Graham Masterton: Zła przepowiednia

– Dlaczego więc mi to wszystko opowiedziałeś? O co ci chodzi?

– Wczoraj wieczorem zatelefonował do mnie twój przyjaciel, Sam. Powiedział, że spędził z tobą w Canaan całe popołudnie i że wpadło ci do głowy dziwaczne przekonanie, iż wytropiłaś jakichś morderców. Powiedział, że martwi się o ciebie, i poprosił, żebym ci jakoś pomógł.

– Boże, chroń mnie przed takimi przyjaciółmi.

– On jest twoim przyjacielem, mamo! Naprawdę zależy mu na tobie. Powiedziałem mu, że zaprosiliśmy cię na wakacje na Florydę, ale uparcie odmawiasz wyjazdu. To Sam zasugerował, żebym przyjechał do ciebie i wymyślił tę całą historię z nocnymi halucynacjami. Wyraził nadzieję, że to wprawi cię w lepszy humor.

Nagle Sissy poczuła się bardzo zmęczona, jakby w jednej chwili postarzała się o trzysta lat.

– A więc poprawiałeś mi humor. – Otworzyła torebkę i wyciągnęła z niej papierosy.

Policjant dyżurny natychmiast uniósł głowę niczym węszący pies. Nie powiedział ani słowa, jednak wyraz jego twarzy wystarczył za wszystko. Sissy wrzuciła papierosy z powrotem do torebki i głośno ją zatrzasnęła.

– Przepraszam cię, mamo, ale wszyscy staramy się robić to, co uważamy za najlepsze – powiedział Trevor.

– Sądzisz, że najlepsze jest robienie ze mnie idiotki?

– Mamo, oczywiście wiemy, że ty wierzysz w te wszystkie przepowiednie.

– Rozumiem. Ale wy w to nie wierzycie. A ty sądzisz, że mam mózg jak roztrzepane jaja.

– Uważamy, że potrzebujesz opieki, to wszystko. Powinnaś wypocząć w słońcu, a nie ganiać po całym Connecticut w śnieżycy, poszukując wyimaginowanych morderców.

– Wiesz co, Trevor? Opiekować się mną pozwolę ci dopiero po mojej śmierci. Kiedy wreszcie umrę, będziesz mógł upakować mnie do trumny, opowiedzieć bajkę na dobranoc i włożyć do rąk kwiat lilii. A na razie pamiętaj, że jestem twoją matką i zanim nadejdzie mój ostatni dzień, to ja się tobą opiekuję. Rozumiesz?

Trevor w milczeniu opuścił głowę. W tej samej chwili otworzyły się drzwi windy i ukazał się w nich Steve Wintergreen z Doreen i dwoma policjantami. Steve zapinał zamek błyskawiczny swojej czarnej kurtki i bez wątpienia bardzo się śpieszył.

– Pani Sawyer! – zawołał. – Przepraszam, że kazałem pani tak długo czekać.

– Cóż, trudno. Czy stało się coś złego?

– Właśnie otrzymaliśmy zgłoszenie, z małego osiedla niedaleko Winsted. Ktoś tam zastrzelił starszego mężczyznę, najprawdopodobniej snajper.

– To okropne.

– Kula wydarła mu serce, pani Sawyer. Przestrzeliła go na wylot, kiedy prowadził traktor. Traktor jechał jeszcze przez pewien czas po jego śmierci.

– Mój Boże! Le Cocher Sans Coeur.

Steve pochylił się nad Sissy. Cichym głosem, żeby nikt inny nie mógł go usłyszeć, odezwał się do niej:

– Nie wiem, czy pani karty naprawdę przewidziały ten strzał, pani Sawyer. Jestem raczej skłonny twierdzić, że to był przypadek. Albo może wynajęła pani tego snajpera, żeby nam udowodnić, że pani przepowiednie się sprawdzają.

– Och, na miłość boską! – zaprotestowała Sissy. – Czy ja wyglądam na osobę, która wynajmuje zawodowych zabójców?

– Mnie proszę o to nie pytać. Widziałem już kilku seryjnych zabójców, którzy na pierwszy rzut oka wyglądali jak ministranci. Ale wróżyła pani także mnie i muszę przyznać, że była pani cholernie bliska prawdy.

– A więc pan mi wierzy? – Odwróciła się do Trevora. – Mimo ze są ludzie, którzy nigdy się na to nie zdobędą.

