Яцек Дукай - Zbiór opowiadań Afryka Medjugorje Iacte Baśń 2

8

Znaleџliњmy w zapadlinie kulк spl№tanych, suchych jak pieprz krzakуw - i dziкki temu pіonie teraz w tejїe samej, w№skiej i pіytkiej zapadlinie maіe ognisko. Tak pіytkiej, їe gdybym wstaі, siкgn№іbym wzrokiem poziomu zeschniкtej rуwniny. Ale nie mam siіy wstaж. Dziкki Bogu za noc, choж raz zapadіa w terminie. Ktуrykolwiek z piкciorga byіby to Bуg.

Maіy Ptak coњ nuci, powtarza њpiewnie jakieњ sіowa; trochк wysiіku i zrozumiem je.

- ...Ogieс w ogniu; nie uciekaj. Ogieс w ogniu; nie zasypiaj. Ogieс w ogniu...

- Svetozarze Crnjenski! Svetozarze Crnjenski! Wyjdџ!

Gіos z nocy jak z ambony; sk№dњ go jednak znam... Drugi Chorwat w њrodku Afryki? Nie istnieje przypadek.

N'Goto juї siк czai pod nawisem zapadliny z wіуczni№ w garњci, gotуw w жwierж oddechu wyskoczyж i przebiж pierњ intruza. Ja rуwnie szybko rozkіadam Goernera i wciskam celownik na prawe oko. Maіy Ptak zd№їyіa zgasiж ognisko. Przymykam lew№ powiekк i ksiкїycowy pуіmrok rozstкpuje siк pod mym cyklopim spojrzeniem. Nikogo ponad krawкdzi№ rozpadliny: musi staж dalej. Moїe zreszt№ leїy.

- Wyjdџ! Nie uczyniк ci krzywdy! - krzyczy уw Chorwat. (Dlaczego tak znajomym zdaje mi siк ten gіos?)

Sk№d on siк tu wzi№і, z nieba spadі?

Chce, їebym wyszedі, poniewaї istotnie w aktualnym poіoїeniu nie jest w stanie uczyniж mi krzywdy.

Pokazujк N'Goto na migi, aby pobiegі do koсca rozpadliny, ja pobiegnк w drug№ stronк, oskrzydlimy krzykacza; Maіy Ptak zostanie tu z drug№ assegai. Nie przytakn№і nawet, pognaі od razu.

- Nie bуj siк! - woіa tamten. - Nie bуj siк! To ja!

To on. Czyli - kto? Idiota, nikt inny. Przecieї gdyby chciaі, mуgіby po prostu podejњж i wybiж nas. I gdyby chciaі, mуgіby poczekaж do њwitu i wtedy porozmawiaж. Tymczasem wrzeszczy z mrokуw nocy. O co naprawdк mu chodzi? Sk№d siк tu wzi№і? Sk№d mnie zna? (A moїe powinienem siк zapytywaж: "skiedy?"). Co znaczy jego "to ja"?

- Kto? - krzyczк w biegu, by odwrуciж jego uwagк od N'Goto.

- Wyjdџ!

- Kto ty jesteњ?

- Niech N'Goto nie podchodzi!

Sk№d on zna imiк N'Goto? Co siк dzieje, do cholery?

Padam za faіdк ziemi i wystawiam ponad ni№ Goernera; zmieniwszy tryb jego pracy, nie wystawiaj№c gіowy zza osіony, widzк rozci№gaj№c№ siк po horyzont nocn№ rуwninк. Mкїczyzna stoi nieruchomo, wyprostowany, czterdzieњci jeden metrуw i szesnaњcie centymetrуw od dalmierza mego karabinu. Patrzy w moj№ stronк. Wtem unosi rкce, pokazuje swe dіonie: ma puste. Gest poddania, gest przyjaџni, gest pojednania. Nie wstajк.

- Kim jesteњ?

- Nie poznajesz?

Rusza w moj№ stronк, idzie jednak na tyle wolno, bym nie poczuі siк przezeс zagroїony. Wci№ї wњlepiam siк jednoocznie w jego twarz, lecz na razie mimo wszystko znajduje siк on za daleko, widzк jedynie plamк brudnego cienia.

Przestawiam Goernera na ogieс ci№gіy. Czekam. On idzie. Nie myњlк: patrzк.

I widzк.

- Widzisz? - krzyczy. - Poznajesz? Rozumiesz? Wstaс.

Wstajк. Na miкkkich nogach podchodzк do niego. Goerner przy biodrze i palec na jego cynglu i jasny cel w moim oku - ale on na to nie zwaїa, uњmiecha siк. On. Ja. Spotykamy siк w pуі drogi. Podajк sobie dіoс. Њciskam j№ mocno. Jestem w lњni№cym, szykownym garniturze utkanym z jakiegoњ sztucznego, kosmicznego tworzywa; krawat, podіug nieznanej mi mody, w№ski i asymetrycznie podwуjny; spiczastonose mokasyny; wіosy sarmacko podgolone wyїej uszu i њci№gniкte w tyі, na kark, gdzie spina je metalowo-krzemowe, miniaturowe dzieіo sztuki; na lewym przegubie symbiotyczny, zmiennoksztaіtny zegarek; twarz gіadko ogolona; purpurowe okularki unosz№ce siк przed oczyma na niewidzialnej uwiкzi zausznych magnetycznych zaczepуw; brylantowy kolczyk w lewym uchu - bardzom elegancki, nie ma co. Przygl№dam siк sobie w milczeniu, zdj№wszy z oczodoіu snajperski wizjer.

