Margaret Weis - De Draken van de Lentedooi

‘Hou je kop!’ brulde Caramon. Hij wierp een woeste blik op de kender en wees naar Tas en Tika. ‘De magiër en ik wilden deze gevangenen net naar onze Drakenheer brengen toen ze zich tegen ons keerden. Het zijn kostbare slaven, vooral het meisje. En de kender is een handige dief. We willen hen niet kwijt. Op de markt in Sanctie kunnen we een prima prijs voor ze krijgen. Nu de Duistere Koningin er niet meer is, is het ieder voor zich, nietwaar?’

Caramon gaf een van de draconen een kameraadschappelijke por in de ribben. Het monster grauwde instemmend en keek met een gretige blik in zijn zwarte reptielenogen naar Tika.

‘Dief!’ riep Tas verontwaardigd. Zijn schrille stem galmde door de gang. ‘Ik ben...’ Hij slikte en zweeg pardoes toen de zogenaamd bewusteloze Tika hem snel aanstootte.

‘Ik help het meisje wel overeind,’ zei Caramon met een boze blik op de wellustig grijnzende dracoon. ‘Hou jij die kender maar in de gaten. Jij daar, ga de magiër helpen. De spreuken hebben hem verzwakt.’

Met een eerbiedige buiging hielp een van de draconen Raistlin overeind. ‘En jullie twee,’ zei Caramon bevelend tegen de overgebleven soldaten, ‘loop voor ons uit en zorg ervoor dat we zonder problemen de stad uit komen. Misschien kunnen jullie met ons mee naar Sanctie,’ ging hij verder terwijl hij Tika overeind hielp. Ze schudde met haar hoofd alsof ze net bijkwam.

De draconen grijnsden instemmend. Eén van hen greep Tas bij zijn kraag en gaf hem een zet in de richting van de deur.

‘Maar mijn spullen!’ jammerde Tas. Hij probeerde zich om te draaien.

‘Doorlopen!’ grauwde Caramon.

‘Ach ja,’ verzuchtte de kender met een warme blik op zijn kostbare bezittingen, die verspreid lagen over de met bloed besmeurde vloer. ‘Waarschijnlijk zijn mijn avonturen nog niet ten einde. En in lege zakken kun je meer kwijt, zei mijn moeder altijd.’

Tas strompelde achter de twee draconen aan en keek even naar de hemel. ‘Het spijt me, Flint,’ zei hij zachtjes. ‘Je zult nog iets langer op me moeten wachten.’

Toen Tanis de wachtzaal binnentrad, was de overgang zo groot dat hij het even niet kon bevatten. Het ene moment moest hij vechten om te midden van een menigte op de been te blijven, en het volgende moment stond hij in een koele, donkere ruimte die sterk leek op de ruimte waarin hij samen met Kitiara en haar soldaten had staan wachten tot ze de Audiëntiezaal in mochten.

Hij keek snel om zich heen en zag dat hij alleen was. Hoewel zijn instinct hem toeschreeuwde dat hij zo snel mogelijk door moest rennen om zijn zoektocht voort te zetten, dwong hij zichzelf even te blijven staan, op adem te komen en het bloed weg te vegen dat zijn oogleden aan elkaar deed kleven. Hij probeerde zich te herinneren wat hij had gezien toen hij de tempel was binnengegaan. De wachtzalen die in een kring om de Audiëntiezaal heen lagen waren door middel van een reeks kronkelende gangen met het voorste deel van de tempel verbonden. Ooit, lang geleden in Istar moest aan die gangen een logisch ontwerp ten grondslag hebben gelegen, maar de tempel was zo verwrongen geraakt dat ze nu een ondoordringbare doolhof vormden. Gangen liepen op de meest onverwachte plekken dood, en andere leken nergens naartoe te gaan, zo eindeloos lang waren ze.

De grond bokte onder zijn voeten en er dwarrelde stof vanuit het plafond omlaag. Met een klap viel er een schilderij van de muur. Tanis had geen idee waar hij Laurana kon vinden. Hij had haar hier naar binnen zien gaan, dat was alles.

Ze had in de tempel gevangengezeten, maar dat was onder de grond. Hij vroeg zich af of ze zich wel van haar omgeving bewust was geweest toen ze werd binnengebracht, of ze wel wist hoe ze hieruit moest komen. Toen drong tot hem door dat hij zelf ook maar een heel vaag idee had van waar hij zich bevond. Hij pakte een brandende toorts uit de houder en scheen daarmee om zich heen. Achter een wandkleed hing een deur nog aan één scharnier. Hij tuurde erdoorheen en zag dat erachter een schemerige gang was.

