Andreas Eschbach - Wideo z Jezusem

Stephen poczuł, jak wilgotnieją mu dłonie. W górę pleców przebiegło go mrowienie, aż po kark. Kotłowanina rozgorączkowanych myśli ustała i ustąpiła krystalicznej jasności, wprost zapierającej dech.

— John Kaun — mówił dalej, ochrypłym głosem — doszedł do dokładnie takiego samego wniosku. Dlatego tu przyjechał. Powiedział sobie, że gdzieś tutaj musi być jeszcze kamera, zapakowana i opieczętowana tak, by przetrwała dwa tysiące lat — a w kamerze jest kaseta.

Zauważył, że Judith powoli, ze zrozumieniem kiwa głową. Widział w świetle ulicznych lamp twarz Yehoshui, bladą jak ściana. Wszystko stało się jasne. Części układanki złożyły się w całość. Następne słowa padły jak ostatnie kamienie w łańcuchu domina.

— Chce mieć tę kasetę — powiedział.

Właściwości przełamów niektórych rodzajów naczyń badano umieszczając świeżo złamane fragmenty próbek w ogrzewanym elektrycznie piecu oksydacyjnym i wypalając je ponownie. Próbki poddawano przy tym przez czas 1 godziny działaniu maksymalnej temperatury, 800-900°C w przypadku ceramiki z epoki żelaza-biz./fr. — arabskiej oraz 1000°C w przypadku średniowiecznej i późniejszej. W następstwie oksydacji ceramika najczęściej przybiera jaśniejszą barwę, lepiej też są widoczne domieszki schudzające oraz warstwy zewnętrzne. Ewentualne uszkodzenia skorupy w wysokich temperaturach pozwalają domyślać się pierwotnych temperatur wypalania (patrz też rozdz. III.5-1).

Wozu mieszkalnego Johna Kauna nie można było określić inaczej jak „stosowny do rangi”. Jego przeważającą część zajmował luksusowo urządzony gabinet, którego ściany obito ciemnym drewnem, zaś podłogę wyłożono popielatym, sięgającym kostek dywanem, aż żal było patrzeć na brudne ślady, zostawiane na nim przez ich zakurzone buty. Wnętrze zdominowane było przez potężne mahoniowe biurko, na którym stała jedna z owych mosiężnych lamp z zielonym abażurem, jakie Eisenhardt do tej pory widywał tylko w amerykańskich filmach. Za ogromnym skórzanym fotelem wisiał olejny obraz, wyglądał na cenny i z pewnością taki był, zaś na znajdującym się obok stoliczku ustawiono komputer, na którego Monitorze powoli obracał się znak firmowy Kaun Enterpri es, a przy nim stała cała bateria telefonów. Eisenhardtowi przypomniały się anteny, jakie zauważył na dachu kontenera wśród nich duża miska anteny satelitarnej, prawdopodobnie będąca w stanie wymieniać sygnały bezpośrednio z satelitą komunikacyjnym. John Kaun, choć znajdował się poza swoją kwaterą główną zagubiony na odludnym pustkowiu, nie zaniedbywał żadnej ze stworzonych przez nowoczesne technologie możliwości, by sprawować pieczę nad swoją firmą. Najlepszy był jednak panujący w pomieszczeniu przyjemny chłód.

— Czego się panowie napiją? — zapytał przemysłowiec i otworzył lodówkę wręcz pękającą od butelek, w których obiecująco migotały różnokolorowe płyny. — Dla pana Canadian Whisky, profesorze?

— Tak, proszę — westchnął Wilford-Smith i opuścił się na jeden z wyściełanych foteli. Wyglądał na zmęczonego.

— Panie Eisenhardt?

Pisarz ociągał się. Rzadko pił alkohol, mniej z pobudek zdrowotnych czy dla jakichś zasad a bardziej z tego prostego powodu, że najczęściej czuł się po nim gorzej niż przed wypiciem. Alkohol mu szkodził. W najlepszym wypadku ogarniała go po nim senność.

— Czy ma pan coś bez alkoholu? — zapytał.

Eisenhardtowi wydało się, że w spojrzeniu, jakie skierował na niego Kaun, widzi poirytowaną dezaprobatę. Jakby złamał niepisane reguły. Psuł zabawę. Magnat spytał jednak bez mrugnięcia okiem:

— Na co ma pan ochotę? Cola? Tonik imbirowy? Perrier?

— Cola, wspaniale.

