Уільям Шэкспір - Санэты

Пераклад: Уладзiмiр Дубоўка

Краса ніколі не памрэ на свеце, -

Тварэнні дзіўныя прыносяць плён.

Пялёсткі вянуць на ружовым цвеце,

Ды аднаўляе памяць іх бутон.

Зіхценнем воч сваіх зачараваны,

Ты паліш сам сябе сваім агнём.

Ты катуеш сябе не горш тырана,

Набыткі ўсе развеяўшы суздром.

Для свету лепшая акраса сёння,

Вястун вясенняй зыркай пекнаты,

Сок жыватворчы тоячы ў бутоне, -

І марнатраўца ты, і скнара ты.

Шкадуй наш свет, не кінь таго ў магілу,

Што новае жыццё ускаласіла б.

Як пройдзе сорак зім па-над табой,

Чало збароздзяць, быццам поле плугам,

Згадае хто убор квяцісты твой,

Пабачыўшы старэцкую дзяругу?

На запытанне: «Дзе ўся прыгажосць,

Дзе скарбы дзён юнацтва залатога?» —

Пакажаш, што ў запаўшых вочах ёсць?

Красы ў іх мала, але здзеку многа!

Наколькі прыгажэй сказаць бы так:

«Усё найлепшае маё у сыне!

Яго прыняў, як спадчыну, юнак,

Мяне яна таксама не пакіне».

Калі пачне у жылах стынуць кроў,

Яна праз сына запалае зноў.

У люстра глянь на вобраз дзіўны свой,

Скажы яму стварыць такі ж, як гэты.

Абразіш свет, спазніўшыся сяўбой,

Благаславіць не здолеўшы кабеты.

Якой красуні люба не было б,

Каб ты ўзараў нявораныя гоні?

Які б дзівак на звод павёў свой род,

Любоў ва ўласным пахаваўшы лоне?

Ты адлюстровак матчыным вачам,

Яе прадвесні успамін дзівосны.

Ты ўцеху знойдзеш некалі і сам,

Праз вокны старасці пабачыш вёсны.

Як не пакінеш памяці такой,

Ты сам памрэш і вобраз твой з табой.

О марнатраўца! Спадчыну, багацце,

Якія нам прырода ў доўг дае,

Ты безрахубна толькі можаш траціць

На асалоды ўласныя свае.

Цудоўны скнара! Для цябе пазыкі,

Дабро чужое — як уласны дар.

Калі ліхвяр хавае скарб вялікі,

Які прыбытак будзе мець ліхвяр?

Гандлюючы цяпер з самім сабою,

Сябе самога ашукаць ты рад.

А што ж, як лёс прызначанай парою

Запатрабуе справаздачу страт?!

З табою ляжа і краса таксама,

Якая б накш твой здзейсніла тастамант.

Мастак цудоўны, незраўнаны час,

Нам творыць дзівы дзіўныя няспынна.

І ён жа ўсё, што захапляла нас,

Нібы тыран, знішчае ў міг адзіны.

Пазбыўшы лета, ён зіму вядзе

Ў наш засмучоны свет, такі знямелы,

Дзе ані кветкі, ні лістка нідзе,

Адзін прасцяг сцюдзёны, снежна-белы.

І каб не кветак хараство за шклом,

Зачыненых у ільдзяной вязніцы,

На цуды, створаныя мастаком,

Маглі б напэўна мы ураз забыцца.

Зіхценне кветкі страцілі зімой,

Але душа іх з той жа пекнатой.

Пільнуй, каб лета і твайго прыход

Бязлітасна зіма не зруйнавала,

Пакуль дасі красе ў скарбніцу плод

І не напоўніш слодыччу фіяла.

Ты не ліхвяр, калі за ўласны дар

Бярэш аддзяку шчыра, без умовы.

Ты сам свайму багаццю гаспадар,

Сябе паўторыш дзесяціразова.

Калі ўсе новыя ўдзесяцярых

Разоў па дзесяць вобраз твой адновяць, -

І смерць не страшна ў твой апошні міг,

Тваё патомства — вось твая адповедзь!

Занадта ты прыгожы, дасканалы,

Каб гэта ўсё здабыткам смерці стала.

Калі ў агні ўрачыстых, ясных шат

Ідзе з начы магутнае свяціла,

Ўзнімае ўсё жывое свой пагляд,

Вітае прамяністасць дзіўнай сілы.

Калі яно у залатых агнях

Ідзе па небу да свайго узвышша,

Тады ўсе з захапленнем у вачах

Глядзяць, нібы юнак чароўны выйшаў.

Калі ж яно на небакрай зірне,

Стамлёна ў дол пакоціць калясніцу,

Тады ўсе вочы недзе ў старане,

Пакуль яму да захаду хіліцца.

І ты без следу ў свеце знікнеш так,

Калі не застанецца сын-юнак.

У музыцы твая ўся асалода.

Чаму ж яе ты слухаеш з тугой?

Калі яна табе не даспадобы,

Чаму не развітаешся ты з ёй?

І хоць акорды жалем горкім поўны,

У іх сугучнасці табе дакор:

Хто без гармоніі жыве чароўнай,

Самотны той на ўвесь зямны прастор.

Ты чуў калі, як струны ў дружным ладзе

У перазвон гудзяць адна другой?

Так бацька з сынам, разам з імі маці

Шчаслівы спеў пяюць адной сям'ёй.

І сведчаць гукі шчырыя усім:

Самотны — як і не жывы зусім.

Каб не пакінуць любую ўдавой,

Дагэтуль ты ні з кім не заручоны.

Калі ж бы смерць устала над табой,

Апанаваў бы светам смутак чорны.

Свет плакаў бы, як удава, па тым,

Што вобраз твой загінуў беззваротна.