Arkadij Strugacki - Żuk w mrowisku

Już.

Trzasnął strzał. Niegłośny, suchy strzał z „herzoga”. Potknąłem się na prostej drodze. Skończone. Koniec. Pobiegłem resztką sił. Przede mną, po mojej prawej ręce, mignęła między odrażającymi kształtami sylwetka w białym laboratoryjnym fartuchu. Grisza Serokowin o przezwisku Wodolej. Również się spóźnił.

Trzasnęły jeszcze dwa strzały, jeden za drugim. „Lowa. Przecież ciebie zabiją”. „To nie będzie takie proste”. Do pracowni Mai Głumowej wpadliśmy jednocześnie — Grisza i ja.

Lew Abałkin leżał na plecach w środku pracowni, a Ekscelencja, wielki, przygarbiony z pistoletem w wyciągniętej ręce zbliżał się do niego ostrożnie małymi kroczkami, a z drugiej strony trzymając się za krawędź biurka zbliżała się Maja Głumowa.

Twarz Głumowej była nieruchoma, obojętna, a jej oczy nienaturalnie, przerażająco zbiegły się ku nasadzie nosa.

Szafranowa łysina i zwrócony do mnie lekko obwisły policzek Ekscelencji pokryty był wielkimi kroplami potu.

Ostro, kwaśno, obco śmierdział proch strzelniczy.

I było cicho.

Lew Abałkin jeszcze żył. Palce jego prawej ręki bezsilnie i uparcie skrobały podłogę, jakby chciały dosięgnąć leżący o centymetr dalej szary krążek detonatora. Ze znaczkiem w kształcie stylizowanej litery „x” albo japońskiego hieroglifu „sandziu”.

Podszedłem do Abałkina i przysiadłem przed nim na piętach. (Ekscelencja kwaknął coś ostrzegawczo). Abałkin szklistymi oczami patrzył w sufit. Jego twarz była jak przed kilkudziesięcioma minutami pokryta szarymi plamami, wargi miał zakrwawione. Dotknąłem jego ramienia. Zakrwawione usta poruszyły się i Abałkin powiedział:

— Ptaki, zwierzaki pod drzwiami stały…

— Lowa — powiedziałem.

— Ptaki, zwierzaki pod drzwiami stały — powtórzył z uporem. — Ptaki, zwierzaki…

I wtedy Maja Głumowa zaczęła krzyczeć.