Яцек Дукай - Zbiór opowiadań Afryka Medjugorje Iacte Baśń 2

- Jak ona wygl№da?

- Co?

- Ta maszyna. Ten wehikuі czasu. Gdzie go masz?

Uњmiecha siк (biaіe, ostrк zкby drapieїnika) i wskazuje kciukiem na swoj№ pierњ.

- Co, talizman jakiњ? - marszczк brwi, szybko kojarz№c z amuletem Boga Pocz№tku, ktуry nagle parzy mi skуrк. Czy ja rуwnieї noszк na szyi na tym іaсcuszku - czy ja tu noszк prawdziw№ timemachine?

- Ja, ja; ja jestem talizmanem, ja jestem wehikuіem.

Gdyby N'Goto rozumiaі... ale nie rozumie, Afryka nie zna jego narzecza, rozmawiamy wci№ї po serbochorwacku. Wiкc samotnym w tym dialogu, nie mam nawet komu posіaж wzrokiem informacji o zmieszaniu, znik№d wsparcia w pojedynku z nienasyconym poїeraczem niemoїliwoњci.

- Ale co to znaczy?

- Mutacja, manipulowana lub przypadkowa - co za rуїnica. Inwariancja genomu. Chronopatia wpisana w skrкty DNA: jak sіuch wyczulony, smukіoњж palcуw, ksztaіt nosa.

- Chcesz powiedzieж, їe jesteњ ofiar№ eksperymentуw genetycznych...

- Ofiar№? Dlaczego ofiar№? Zreszt№ nic nie wiem o їadnych eksperymentach.

- Wiкc?

Afryka krкci gіow№.

- Pierwsze prawo wszechczasu: kaїde prawdopodobieсstwo rуїne od zera rуwna siк jednoњci.

Milczк; jem banana.

- Pamiкtasz paradoks dziadka? - pyta Afryka. - Jeњli cofn№wszy siк w czasie zabijesz swego antenata, uniemoїliwisz tym samym swe narodziny, a wiкc i owo zabуjstwo - logika zakazuje wкdrуwek pod pr№d zdarzeс. Czyї nie tak? Ale w tym twierdzeniu istnieje domyњlne, aprioryczne zaіoїenie singularnoњci іaсcucha przyczynowego. A to zaіoїenie z gruntu faіszywe. Patrz. - Wysypuje na blat mahoniowego stoіu sуl i kreњli w niej liniк prost№ z grotem na koсcu. - Tu jest dzisiaj, tu jest wczoraj. Cofasz siк i strzelasz wczorajszemu ja w іeb. To jest ten punkt. Widzisz. Wiкc owa teraџniejszoњж posiada dopeіnienie w postaci przyszіoњci z twoim trupem. Ale istnieje teї przyszіoњж, z ktуrej ty przybyіeњ. W tym punkcie koegzystuj№ dwie przyszіoњci. De facto stworzyіeњ tк drug№ swym pojawieniem siк w raz juї ustalonym czasie, bo wystarczy jedno przesuniкcie elektronu, by ukonstytuowaж now№ њcieїkк. - Kreњli liniк odbiegaj№c№ od prostej pod ostrym k№tem; pojawia siк w soli litera Y. - Widzisz? I tak za kaїd№ ingerencj№. Temporysty lub Boga; czegokolwiek, co pochodzi spoza њcieїki. Wszechczas jest wielowymiarowym drzewem o gaікziach z rozpіatanych na dwoje przyszіoњci. Nie ma znaczenia, w ktуrej i jak daleko od dzisiaj siк urodziіem. Gdzieњ tam, kiedyњ tam - bije џrуdіo chronopatycznego DNA, ktуre noszк i ja w komуrkach swego ciaіa.

- To znaczy, їe w jakiejњ s№siedniej њcieїce idziemy dalej nie spotkawszy ciк tutaj; to znaczy, їe istniejк w wiкcej, niї jednym egzemplarzu. Czy tak?

- Istniejesz w niepoliczalnej liczbie egzemplarzy.

- Przecieї iloњж ingerencji, rozszczepieс, tych podrуїy w czasie - jest ograniczona.

- Przez co? - uњmiecha siк krzywo. - Przez czas moїe?

Myњli zasupіuj№ mi siк w gruby wкzeі.

- Ale co ty mуwisz... Co to wszystko... Nie rozumiem.

- Chesz њcisіoњci? Licz w ten sposуb. Nietemporysta jest organizmem jednego wymiaru czasu: 1T. Temporysta: 2T. Bуg: 3T. Taka jest hierarchia. To jest drugie prawo wszechczasu.

- Czas, mуwisz, jest trуjwymiarowy - czy tak?

- Tego ja nie wiem. Nie wiem nawet, czy 3T jest gуrnym puіapem moїliwoњci Bogуw, bo, sam 2T, nie jestem w stanie w їaden sposуb tego sprawdziж. W kaїdym razie na pewno wszyscy Bogowie s№ sobie w tym wzglкdzie rуwni, inaczej zachwiana zostaіaby rуwnowaga: Bуg upoњledzony postrzeganiem o jednego wymiaru czasu mniej nie jest juї Bogiem, ex definitione.

- Spotkaіeњ kiedyњ ktуregoњ z tych... Bogуw?

Њmieje siк.

- Nic nie pojmujesz. Tu nie ma mowy o їadnym spotkaniu: to byіoby objawienie. A i tak zobaczyіbym tylko tyle, ile їyczyіby sobie, bym zobaczyі.

