Ira Levin - Żony Ze Stepford

Rozmawiały o tym podczas jedzenia, a kiedy skończyły, pojechały do Eastbridge Road i skręciły na Route Ninę. Minęły halę handlową, antykwariaty i dojechały do pojemników przemysłowych.

– Rząd Trucicieli – powiedziała Bobbie.

Joanna spojrzał na zadbane, niskie budynki, dość nowoczesne, usytuowane z dala od szosy, każdy oddzielony od drugiego szerokim pasmem trawnika: Ulitz Optics – tam pracował Herb Sundersen, CompuTech – Vic Stavros – a może on był z Instatronu? Stevenson Biochemical, Haig-Darling Computers,

Burnham-Massey-Microtech – stąd byli Dale Coba – brrr! – i Claude Axhelm, Instatron, Reed & Saunders – Bill McCormick – jak się czuje Marge? – Vesey Electronics i AmeriChem Willis.

– Założę się o pięć dolców, że produkują tu gazy toksyczne.

– Na terenach zamieszkałych przez ludzi?

– Czemu nie? Z tą bandą u władzy w Waszyngtonie?

– Daj spokój, Bobbie!

Walter zauważył, że coś ją niepokoiło i spytał, czy coś się stało?

– Nie przejmuj się mną – powiedziała. – Musisz przecież przygotować ten kontrakt do Koblencji.

– Mam na to cały weekend. Powiedz, co cię gnębi?

Wstawiając naczynia do zmywarki opowiedziała mu o tym, że Bobbie chce się przeprowadzić i o tej historii z El Paso.

– Ależ to przesada! – powiedział.

– Dla mnie też, ale wszystkie kobiety w okolicy zaczynają przechodzić jakąś ponurą metamorfozę. Jeśli Bobbie się wyprowadzi, a Charmaine nie wróci do poprzedniego stanu, który był przynajmniej…

– Czy chcesz się stąd wyprowadzić? – spytał. Spojrzała niepewnie na niego. Jego niebieskie oczy nie zdradzały żadnych uczuć.

– Nie – powiedziała – jeśli zadomowimy się tu już na stałe. Ib dobry dom… Choć, prawdę mówiąc, czułabym się lepiej w Eastbridge czy Norwood. Szkoda, że nie zajrzeliśmy tam najpierw.

– A wiec dostałem wymijającą odpowiedź – powiedział do niej z uśmiechem. – “tak, tylko że nie".

– Mam tylko jakieś sześćdziesiąt procent pewności – powiedziała.

Wyprostował się przy stole, o który się opierał.

– Dobrze, jeżeli będziesz miała sto procent pewności, przeprowadzimy się.

– Naprawdę?

– Jasne, jeżeli miałabyś tu być nieszczęśliwa. Tylko wolałbym tego nie robić podczas roku szkolnego…

– Oczywiście, że nie.

– Ale moglibyśmy w wakacje. Niczym nie ryzykujemy poza stratą czasu i kosztami związanymi z samą przeprowadzką.

– To samo mówi Bobbie.

– lak więc jest to tylko kwestia twojej decyzji. – Spojrzał na zegarek i wyszedł z kuchni.

– Walter – zawołała wycierając ręce.

– lak?

Podeszła tam, skąd mogła go dobrze widzieć stojącego w korytarzu.

– Dzięki – powiedziała uśmiechając się. – Czuję się już lepiej.

– To przecież ty, a nie ja, całe dnie spędzasz w domu – powiedział z uśmiechem i poszedł do gabinetu. Popatrzyła za nim, a potem odwróciła się i rzuciła okiem na salon. Pete i Kim siedzieli na podłodze i oglądali telewizję – prezydenci Kennedy i Johnson razem, dziwne; nie, to były tylko ich kukły. Chwilę pooglądała program, a potem wróciła do kuchni, żeby włożyć resztę naczyń do zmywarki.

Również Dave był skłonny do przeprowadzki pod koniec roku szkolnego.

– Tak łatwo dał się przekonać, że omal nie przewróciłam się ze szczęścia – powiedziała następnego dnia przez telefon Bobbie. – Mam nadzieję, że jakoś przetrwamy do czerwca.

– Pij wodę z butelek – zasugerowała Joanna.

– A ty myślałeś, że co ja robię? Właśnie wysłałam Dave’a, żeby kupił na zapas. Joanna zaśmiała się.

– Śmiej się, śmiej. Wolę wydać parę centów dziennie więcej, niż żebym później miała żałować. A poza tym piszę do Departamentu Zdrowia. Problem w tym, żeby list nie wyglądał tak, jakby go napisała jakaś zdziecinniała staruszka. Pomożesz mi zredagować i podpiszesz się także?