Kaun podał im szklanki, sam przyrządził sobie nieco bardziej pracochłonnego drinka i zasiadł z nim za biurkiem. Eisenhardt czekał, podświadomie spodziewając się, że przewodniczący teraz się trochę poprzeciąga, rozluźni węzeł krawata i zrelaksowany rozsiądzie się wygodnie, lecz Kaun wziął tylko małego łyka, pochylił do przodu i spojrzał pisarzowi w oczy.

— Co pan o tym wszystkim myśli? — zapytał.

— Hm — mruknął Eisenhardt, szukając odpowiednich słów. Nawet w codziennej pracy nie było to proste; po angielsku okazało się podwójnie trudne. — Jak mam to powiedzieć? Czuję się, jakbym trafił do filmu o Indiana Jonesie.

Przez oblicze cara mediów przemknęło coś na kształt uśmiechu, ale nic nie powiedział.

— Czy jest pan pewien, że nie kryje się w tym jednak jakieś oszustwo? — spytał Eisenhardt. — Niech pan pomyśli o pamiętnikach Hitlera.

— To pierwsza rzecz, o jakiej pomyślałem. Ale są też pamiętniki Goebbelsa, a te są autentyczne. — Kaun rzucił okiem na zegarek na ręce, jego cienka, złota koperta sprawiała niesłychanie kosztowne wrażenie.

— Próbki materiałów dotarły już zapewne do laboratorium w Chicago, w którym metodą radiowęglową zostanie określony ich wiek. Jeśli badania wykażą, że papier ma dwa tysiące lat, wtedy nie będzie innego wytłumaczenia, jak tylko, że ktoś odbył podróż w czasie. Zgodzi się pan ze mną, prawda?

— Tak.

— Ta kamera istnieje. Jestem tego pewien. Jestem też pewien, że jest wciąż w dobrym stanie. Eisenhardt znalazł nareszcie słowa, potrzebne do sformułowania zastrzeżenia, od dłuższej chwili błąkającego mu się po głowie.

— Zastanowił się pan nad tym, czy na taśmie wideo, która przeleżała w ziemi dwa tysiące lat, mogło zachować się jeszcze w ogóle jakiekolwiek nagranie? Nagranie wideo to zapis magnetyczny. W miarę upływu czasu namagnetyzowanie słabnie. Po dwóch tysiącach lat zostaje praktycznie już tylko szum.

— Zgadza się — przytaknął Kaun. — To sprawdziłem w pierwszej kolejności. Rozmawiałem ze specjalistami z NASA, którzy analizują sygnały radiowe z sond kosmicznych, transmitujących fotografie tak odległych planet jak Uran czy Neptun. Ci ludzie mają bardzo podobny problem, mianowicie, muszą odfiltrować słabe sygnały dochodzące z tych sond od kosmicznego szumu. No cóż, jak sobie z tym radzą, może Pan ocenić na podstawie uzyskiwanych przez nich krystalicznie czystych obrazów. Potrwa to pewnie trochę i będzie kosztowało mnóstwo czasu obliczeniowego na drogich, super wydajnych komputerach, ale z pewnością odzyskanie nagrania z tej taśmy wideo jest możliwe, niezależnie od jej wieku.

— Aha — mruknął zbity z tropu Eisenhardt. Tak, to brzmiało całkiem prawdopodobnie.

— Oczywiście, nie wspomniałem im nic o podróżniku w przeszłość — dodał Kaun. Teraz nareszcie się oparł, trzymając obiema rękami szklankę. Przez szkło połyskiwał płyn w kolorze miodu. — Wyobrażam to sobie tak, że nasz podróżnik współpracował z wtajemniczonym we wszystko wspólnikiem — zawiesił głos i po chwili poprawił się: — Będzie z nim współpracował. Widzi pan? Właśnie o to mi chodzi. Gdy o tym myślę, czuję się, jakby mi ktoś przekręcał mózg przez maglownicę. Dlatego potrzebuję pana, panie Eisenhardt. Napisał pan wiele historii o podróżach w czasie; to znaczy, że w wyobraźni przemyślał pan już te problemy, z którymi teraz mamy do czynienia w rzeczywistości.

Eisenhardt przytaknął z ociąganiem.

— Dobrze — będzie współpracował z drugą osobą. Uzgodnią, gdzie ma schować kamerę. Potem jeden przeniesie się w przeszłość, a drugi po prostu pójdzie w umówione miejsce i znajdzie tam nagrania, które drugi… zrobił? Zrobi? To przecież nieźle pomyślane, prawda?