Уільям Шэкспір - Санэты

Быў тройчы красавік вясной сагрэты, -

А ты — ўсё, як і ў першы дзень, была.

На жаль, краса знікае пакрыёма,

Як нікне цень ад сонечных гадзін.

Прывабнасць, што здаецца нерухомай,

Нябачны вокам мае рух адзін.

Пакуль яшчэ ты не была на свеце,

Быў росквіт і заход у кожным леце.

Любоў мая не ідалапаклонства,

А мой каханы ідалам не ёсць,

Хоць пра яго, яму пяю бясконца,

Ягоную ўслаўляю прыгажосць.

Сягоння, заўтра, ён усё прыгожы,

Ён будзе вечна ў харастве такім.

Таму і верш мой без яго не можа,

Пяе пра аднаго, жыве адным.

Краса, Прыязнасць, Цнота мне так любы,

Красу, Прыязнасць, Цноту слаўлю я.

Яны — як кола, у якім я ўсюды

І у якім уся любоў мая.

Красу, Прыязнасць, Цноту — ўсе тры сілы

Жыццё шчасліва ў ім адным злучыла.

Калі у хроніках старых часоў

Чытаю я пра рыцараў і лэдзі,

Якія зналі хараство, любоў,

Жылі, змагаліся, ўміралі недзе, -

Тады здаецца, што у спробах тых

Сказаць пра рукі, ўсмешкі вуснаў, вочы

Найлепшы кожны з песняроў старых

Намаляваць твой дзіўны вобраз хоча.

Ты — надзвычайны хараства узор.

У творах іх — твой цень адлюстраваны:

Цябе не бачыўшы, хто даў бы ў твор

Твой чараўнічы вобраз незраўнаны?

А мы, сучаснікі, хоць бачыць можам,

Сказаць не можам добра аб прыгожым.

Ні прадчуванні, ні прарочы дух,

Што адкрывае дзень наступны свету,

Не ведаюць, не скажуць, ці дайду

З табой, любоў, да вызначанай мэты.

Як месяц пройдзе праз зацьменні ўсе,

З сваіх прароцтваў Аўгур сам смяецца.

Наступны дзень зямлі ўсёй мір нясе

Пад засенню алівавага вецця.

Так і любоў мая: ў вянку надзей

У вечнасць пройдзе цераз верш сардэчны.

Смерць страшнай можа быць для тых людзей,

Якія з цемры не выходзяць вечна.

Мой горды, непакорны, шчыры верш, -

Ты дэспатаў усіх перажывеш!

Што б я ў памяці людской знайшоў

Не скарыстанае табе на хвалу?

Што новае сказаў бы пра любоў,

Каб і цябе найлепей праслаўляла?

Нічога, пэўна! Як у днях былых,

Калі мы толькі стрэліся з табою,

«Любі-мая» — гучыць з радкоў маіх

На новы лад малітваю старою.

Любоў адвечную і новую прытым

Не скрыўдзіць час і не закрые пылам, -

Лістом паперы стане ён рудым,

Каб запісы на ім свае рабіла.

Што нам любоў дала у першы раз,

Жыць будзе вечна, нават і без нас.

Ты не кажы, што сэрца ў паняверцы,

Хоць зменшыўся агонь, напэўна, ў ім.

Мая душа ў тваім бытуе сэрцы,

З ім разлучыцца — як з сабой самім.

Кахання дом! Пасля ўсіх вандраванняў

Такім, як быў, страчаюся з табой,

Каб ганьбы след пры першым жа спатканні

Адмыць сваёй гарачаю слязой.

Хоць, як усе, і я з крыві і плоці,

Але не вер ніколі тым усім,

Што мог бы я сваё сумленне зблоціць

І не вярнуцца да цябе зусім.

На свеце радасць мне адна ты, цвеце?

Што без цябе мне ў тым прасторным свеце?

На жаль вялікі, гэта не мана!

Блукаў я скрозь, дзе варта і не варта

І стала мне, як блазнюку, цана,

Сама любоў мне стала нібы жартам.

Папраўдзе, так: я крыва, ўперакос

Глядзеў на ўсё, што добрага бывае.

Ды лёс мяне праз хібы ўсе пранёс,

Ты зноў мне любай стала, дарагая.

Я ні грахоў, ні праўды не таю,

Няхай спакуса сэрца не трывожыць.

Сябе навек табе я аддаю,

А бог кахання хай мне дапаможа, -

Каб прытуліла да сваіх грудзей,

Каб неба стала для мяне бліжэй.

Я згодзен з тым, што доля мне не маці.

Яна на мне паставіла пячаць:

Прымусіла цяжкой штодзённай працай

Для існавання сродкі зарабляць.

Як фарбавальшчык сам афарбаваны,

Таксама я адзначан рамяством.

Каму пашана, а каму загана

Адным і тым жа выбіта кляймом.

Ты памажы пазбыцца мне хваробы.

Я воцат вып'ю, ўсё, што скажаш ты.

Я не адмоўлюся, абы дапамагло бы,

Ад самай найгарчэйшай гаркаты.

Мая любімая! Найлепшай рады

Я дачакаўся б ад тваёй спагады!

Твая спагада і замілаванне

Прыкрыюць след ганебнага кляйма.

Мне абыякавым цкаванне стане,

Пакуль са мною будзеш ты сама.

Твае пахвалы ці твае дакоры

Мне прынясуць патолю або жаль.

Ты для мяне адна ва ўсім прасторы,

Я пры табе, як закаваны ў сталь.

Я ад сябе адкінуў так далёка

Ўсё, што ліслівасць ці хлусня вядзе,

Каб іх і следу не было навокал,

Каб іх не бачыць, не пачуць нідзе.

Пануеш ты адна ў мяне на сэрцы,