Уільям Шэкспір - Санэты

Становіцца прывабнаю распуста.

Ды не забудзься, што іржа, на жаль,

З людской нядбайнасці, знішчае сталь.

Адны — віну кладуць на маладосць.

Не хочуць бачыць той віны другія.

А ўсе твае грахі і прыгажосць

Кахаюць маладыя і старыя.

Падобна, як тандэтны самацвет

Зіхціць зырчэй на пальцы у царыцы,

За дабрадзейнасць грэх прымае свет,

На ўсё благое можа ён забыцца.

Як спрытна статак воўк бы ператрос,

Каб мог з'явіцца ў выглядзе ягняці.

Як пакараў бы закаханых лёс,

Каб ты надумала зачараваць іх!

Так не рабі! Ты так любіма мной,

Што й гонар твой я падзялю з табой.

Якой зімой здаваўся мне той час,

Пакуль цябе не бачыў я, мой дружа:

І Дзед Мароз хадзіў навокал нас,

І дні і ночы ускрывала сцюжа.

А сапраўды, было каля жніва,

Калі свой плён ледзь восень паднімае,

Нібыта тая сумная ўдава,

Што ад вясны цяжар вялікі мае.

Ды для мяне патомства ўсё яе

Здавалася сям'ёй асірацелай,

Дзе ты — мне там і лета настае,

Цябе няма — і птушка б не запела.

Калі ж пачне — то цыркне, то замоўкне,

Ад песень тых і ліст на дрэвах жоўкне.

Вясной мы разышліся, ў той пары,

Калі з'явіўся красавік вясёлы,

Калі і ён, і бог Сатурн стары

З вясной спявалі і вадзілі кола.

Ні птушак спеў, ні водар веснавой,

Найлепшай самай, зіхатлівай краскі

Не ўзялі ўсё ж ткі ўлады нада мной,

Не памаглі ствараць і баяць казкі.

Не захапляў мяне ружовы цвет,

Не мілаваўся я лілейным цветам, -

Усё найлепшае, што мае свет,

На ўзор цябе і створана сусветам.

Хоць пачуваўся я, нібы зімой,

Я ў кветках бачыў вобраз ясны твой.

Фіялцы ранняй кінуў я дакор,

Што водар свой яна ў цябе украла,

Што сінь вачэй ўзяла ў цябе на ўзор

Для ўсіх валошак і для ўсіх фіялак.

Лілеі ўзялі белізну сваю

Ад рук тваіх, вынежных, незраўнаных.

Я сорам руж ніяк не утаю:

Ў цябе ўсе барвы іхнія забраны.

Адна ў дадатак да ўсяго ўзяла

І водар дзіўны ад твайго дыхання.

Затое кару жорсткую знайшла:

Ад слімака яна напэўна звяне.

І колькі б кветак я ні бачыў дзе, -

Што-небудзь кожная ў цябе крадзе.

Дзе муза? І чаму маўчыць яна

Аб тым, хто даў усю магутнасць ёй?

Ці, можа, ля чужога дзе акна

Складае спеў нікчэмнасці якой?

Вярніся! Стань і спевам адплаці

Таму, хто даў натхненне ў лепшы верш,

Мастацтва даў, што нас вядзе ў жыцці,

Дзеля якога ў свеце ты жывеш.

Уважна ўгледзься ты ў яго чало.

Калі заўважыш зморшчкі дзе на ім,

Паўстань на час, на ўсю няпраўду, зло,

А за разбой — кляймі пяром сваім.

Праслаў хутчэй адвечную красу,

Пакуль не ўзняў час серп свой і касу.

Гарэзніца! Нашто марудзіш ты,

Не нарысуеш любага майго

З усім дабром, з зіхценнем пекнаты,

Чыё святло і на цябе лягло?

Ты адкажы: няўжо, на твой пагляд,

Не трэба цноце аніякіх фарб,

А алавок няўжо зусім не варт

Увекавечыць гэты дзіўны скарб?

Няўжо краса тады і прыгажэй,

Калі яе красой не назавеш?

Хоць залаты ёй створаць маўзалей,

А вечнасць дасць ёй твой цудоўны верш.

Каб час наступны бачыў прыгажосць,

Ягоны вобраз дай такім, як ёсць.

Люблю, але, бадай, маўчу пра тое,

Люблю мацней, а скажа хто — слабей.

Той прадае пачуцце залатое,

Хто пра любоў крычыць ля ўсіх дзвярэй.

Пачатак быў і ў нашага кахання,

Цябе вітаў я песняю сваёй,

Як Філамель, ад змроку да світання,

Пакуль не прыйдзе лета за вясной.

І не таму, што лета горш прадвесні,

Калі ноч моўкла, слухаючы спеў.

Увосень лес увесь спявае песні,

Акорды дзікія злятаюць з дрэў.

Замоўк і я, падобна Філамелі,

Каб песні ціхія прывабу мелі.

Якая муза бедная мая,

Калі ёй трэба праспяваць аб тым,

Хто лепш хваленняў нашых удвая

У натуральным выглядзе сваім.

Не дакарай, калі замоўкнем з ёй.

У люстра глянь. Аблічча ўбачыш там,

Якое надзвычайнай пекнатой

Вышэй таго, што я даваў ці дам.

Вялікі грэх прыняў бы на душу,

Сваёй хвалой заблоціўшы красу.

Я вобраз твой не ў вершы запішу,

Я лепш яго у сэрцы пранясу.

Папраўдзе, люстра больш табе дае,

Чым творы могуць перадаць мае.

Ты для мяне старэйшаю не станеш,

І ў першы дзень, і сёння — ты адна,

Хоць тры зімы зрывалі з дрэў убранні,

Якія ім прыносіла вясна,

Хоць тры вясны змяніліся на леты,

За летам восень жоўтая ішла,