De adem stokte Tanis in de keel. Nu wist hij hoe hij haar kon vinden.

Door de gang waaide een zuchtje wind, en frisse lucht — geurend naar de lente, koel van de rustige, vredige nacht — streek langs zijn linkerwang. Die luchtstroom had Laurana vast ook gevoeld, en ongetwijfeld was ze ervan uitgegaan dat de gang naar buiten liep. Snel rende Tanis de gang in, zonder acht te slaan op de pijn in zijn hoofd. Hij moest zijn vermoeide spieren dwingen hem te gehoorzamen.

Voor hem dook opeens een groep draconen op die uit een andere kamer kwamen. Omdat Tanis nog steeds het uniform van het drakenleger droeg, hield hij hen staande.

‘De elfenvrouw!’ riep hij. ‘Ze mag niet ontsnappen. Hebben jullie haar gezien?’

Afgaand op de toon van hun gehaaste gegrauw niet. En de volgende groep die Tanis tegenkwam ook niet. Maar twee draconen die op zoek naar kostbaarheden door de gang zwierven zeiden dat ze haar wel hadden gezien. Ze wezen vaag in de richting die Tanis al had gekozen. Hij vatte moed.

Inmiddels was er een eind gekomen aan de gevechten in de zaal. De Drakenheren die het hadden overleefd waren erin geslaagd te ontsnappen en bevonden zich nu te midden van hun eigen leger buiten de muren van de tempel. Sommigen vochten. Anderen trokken zich terug om te zien wie er als overwinnaar uit zou komen. Twee vragen hielden iedereen bezig. De eerste was: zouden de draken blijven of zouden ze samen met hun Koningin verdwijnen, net als na de Tweede Drakenoorlog?

En de tweede was: als de draken bleven, wie zou hen dan aanvoeren?

Tanis betrapte zichzelf erop dat ook hij onsamenhangend over die vragen piekerde terwijl hij door de gangen rende en verkeerde afslagen nam. Hij vloekte bitter als hij op een blinde muur stuitte en was gedwongen terug te lopen naar een plek waar hij de luchtstroom weer kon voelen.

Uiteindelijk werd hij echter te moe om nog ergens over te piekeren. De uitputting en de pijn eisten hun tol. Zijn benen werden zo zwaar dat het hem moeite kostte om de ene voet voor de andere te zetten. Zijn hoofd bonsde en de snee boven zijn oog begon weer te bloeden. De grond beefde aan één stuk door onder zijn voeten. Standbeelden vielen van hun sokkel, stenen vielen uit het plafond en stof regende op hem neer.

Hij dreigde de moed te verliezen. Hoewel hij er zeker van was dat hij in de enig mogelijke richting liep die Laurana had kunnen kiezen, hadden de paar draconen die hij nu tegenkwam haar niet gezien. Wat kon er zijn gebeurd? Was ze... Nee, daar weigerde hij aan te denken. Hij liep door, zich steeds bewust van de geurige lucht in zijn gezicht dan wel van de rook die om hem heen golfde.

De toortsen hadden brand veroorzaakt. De tempel dreigde in vlammen op te gaan.

Klauterend over een berg puin die een smalle gang blokkeerde, hoorde Tanis een geluid. Ademloos bleef hij staan. Ja, daar was het weer, een klein stukje voor hem uit. Hij omklemde zijn zwaard en probeerde door de rook en het stof heen te turen. De laatste groep draconen die hij was tegengekomen was stomdronken en uit op moord. Een eenzame menselijke officier had een interessant doelwit geleken, tot een van hen zich herinnerde dat hij Tanis in het gezelschap van de Zwarte Vrouwe had gezien. De volgende keer zou hij misschien minder geluk hebben.

Vlak voor hem was de gang bijna onbegaanbaar geworden doordat het plafond was ingestort. Het was stikdonker—alleen de toorts in Tanis’ hand gaf een beetje licht — en hij werd heen en weer geslingerd tussen zijn behoefte aan licht en zijn angst te worden gezien. Uiteindelijk besloot hij het erop te wagen en de toorts te laten branden. Hij zou Laurana nooit terugvinden als hij in het donker moest rondlopen.

Voorlopig moest hij nog op zijn vermomming vertrouwen.

‘Wie is daar?’ brulde hij met barse stem terwijl hij brutaal de toorts omhooghield.