Arkadij Strugacki: Przyjaciel z Piekła

— Młody człowieku! — usłyszał nagle. — Proszę się zatrzymać. To rozkaz!

Gag przystanął i odwrócił głowę. Lekarz ślizgając się, śmiesznie wymachując rękami, biegł do niego, a za lekarzem jak dzik szarżował kierowca, przyciskał do boków olbrzymie pięści, rozjuszony do ostatecznych granic, czerwonosiny, kwadratowy.

— Natychmiast proszę nam pomóc! — podbiegając krzyczał falsetem lekarz. Cały był zalany brązową mazią i niepojęte było, jak mógł zobaczyć cokolwiek przez zabrudzone szkła swoich binokli. — Natychmiast! Nie przyjmuję żadnych tłumaczeń!

Gag patrzył na niego w milczeniu.

— Tam jest dżuma! — krzyczał lekarz, wyciągając brudną dłoń w kierunku miasta. — Wiozę surowicę! Dlaczego nikt nie chce mi pomóc?

Co w nim było takiego? Stary, słaby, brudny… A Gag nie wiadomo czemu zobaczył nagle przed sobą zalane słońcem pokoje, wysokich, pięknych, czystych ludzi w kombinezonach i jaskrawych koszulach, gorejące ognie widm nad okrągłą polaną… Jakieś czary czy co?

— Jeszcze rozmawiać z nim, z zarazą! — zachrypiał kierowca, odsuwając lekarza. Straszliwie sapiąc, złapał automat za lufę, wyrwał Gagowi i stękając, rzucił w las. — Elegancik, mleko jaszczurcze… A niech cię!

Z rozmachem uderzył Gaga w twarz, a doktor niezwłocznie zakrzyczał:

— Proszę przestać! Natychmiast proszę przestać!

Gag zachwiał się, ale ustał na nogach. Nawet nie spojrzał na kierowcę. Ciągle patrzył na lekarza i powoli ścierał z twarzy ślad uderzenia. A lekarz już ciągnął go za rękaw.

— Proszę, ogromnie proszę… — mamrotał. — Wiozę dwadzieścia tysięcy ampułek. Proszę zrozumieć… Dwadzieścia tysięcy! Dziś jeszcze nie jest za późno…

Tak, to był jednak Alajczyk. Zwyczajny Alajczyk z południa. Czary. Wszyscy razem podeszli do samochodu. Kierowca, kipiąc ze złości, wsiadł do szoferki, wrzasnął stamtąd: „Pchajcie!”, i natychmiast zaryczał silnik, a Gag, stojąc między dziewczyną a lekarzem, z całej siły naparł ramieniem na cuchnący mokrym żelazem bok furgonu. Wył silnik, tryskały fontanny błota, a on napierał, pchał, naciskał i myślał: „Jestem w domu. W domu…”