– Jasne, wpadnij do mnie za jakiś czas. Walter właśnie przygotowuje jakiś kontrakt, więc może udzielić nam kilku wskazówek.

Zrobiła z dziećmi collage z liści jesiennych, pomogła Walterowi przy zakładaniu okien zimowych, a potem spotkali się w mieście na kolacji z pracownikami Waltera z żonami – typowa pseudoprzyjacielska nuda. Z agencji nadszedł czek: dwieście dolarów ze czterokrotne wykorzystanie najlepszego zdjęcia.

W sklepie spotkała Marge McConnick – przyznała, że nie najlepiej się ostatnio czuła, ale teraz już wszystko w porządku, W sklepie z artykułami żelaznymi spotkała Franka Roddenberr/ego.

– Witaj Joanno, jak się m-masz? Natknęła się na Mistrzynię Ceremonii.

– Na Gwendolyn Lane wprowadziła się murzyńska rodzina. Ale myślę, że to dobrze, prawda?

– Też tak myślę.

– Wszystko gotowe na zimę?

– Tak – powiedziała z uśmiechem Joanna, pokazując paczkę nasion dla ptaszków, którą właśnie kupiła.

– Pięknie tu – powiedziała kobieta. – To pani jest tą fotografką, prawda? Powinna pani robić zdjęcia na imprezach w Dniu Sportowca.

Zadzwoniła do Channaine i zaprosiła ją na lunch. – Nie mogę, tak mi przykro Joanno – powiedziała Charmaine. – Ale mam tyle pracy w domu. Wiesz, jak to jest.

Cłaude Axhelm przyszedł do nich w sobotę po południu, żeby zobaczyć się z nią, a nie z Walterem. Miał ze sobą walizeczkę.

– W wolnym czasie zbieram materiały do pewnej pracy – powiedział, chodząc po kuchni, podczas gdy ona przygotowywała mu herbatę. – Może słyszałeś o tym – prosiłem różnych ludzi, żeby nagrywali mi listę pewnych sylab i słów. Mężczyźni robią to w Klubie, a kobiety w domach.

– Tak, rzeczywiście.

– Nagrywają poza tym, gdzie się urodzili, jak długo i gdzie mieszkali, zanim się tu sprowadzili. – Chodził wokół, dotykając gałek u szafek. – Potem wszystko wprowadzę do komputeja – przejechał palcem po brzegu stołu, spoglądając na nią jasnymi oczyma. – Na konkretne hasło komputer poda wszystkie dane dotyczące określonej osoby, a więc miejsce urodzenia, wszystkie miejsca zamieszkania, krótko mówiąc będzie to coś w rodzaju elektronicznego Henry Higginsa. Ale nie byłoby to tylko dla zabawy – widzę w tym rzecz bardzo pożyteczną na przykład w pracy policji.

– Moja przyjaciółka, Bobbie Markowe…

– Tak, żona Dave'a.

– … dostała zapalenia krtani od tego nagrywania.

– Bo zrobiła to za szybko – powiedział Claude. – Zrobiła całość w dwa wieczory. Ty nie musisz się tak śpieszyć. Zostawiam ci magnetofon i nagraj wtedy, gdy będziesz miała czas. Dobrze? Bardzo byś mi pomogła.

Walter przyszedł z patia. Palił z dziećmi liście na tyłach ogrodu. Przywitał się z Claude'em.

– Przepraszam cię Joanno, ale zapomniałem ci powiedzieć, że Claude chce z tobą porozmawiać. Myślisz, że możesz mu pomóc?

– Mam tak mało wolnego czasu… – zaczęła.

– Rób to w wolnych chwilach – powiedział Claude. – Możesz to robić przez parę tygodni.

– Jeśli na tyle czasu zostawisz mi magnetofon…

– W zamian za to dostaniesz prezent – powiedział Claude, otwierając aktówkę. – Zostawiam ci dodatkową kasetę na różne kołysanki i pioseneczki, które śpiewasz dzieciom. Nagram je na płytę i jeśli wieczorem wyjdziesz z domu, opiekunka może ją dzieciom nastawić.

– Jakie to miłe – powiedziała, a Walter zaproponował:

– Mogłabyś nagrać “The Goodnight Song" i “Good Morning Starshine".

– Może to być cokolwiek – powiedział Claude.

– Im więcej, tym lepiej.

– Muszę wracać do ogrodu – powiedział Walter