Arkadi Strugatski: İktidar Mahkumları

“Gerisiyle ilgilenmek onların işi” dedi Maxim Vepr’in omzunu tutarak. “Örneğin bu adam. Bırak işi o ve onun gibiler devralsın. Benim işim onlara kendi planlarını yapmaları için zaman kazandırmaktı.”

“Senin işin, ha!” diye homurdandı Strannik “Senin işin ben sana ulaşana kadar olduğun yerde kalmaktı.”

“Bir daha bunu unutma.”

“Bugün Dünya’ya döneceksin.” diye emretti Strannik.

“Döneceğimi sanmıyorum.”

“Bugün Dünya’ya döneceksin.” Strannik sesini yükseltti. “Bu gezegende senden başka da uğraşacağım çok şey var.

Rada’nı al ve toz ol!”

“Rada sende mi?”

“Evet. Hayatta ve iyi durumda. Merak etme!”

“Onunla ilgilendiğin için teşekkürler. Sana minnettarım.”

Araba şehre doğru ilerledi. Anacadde zik zak çizen, korna çalan ve egsoz dumanları yayan arabalarla doluydu. Strannik bir yan yola girerek kenar mahallelerin içinden geçti. Buradaki her şey ölüydü. Çarpışma kaskları takmış askeri polisler, ellerini arkalarında birleştirmiş, cadde köşelerinde lamba direkleri gibi dikiliyorlardı. Burada olaylara çok çabuk tepki veriyorlardı. Genel bir alarm verilmiş, depresyon saldırısını atlatanlar çoktan yerlerini almıştı. “Belki de Merkez’i çok erken havaya uçurdum. Belki de savcının planını uygulamalıydım?

Hayır, massaraksh! En iyisi bu. Bırakalım kendileri için neyin iyi olduğunu kendileri bulsunlar” diye düşündü Maxim.

Strannik ana caddeye geri döndüğünde Vepr tabancasıyla Strannik’i omzundan hafifçe dürttü.

“Lütfen, beni indir. Tam şurada, ayakta duran şu insanların orada.”

Gazete tezgâhının yanında ellerini uzun gri pardösülerinin ceplerine sokmuş beş kişi toplanmıştı. Kaldırımlar bomboştu.

Depresyon saldırısının insanları korkutup bir yerlere saklanmaya zorladığı açıktı.

“Planların nedir?” dedi Strannik arabayı yavaşlatarak.

“Temiz havayı solumak” dedi Vepr. “Hava bugün eşsiz güzellikte.”

“O bizden biri” diye açıkladı Maxim ve Vepr’e dönerek “İstediğin her şeyi söylemekte özgürsün.” Araba Vepr’i bekleyenlerin yanında omuz hizasında durdu.

Pardösülü tipler irkilerek gazete tezgâhının arkasına saklanıp etrafı gözetlemeye başladılar.

“Bizden biri mi?” Vepr şaşırmıştı.

Maxim ondan yardım dilercesine Strannik’e baktı; ama Strannik’in kimseye yardım etmeye niyeti yoktu.

“Sana inanıyorum, Mac” dedi Vepr. “Yeraltı örgütü yönetim kadrolarını düzenlemeliyiz. Evet, işe oradan başlamalıyız.

Neden söz ettiğimi biliyorsun. Kurmayların arasından bazı kişiler tüm harekete hakim olmadan uzaklaştırılmalılar.”

“Zekice” diye mırıldandı Strannik.

“Bu arada, sanırım seni tanıyorum. Sen Tik Feshku, nam-ı diğer Vepr’sin, haksız mıyım?”

“Haklısın Mac, Yaratıcılar’la ilgilen. Bu zor bir iş ama, onlar yolumuzu tıkıyorlar. Seninle nasıl bağlantı kurabilirim?”

“Bekle, Vepr, az daha unutuyordum. Birkaç saat içinde tüm ülke radyasyon yoksunluğu yüzünden perişan olacak. Tüm nüfus radyasyon bağımlısı olduğundan tamamen çaresiz duruma düşecek.”

“Herkes mi?” Vepr Mac’in ne kast ettiğini tam olarak anlayamamıştı.

“Degenler haricinde herkes. Birkaç gün bundan yararlanabilirsiniz.”

Vepr bir süre bunun üzerine düşündükten sonra: “Anlattıkların doğruysa harika!” dedi. “O zaman bir an önce değenlere ulaşmalıyız. Seninle nasıl bağlantı kuracağım?” Maxim’in cevap vermeye zamanı olmadı. Çünkü Vepr’in sorusuna Strannik cevap verdi.

“Aynı telefon numarasından ona ulaşabilir, aynı yerde onu bulabilirsin. Şimdi, senin yapman gereken şu. Komiteni organize et. İmparatorluk zamanındaki örgütü yeniden canlandır. Sizden birileri enstitümde çalışıyordu. Massaraksh!

