Уільям Шэкспір - Санэты

Якія вочы мне дало каханне,

Як праўду блытае з хлуснёй пагляд!

Ці, можа, розуму прыйшло згасанне

І ён у блытаніне вінават?

Калі ўсё добра, што ім даспадобы,

Чаму ж не згодны свет і людзі з тым?

А калі не, дык ці не лепш было бы

Прызнаць, што праўды ў іх няма зусім?

І што б сказалі вочы аб прыгожым,

Калі сляза бяссоння крые зрок?

Нам сонца нават пасвяціць не можа,

Калі на небе покрыва з аблок.

Любоў сумысля слёзы шле на вочы:

Схаваць за імі ўсе заганы хоча.

Як можаш ты, гарэзніца, сказаць,

Што я цябе нібыта не люблю,

Калі з табой выходжу ваяваць

Я на істоту ўласную сваю?

Ці сябраваў я з ворагам тваім?

Ці заляцаўся да тваіх ліхіх?

Калі ж глядзела поглядам благім,

Ці не сустрэў яго мой сціплы ўздых?

Ці ёсць што-небудзь вартае ў мяне,

Чаго б да ног тваіх я не сіхіліў?

Як твой загад з-пад веек мільгане,

Хіба яго не выканаў калі?

Твая варожасць сведчыць аб адным:

Відушчых любіш ты, я ж стаў сляпым.

Дзе ты такую ўладу набыла,

Каб панаваць — бяссільная — над сілай,

Хлусіць, што дзень прыгож не ад святла,

Хлусіць на ісціну мяне схіліла?

Якім прымусам ты ўтлуміла мне

Дабром лічыць зло ўсё тваёй істоты,

І так, што грэх цяпер мне прыямней,

Чым самая прываблівая цнота?

Цяпер за тое ўсё цябе люблю,

За што б напэўна мусіў ненавідзець.

Калі зняважыць хто любоў маю,

Дык з ім мяне ты не павінна крыўдзіць.

Калі магу нявартую любіць,

Дык варты больш я сам любімым быць.

Любоў не ведае згрызот сумлення,

Тым часам маці іх — сама любоў.

Каб не шукаць пасля табе збавення, -

Лепш не нагадвай мне сваіх грахоў.

Каб грэшных думак ты сама не мела,

Адкуль бы іх дазналася душа?

Пакуль не спакушае змуста цела,

Ніхто не мог бы плоці спакушаць.

Яна ўстае, як раб перад царыцай,

Тваё імя пачуўшы і загад,

Каб, мэту ўцэліўшы, да ног схіліцца,

Пачуццем гордасці напоўніўшы пагляд.

Без жадных каянняў табе той рады,

Хто ўздымы ведае і заняпады.

Цябе пазнаўшы, клятву я нарушыў,

Ты ж прывяла дзве здрады за сабой:

Заганьбіўшы спачатку ложак мужаў,

Пасля зграшыўшы зноў перада мной.

Але якой жа я шукаю праўды,

Калі я сам далей цябе пайшоў:

Я кляўся выкрываць твае завады

І зрокся — праз цябе — сваіх жа слоў.

Я кляўся шчырасці тваёй і ласцы,

Казаў, што любіш і аддана мне,

Змушаў свае я вочы закрывацца

На праўду ўсю, каб верыць той мане.

Але не ў тым найбольш я вінаваты:

Пакляўся я, што ты пашаны варта!

Бог Купідон, заснуўшы у гайку,

Паклаў паходню ля сябе пры боку,

А німфа, ўзяўшы галаўню ў руку,

Яе згасіла ў ручаі глыбокім.

Вада, нагрэўшыся агнём святым,

Хваробы лечыць ад тае часіны.

А Купідон не гараваў па тым:

Агонь здабыў з вачэй маёй дзяўчыны.

Каб той агонь пазнаць як мае быць,

Ён закрануў мне сэрца нечакана.

І вось яно ад той пары баліць,

Ручэй гаючы не ўгаіў мне раны.

Пазнаў я ўсё ж: з любімых мне вачэй

Дастану лекі я за ўсё хутчэй.

Знянацку задрамаў кахання бог.

Паходня ля яго з агнём юрлівым.

Прыбеглі німфы. Сон ім дапамог:

Адна ўхапіла той агонь імкліва.

Застаўся абяззброены ўладар,

Які спаліў багата палкіх сэрцаў.

А скрадніца такі нябесны дар

Вадою заліла ў крынічнай рэчцы.

Агнём нагрэтая, з часіны той

Гаючай стала для мужчын крыніца.

І я хадзіў, каб лекавай вадой

Мне ад сваёй хваробы як пазбыцца.

Нагрэць ваду любоў дапамагла,

Згасіць любоў крыніца не змагла.