Liczк na palcach: - 1T. 2T. 3T. Ja ciebie spotkaіem.

- Doprawdy? Ty mnie spotkaіeњ? Ty mnie spotkaіeњ? Co ty nie powiesz!

Њmieje siк coraz gіoњniej i w poіowie kolejnego wdechu wybucha їуіtym њwiatіem, kurczy siк do dwucalowej figurki, a nastкpnie rozdyma w kі№b ciemnoњci, z ktуrego bucha wicher gorкtszy od pustynnej burzy; drїenie przebiega przez galeon, naczynia dzwoni№ na stole, sуl spіywa z pochyіego blatu, wylewaj№ siк pіyny, trzeszczy stare drewno "Њwiкtego Jakuba". Maіy Ptak pada na twarz, N'Goto іapie za assegai. Jesteњmy zamkniкci w kabinie z demonem.

Naraz wszystko siк uspokaja. Ze њrodka gasn№cego cienia wynurza siк siedz№cy po turecku Afryka, siкgaj№cy wіaњnie po њliwkк.

- Chyba o czymњ zapomniaіeњ - mуwi spokojnie. - Chronopatia oznacza takїe zdolnoњж do podrуїy w przyszіoњж. Twуj Goerner - twуj Goerner to epoka kamienia іupanego.

Rozwieram palce mimowolnie zaciњniкte na rкkojeњci broni.

- Czy mam zacz№ж skіadaж ci ukіony? - skrzeczк; w gardle tak sucho, їe muszк dwukrotnie przeіykaж њlinк.

- Naprawdк s№dzisz, їe byіyby mi one do czegoњ potrzebne?

Spogl№dam w jego oczy. To spojrzenie. To nie mіodoњж, to z caі№ pewnoњci№ nie jest mіodoњж.

- W przyszіoњж - mruczк. - W przyszіoњж. Tam cuda medycyny. Ile ty masz lat, Afryko? Biologicznych.

- Trzynaњcie tysiкcy. I kilka setek.

Je њliwki; zagl№daj№cy przez bulaj reflektor zachodz№cego sіoсca maluje jego twarz oњlepiaj№c№ czerwieni№.

12

Stoimy na krzywym pokіadzie galeonu. Dookoіa ciemny ocean piasku. W њwietle dwуch Ksiкїycуw - z ktуrych jeden pokazuje nam sw№ Ciemn№ Stronк - wtajemnicza mnie w rytuaіy czasu.

Na pocz№tek odkrywa sekret krwi.

- Їaden Bуg nie jest w stanie niczego i nikogo przesun№ж z lub do њcieїki, ktуra istnieje w wyniku balansu ich wpіywуw i, znajduj№c siк na granicy ich stref, pozostaje w peіni statyczna. W tych њcieїkach jesteњmy caіkowicie bezpieczni. Tam nie mog№ ingerowaж, w kaїdym razie nie w tej pіaszczyџnie czasu. Graniczne њcieїki to domena temporystуw. Jaki st№d wniosek, Svetozar?

Milczк; to jego popis.

- O czym њniіeњ tamtej nocy? - pyta - Czy nie o przeszіoњci, Afryce minionych wiekуw, prawdziwym safari na њmierж i їycie? Co, Svetozar?

- Nie wierzк.

- Uwierz.

- Rуwnie dobrze ty lub jakiњ inny temporysta...

- A to siк da іatwo sprawdziж. Jeњli istnieje taki wariant przyszіoњci tamtej њcieїki, w ktуrej spokojnie budzisz siк nazajutrz - oznaczaж to bкdzie ingerencjк z zewn№trz. Jeњli jednak takiej њcieїki nie ma...

Podchodzк do burty, opieram siк ciкїko na balastrudzie.

- To juї przes№dzone, prawda?

Kiwa gіow№. - Irracjonalna przekora zazwyczaj jest pierwsz№ reakcj№.

- Jak to moїliwe, їe dot№d nie zdawaіem sobie sprawy?

- Bo dopiero ja podaіem ci nazwy i ukazaіem ksztaіty. Ale czy doprawdy z niczego nie zdawaіeњ sobie sprawy...? A te wszystkie przeczucia, to obікdne szczкњcie w interesach? A ten samochуd-puіapka, do ktуrego wsiadіeњ i przekrкciіeњ kluczyk a mimo to przeїyіeњ, ockn№wszy siк w њrodku spalonego do goіych blach wraku?

Patrzк naс z niemaskowanym przeraїeniem.

- A sk№d ty to wszystko wiesz...?

Gestem przejкtym od koszykarzy skіada dіonie w literк T.

- Tysi№ce, setki tysiкcy lat. Ty i ja; wszystkie nasze warianty, wszystkie moїliwoњci... Jesteњ dwudziestym drugim Svetozarem Crnjenskim, z ktуrym rozmawiam ja tego ciaіa. Cofaіem siк i cofaіem. Pierwsze nasze spotkanie odbyіo siк u bram Vanarish. Potem, by uprzedziж rozszczepienie, coraz wczeњniej. Aї do tego galeonu. Znam ciк. Znam ciк, w tym i nieskoсczonych innych їyciach. Znam ciк coraz lepiej; uczк siк. Byж moїe i teraz siк nie uda i bкdк musiaі znowu posun№ж siк do przodu, juї po њcieїkach, ktуre sam otworzyіem. Ale wci№ї mam nadziejк. Jestem cierpliwy.