet. En iedereen chagrijnig! Op van de zenuwen en ze schrokken van het minste of geringste geluidje. Gisteravond liet ik een kroes vallen, en meteen trok Retark zijn zwaard — dat lieg ik niet!’

‘Puh!’ snoof Otik. ‘Retark is een Soelaaszoekerwacht. Die lui zijn altijd zenuwachtig. Dat zou jij ook zijn als je moest werken voor Hederick, die laffe—’

‘Let op je woorden,’ zei Tika waarschuwend.