Уільям Шэкспір - Тры камедыі

Залётнікаў? — Ніхто; павер, сястрыца;
Гатова пабажыцца імем бога,—
Я з іх яшчэ не выбрала нікога.

Ілжэш, дзяўчо! А гэта — не Гартэнз’ё?

Клянуся,— не! Каб не было прэтэнзій,
Я гэтага Гартэнз’ё саступаю...

Як? Не шкадуеш? Бачу,— не скупая.
Дык мо на Грэм’ё сквапішся, на грошы?

А ты раўнуеш? Ён жа непрыгожы.
Ды ты жартуеш, Кэт, я гэта бачу.
Жартуеш? Кошцы — смешкі, мышцы — плач.
Сястрыца, развяжы, а то заплачу.

Так, я жартую жорстка ад няўдач.

Што тут за гвалт? Чаго не падзялілі? —
Ты плачаш, Б’янка? Бедненькую білі.
Ідзі і вышывай наверсе, крошка,
I не займайся з гэтай злоснай кошкай.—
А як табе не сорамна, вар’ятка,
Да слёз даводзіць гэтае ягнятка,
Што нават слова ўпоперак не скажа?

Яна з прыбыткам, а ў мяне пакража.
Яна маўчыць, а я крычу і помшчу.

Разбой пры бацьку? — Адступіся, змоўчы! —
Ты ж, Б’янка, у пакой хутчэй схініся.

Мне злосць — хоць галавой аб сцены біся.
Я вам абрыдла. Што ж вы макам селі?
I дурань скажа, што такое зелле,
Як я, вы не рашыліся б прыняць;
Яна — ваш скарб, і на яе вяселлі
Хацелі б вы і будучы ваш зяць
Пацешыцца з таго, як басанож
Я ўпрытупкі пайду; а на тым свеце
Наймуся ў малпаў нянькай ні за грош
I буду забаўляць чужыя дзеці [14] Старадаўняя англійская прыказка сцвярджае, што жанчынам, якія звекавалі ў дзеўках, суджана пасля смерці трапіць у пекла і вадзіць там «да ветру» чужых дзяцей у пакаранне за тое, што пры жыцці яны не мелі сваіх. .
Дык знайце ж: слёзы дзеўкі-векавухі
Вам дапякуць, як жнівеньскія мухі.

Ну, хто на свеце быў такі няшчасны!
Хто? Хто шчэ там сюды ідзе?..

Сусед Баптыста,— можна? Добры дзень!

Дзень добры, Грэм’ё! Праўда, добры дзень.
Прашу, сіньёры,— у залу крочце з богам.

Зайшлі без просьбы, не судзіце строга.
Скажыце, гэта ў вас тут Катарына,
Прыгожая і скромная дзяўчына?

У нас, сіньёр. Яна — мая дачка.

Вы надта порстка. Нельга з кандачка.

Не замінайце, Грэм’ё,— без суфлёра! —
Я — дваранін, сын знатнага сіньёра
З Вероны. У нас былі аднойчы госці
I так расказвалі аб прыгажосці,
Ласкавасці і скромнасці дзяўчыны,
Што я, наслухаўшыся іхніх казак,
Сказаў сабе: мой лёс і абавязак
Праверыць чуткі ўсе пра Катарыну.
I вось — без запрашэння, ў вольны час
З’явіўся са слугой маім да вас.

Музыка і дасціпны матэматык,
Ён, мне здаецца, як ніхто другі,
Настаўнікам для меншае дачкі
Прыйшоўся б да двара вам на пачатак
I змог бы навучаць яе старанна
Навукам, што па густу ёй самой;
Я спадзяюся,— будзе ён абраны,
А з тым ацэнены і выбар мой.
Ён родам з Мантуі, завуць — Лючыа.

Ну за каго мяне вы палічылі? —
Ды вы, сіньёр,— жаданы госць. Я рады
Прыняць і вас, і вашага слугу,
А што да Катарыны — дайце рады,
Сказаць нічога пэўна не магу:
На жаль, яна вам будзе не да пары.

Я бачу, вам расстацца з ёй шкада,
Ці, можа, я і скромны мой таварыш
Вам не да густу?

Новая бяда;
Наадварот, сіньёр. Кажу вам шчыра,
Без хітрыкаў.— Скажыце, як вас зваць,
Адкуль?

Я сын Антоньё дэ Лючыа;
Вы можаце ў любога запытаць:
Па ўсёй Італіі наш род вядомы.

Ну, сын Антоньё — мой жаданы госць,
Мой дом — ваш дом і будзьце тут, як дома.

Сіньёр Петруч’ё: нам не весялосць —
Стаяць, маўчаць і слухаць вашы казкі,
Якія ўсім вядомы з роду ў род.
Вы дайце й нам хаця б разявіць рот.
Даволі, мех ваш повен да завязкі.