Ne yeteri kadar zamanımız ne de insanımız var. Lanet olsun sana Maxim!”

“En önemli şey şu:” diye söze başladı Vepr elini Maxim’in omzuna koyarak “Artık Merkez yok. Mükemmel bir iş başardın, Mac. Teşekkürler.” Mac’in omzunu hafifçe sıktıktan sonra protez kolunu aşağı sarkıtarak hantalca arabadan çıktı.

Araba ileri atıldığında Maxim arkaya baktı. Vepr gri pardösülü bir grup adamın arasında duruyor, sağlam eliyle tabancasını sağa sola sallayarak onlarla konuşuyordu.

Adamlarsa tepkisizce onu dinliyorlardı. Ya anlattıklarını henüz anlamamışlar ya da ona inanmamışlardı.

Caddede hiç insan yoktu. Lejyonerlerle dolu kamyonlar arabalarına doğru ilerliyordu. Enstitüye giden yol zırhlı araçlar tarafından kapatılmış, bu araçlardan siyah giysili askerler inmeye başlamıştı bile. Tiksindirici teleskopik anten donanımlı tanıdık bir sarı araç, sıra halinde dizilmiş zırhlı kamyonların arasında belirdi.

“Massaraksh!” diye mırıldandı Maxim. “Şunları tamamen unutmuşum.”

“Birçok şeyi unuttuğunu söyleyebilirim” dedi Strannik.

“Mobil yayıcıları, Ada İmparatorluğu’nu, ekonomiyi unuttun.

Ülkenin ekonomik yönden çökeceğini biliyor musun? Ya da açlığın ülkeyi tehdit ettiğini, toprağın ürün vermediğini?

Ülkenin tohum rezervlerinin ya da tıbbi gereçler stokunun ne durumda olduğunu göz ardı ettiğini biliyor musun? Radyasyon yoksunluğu çeken vakaların yüzde yirmisinin çıldıracağını biliyor musun?” Avuç içiyle alnını sildi. “En az on iki bin doktora ihtiyacımız var. Protein sentezcileri bulmalıyız.

Başlangıç olarak yüz milyon dönümlük kirlenmiş alanı radyasyondan arındırmalıyız. Biosferin bozulmasını engellemeliyiz. Masaraksh, Adalar’da da en az bir dünyalıya daha ihtiyacımız var. Bu ülkedeki insanlar Adalar’a dayanamaz, hatta bizi orada nelerin olup bittiği konusunda bile bilgilendiremezler.”

Maxim sessiz kalmayı yeğledi. Yola kurulmuş barikata yaklaştıklarında Maxim’e tuhaf bir şekilde tanıdık gelen tıknaz subay elini sallayarak onlara yaklaşıp belgelerini görmek istediğini söyledi. Strannik parlak bir rozeti subayın burnuna dayadı. Subay suratını asarak onu selamlarken gözü Maxim’e ilişti. Bu Yüzbaşı… Hayır, Yüzbaşı değil… Savaş Lejyonu Tugay Komutanı Chachu’ydu.

“Bu adam sizinle mi, ekselansları?” diye sordu.

“Evet. Acelem var. Ordakilere hemen yolu açmalarını emret.”

“Özür dilerim, ekselansları, ancak bu adam “Bana hemen yolu açın!” diye emretti Strannik.

Tugay Komutanı Chachu tekrar selam verip topuklan etrafından döndükten sonra adamlarına el salladı. Kamyonlardan biri kenara çekilince, Strannik arabayı açılan boşluğa doğru sürdü.

“Şimdi anladın mı, Mac?” dedi. “Bir-iki ve her şey biter diye düşündün. Strannik’i öldür, Yaratıcıları as, korkakları ve faşistleri yeraltı yönetici kadrosundan uzaklaştır ve devrimin böylece sona ersin. Her şey bu kadar basit değil.

“Hayır, asla bu kadar basit olacağını hiç düşünmedim.” Maxim kendini savunmasız bir aptal gibi hissediyordu.

Strannik Mac’e bakıp acı acı gülümsedi. Maxim artık anlamıştı: Strannik ne bir şeytan ne de bir canavardı. Gerçekte o kendisinden daha yaşlı, kibar ve kolay incinen bir adamdı. Çok büyük sorumluluklar yüklenmişti. Soğuk kanlı katil maskesi arkasına saklanmak ona korkunç acılar veriyorken bir de özenle kurduğu planı geri tepmişti. Bu aksi-liğin sorumlusunun bir Dünyalı oluşu da onu büyük hayal kırıklığına uğratmıştı.

“Sana zamanında ulaşamadım” dedi pişmanlıkla. “Seni hafife almışım. Sadece bir çocuk olduğunu düşünmüş, sana acımıştım.” Alaycı bir şekilde gülümsedi. “Siz, Bağımsız Keşif Ünitesi’ndekiler çabuk hareket ediyorsunuz.”