– Nie ma znaczenia, czy pani wierzę czy nie, jednak zdrowy rozsądek nie pozwala mi zignorować pani daru. Dlatego muszę panią teraz o coś poprosić i zapytać: czy nadal odczuwa pani tę niezwykłą siłę? Czy wciąż uważa pani, że coś panią prowadzi w kierunku tych ludzi? – Urwał, po czym dodał: – Czy potrafi pani zlokalizować ich dla nas?

Sissy przez chwilę się zastanawiała, po czym pokiwała głową. Wiedziała, że może to zrobić. Czuła zabójców we krwi, w mięśniach i w kościach. Niemal czuła ich zapach.

– Są na północ stąd. Niemal dokładnie na północy. I całkiem niedaleko.

– Zatem ruszamy do Winsted – postanowił Steve. – Zechce pani pojechać z nami?

– Tak, pojadę. W gruncie rzeczy nie mam wyboru.

– Mamo, nie możesz tego zrobić – zaprotestował Trevor. – Detektywie, bardzo mi przykro, ale moja mama jest starszą osobą, a nie policjantką. Niech pan nie każe jej uganiać się za niebezpiecznymi przestępcami…

– Trevor! – przerwała mu Sissy. – Pamiętaj, co ci powiedziałam. A poza tym, zdaje się, że masz spotkanie z nową skórzaną kanapą.

Robert jechał na północny zachód, w kierunku Norfolk, prosto w samo centrum zamieci śnieżnej. Niewiele się odzywał, za to od czasu do czasu pociągał po łyku whisky z butelki, którą „pożyczył” sobie z wózka z alkoholami, należącego do ojca Serenity.

Z drugiej strony Feely przez cały czas paplał. Czuł się, jakby nagle obudził się z bardzo długiego snu. Nagle istota jego własnej egzystencji na tym świecie stała się całkiem jasna, wyraźniej widział nawet otaczające go kolory. Pokryte śniegiem drzewa po obu stronach drogi numer 44 wyglądały w jego oczach jak błyszczące zastępy aniołów. W głębi serca czuł, że znalazły się przy drodze po to, żeby śpiewać anielskie pieśni tylko i wyłącznie dla niego.

– Ojciec Arcimboldo wcale nie próbował mnie oszukać. Chciał mnie chronić, to wszystko. Nie chciał, żebym się wdał w agresywne działania, ponieważ uważał, że nie jestem wystarczająco dojrzały, aby rozumieć ich konsekwencje. Teraz jednak jestem w stanie je zrozumieć. Naprawdę.

Brakowało im jeszcze ośmiu mil do Norfolk, gdy Robert pochylił się, niemal przykleił nos do szyby i zaczął wypatrywać czegoś przed maską.

– Co się dzieje? – zapytał Feely.

– Policja – odparł Robert. – A może to tylko refleksy słońca?

– Nie mogą podejrzewać, co zrobiliśmy, prawda? Skąd by się dowiedzieli?

– Zatrzymają samochód z pijanym białym facetem z obandażowaną ręką i z kubańskim dzieciakiem w głupiej czapce i co sobie pomyślą, jak sądzisz?

– Aha – mruknął Feely. – Dostrzegł w słowach Roberta logikę. – Co robimy?

Robert przez chwilę milczał, po czym zdecydował:

– Musimy się schować.

– Schować się? Gdzie? Tu nie ma się gdzie schować.

– Mylisz się. – Robert wskazał na dużego oświetlonego niedźwiedzia, uśmiechającego się z dachu supermarketu Big Bear. – Jeśli zatrzymamy się na parkingu przed supermarketem, jak myślisz, jak nas znajdą? Na tym parkingu jest co najmniej sześćset samochodów.

Dotarli do wjazdu na teren supermarketu i Robert skręcił na parking, który otaczał budynek supermarketu z trzech stron. Jechali powoli po asfalcie wysypanym solą, poszukując miejsca do zaparkowania. Wycieraczki na przedniej szybie chevroleta pracowały jak szalone.

– A jeśli nie znajdziemy wolnego miejsca? – zapytał Feely.

Powoli zaczynała go ogarniać panika. Może na tym właśnie polega konspiracja? Może najpierw otumania się człowieka, pozwalając, by się poczuł, jakby odkrył odpowiedź na wszystkie pytania o to, co i dlaczego źle poszło mu w życiu, a tymczasem prowadząc go, jak niewidomego, w pułapkę. Odwrócił się w fotelu i zobaczył czerwono-niebieskie światła policyjne, migające w poprzek autostrady. Policjanci zatrzymywali wszystkie przejeżdżające pojazdy, samochody osobowe, furgonetki, nawet wielkie ciężarówki.