Уільям Шэкспір - Санэты

Каб думкай стала плоць мая калі,

Яе тады б адлегласць не спыніла,

І да цябе, ў далёкі край зямлі,

Яна б мяне сваёй аднесла сілай.

Мне абыякава было б зусім,

Дзе я стаю і дзе ты ў гэтым часе.

У небе ясным, над усім зямным

Я думкай борздай да цябе б імчаўся.

Ды не пазбыцца мне сваёй журбы,

Ніяк мне думка не раскрые крылляў.

Пакуль, як створаны з зямлі й вады,

Я не магу сягнуць праз безліч міляў.

Зямля дае павольнасць у хадзе,

Вада слязамі горкімі ідзе.

Агонь з паветрам — розныя стыхіі:

У першай — палкасць, думка у другой.

Яны лятуць, нястрымныя такія,

У непарушнай еднасці сваёй.

Калі яны, як пасланцы кахання,

К табе кіруюць вольны свой палёт,

Зямлі й вады наступіць панаванне,

А ў ім так многа смутку і турбот.

Сумую я аж да тае часіны,

Пакуль пасольства прыляціць назад

І скажа мне, што любы мой адзіны

Жывы, здаровы, прывітанням рад.

Якое шчасце! Але без адкладу

Зноў мкнуць яны табе маю спагаду.

У воч і сэрца вечная вайна:

Не падзялілі ўлады над табой.

І тая і другая старана

Тваёю захапляюцца красой.

Гаворыць сэрца, што жывеш ты ў ім

І ў тайніку схаваны там на дно.

А вочы кажуць, што ў святле сваім

Адлюстравалі вобраз твой даўно.

Каб скончыць спрэчку, скліканы быў суд.

Паселі суддзі — думкі — ля стала.

Каму належыць што, — сказаў прысуд,

А ў ім развага мудрая была:

— Над сэрцам — сэрца будзе уладар,

Знадворнасць — вочам дастанецца ў дар.

У сэрца і вачэй умова ёсць

Дапамагаць заўжды адно другому,

Калі твая прывабіць прыгажосць,

А ў сэрца млявая прыходзіць стома.

Як вочы намілуюцца красой,

Яны даюць і сэрцу наглядзецца.

А вочам асалодаю сваёй

Дае усмак нацешыцца і сэрца.

Ці так, ці накш — а ўсё ж ткі ты пры мне

І летуценнямі, і сам сабою.

Далей маіх ты думак не сягнеш,

Я з імі заўсягды, яны — з табою.

Заснеш — твой вобраз з'явіцца у сне,

Абудзіць думкі, сэрца схамяне.

Як пільна я, выходзячы ў дарогу,

Паабмыкаў драбніцы ўсе свае,

Каб захаваць ад злосніка ліхога

І скарыстаць пасля да аднае.

Цябе ж, мой скарб найдаражэйшы самы,

Што за усе багацці мне мілей,

Мая ты радасць і журба таксама,

Украсці можа першы ліхадзей.

Ні ў якіх сховах не замкнуў цябе я,

Апроч таго, ў якім цябе няма.

Схоў — сэрца шчырае, куды з надзеяй

Прыйсці і выйсці можаш ты сама.

Але, баюся, быўшы нават праўдай,

Табой спакушаны цябе украў бы.

У часе тым, — каб лепш ён не прыйшоў! -

Калі асудзіш ты мае заганы

І, спанявераны ў сваю любоў,

Мяне пазбавіш жаднае пашаны;

Калі мінеш, нібы чужы, мяне,

Ледзь кінуўшы сваім паглядам светлым,

І след кахання больш не мільгане

Ў тваім абліччы зімным, хоць і ветлым, -

Няхай мне горна будзе аднаму

Ў свядомасці, што я цябе не варты.

Супроць сябе руку я падніму

За праўду тую, што табою ўзнята.

Калі я права на каханне страціў,

Павінен з тым пазбыцца ўсіх багаццяў.

Як цяжка падарожнічаць, калі

Не дакляруе радасці мне гэта.

І колькі б так я ні праехаў міль, -

Мяне ад шчасця аддаляе мэта.

Мой конь, стаміўшыся маёй бядой,

Ідзе павольна, ледзьве суне ногі,

Нібыта чуе, што перада мной

Няма нічога, апрача трывогі.

На шпоры нават не зважае ён,

А часам толькі уздыхне ад гора.

Мне больш балюча слухаць конскі стогн,

Чымся яму прымаць удары шпораў.

Далей яшчэ цяжэй ад горкіх дум:

Пакінуў радасць, а шукаю сум.

Прабачыў я маркотнага каня.

Каню павольнасць дараваў яго.

Бо сапраўды навошта мне гання,

Калі ад друга еду я свайго?

Але які пачуе ён дакор,

Калі вяртацца будзе так у двор?!

Хоць засядланым быў бы сам віхор,

І той пазнаў бы смак сталёвых шпор!

Найлепшы конь жаданню не раўня.

Яно з любові выткана самой.

Ляціць жаданне з лёгкасцю агня

І скажа клячы памаўзлівай той:

— Не можаш ты, каб і хацеў, хутчэй,

А я — на крыллі паляту далей!

Як багатыр з ключом сваім цудоўным,

Я хоць калі магу дастаць свой скарб.

Але ў каханні сквапнасць рызыкоўна,

Бо асалоду прытупіць магла б.

Не кожны дзень у нас бывае свята,

Таму яно і дорага для нас.

Між самацветаў на святочных шатах

Найпрыгажэй нам зіхаціць алмаз.

Няхай і час цябе ў сваёй скарбніцы,

Як самацвет, пільнуе ад вачэй.