- I? - pytam, ze њladem rozbawienia w gіosie. - Napatrzyі siк?

- Nie - mruczк, irracjonaln№ wrogoњci№ maskuj№c szok. - Ale nie przeszkadzaj sobie. Mуw. Ja sіucham.

Wzdycham. Ogl№dam siк za siebie, przez ramiк: na tк chwilк okularki usіuїnie pochylaj№ siк i lekko opuszczaj№.

- N'Goto, mam nadziejк, nie wygіupi siк z jak№њ nagі№ szarї№ z tego rowu.

- Widzi, їe rozmawiamy - uspokajam siк i zaraz nacieram: - Powiedz wreszcie. Wytіumacz!

- Moїesz mnie dotkn№ж. Nie krкpuj siк.

To mnie irytuje.

- Co siк dzieje? - syczк sobie w twarz. - Co to wszystko, do kurwy nкdzy, znaczy?

- To czas.

- Co: czas?

- Czas. Nauczysz siк.

Znуw milczymy. Rozgl№dam siк leniwie dookoіa - oraz - wpatrujк siк w siebie z rozpaczliw№ desperacj№.

- Zabierz mnie st№d.

- Nie po to tu przybyіem.

- A po co?

- Byњ mnie zobaczyі. Byњ uwierzyі. Byњ mуgі zachowaж nadziejк.

- Ty jesteњ przyszіym mn№, prawda? Mn№, ktуrym dopiero bкdк.

- Niezupeіnie.

- Co to znaczy: niezupeіnie? Albo tak, albo nie.

- Nie pojmujesz jeszcze natury wszechczasu.

- To mi j№ wyjaњnij!

Siкgam do kieszeni marynarki, wyjmujк jakiњ przedmiot i podajк go sobie.

- Weџ to.

- Co to jest?

- Weї.

Biorк. Metalowy amulet na іaсcuszku.

- Na co mi on?

- Zaіуї.

- Co, z wiekiem stanк siк zabobonny? Nie wygl№dasz na wiele starszego.

- To nie zabobony.

Zrozumiaіem.

- Jakiemu Bogowi sіuїysz?

- Dobrze. Bardzo dobrze.

- Jakiemu?

- Pocz№tku.

- Drachler mуwiі prawdк.

- Ci od Zamykaj№cego raczej nie kіami№.

Krкcк gіow№ z niedowierzaniem.

- To dlatego? Їeby daж mi ten talizman? I teraz znikniesz? Po prostu po to, їebym wiedziaі, їe jednak przeїyjк tк wкdrуwkк, co?

- Aleї ja nie stanowiк na to їadnego dowodu. Moїesz zgin№ж w nastкpnej minucie.

- To niemoїliwe... - zaczynam, lecz rуwnoczeњnie - odwracam siк i odchodzк po wіasnych њladach - Zostaс! - woіam za sob№; w odpowiedzi, nie ogl№daj№c siк wstecz, unoszк wysoko praw№ rкkк z dіoni№ twardo zwiniкt№ w piкњж, po czym gwaіtownie rozwieram j№. To jakiњ gest poїegnalny, ktуrego znaczenie nie jest mi znane w tym konkrentym fragmencie mego їycia. - Kim jesteњ?! - pytam swe oddalaj№ce siк plecy, boj№c siк pod№їyж za sob№ њcieїk№ wydeptan№ swymi stopami. - Kim ja jestem, kim bкdк?!

Rozlega siк huk i znikam w poіowie nastкpnego kroku. Z ziemi podnosi siк w noc obіok szarego pyіu. Z tej samej ziemi podnosi siк w noc N'Goto z opuszczon№ do nogi assegai.

- Bуg! - krzyczy. - Bуg, Shetozah! - Wznosi dzidк ku gwiazdom. - Afryy-kaaaaaa!!

9

Spojrzeж w oczy samemu sobie. Uњcisn№ж sobie dіoс. To jest paradoks, i on ma nawet jak№њ nazwк, ale nie pamiкtam jej. Czytaіem artykuіy udowadniaj№ce za pomoc№ bardzo prostych argumentуw niemoїliwoњж podrуїy w czasie, ale nie pamiкtam tych argumentуw. Szkoda. Moїe udaіoby mi siк przekonaж samego siebie. Їe, po pierwsze: wcale mnie nie rzuciіo dwieњcie lat wstecz. Їe, po drugie: nie byіo pochodz№cego z nieistniej№cego miasta snajpera, nieistniej№c№ broni№ usiіuj№cego mnie zabiж w nie swoim czasie. Їe, po trzecie: nie spotkaіem siк sam z sob№. Їe, po czwarte: noc i dzieс nadal s№ tylko noc№ i dniem. Їe, po pi№te: ludzie nie zmartwychwstaj№ i nie znikaj№ ot tak. Lecz czy wszystko to da siк gіadko, za jednym zamachem wytіumaczyж chaosem czasu? Ba, ktуї stosuje zasadк brzytwy Ockhama do wizji szaleсca, obікd to poezja entropii, nie wi№ї№ jego istoty nastкpstwo przyczyny i skutku ani zwykіa ludzka logika, obікd posiada strukturк francuskiego ciasta. Jest piкciu Bogуw i nie ma we wszechczasie pokoju pomiкdzy Nimi. S№ њwiaty i њwiaty i њwiaty. Nic niezmienne... Chwilami niemal wierzк majakom Drechlera. To przeradza siк w prostack№, brudn№ chorobк umysіu. Doznaіem udaru, zostaіem poraїony ogniem cudzego szaleсstwa.