Уільям Шэкспір - Санэты

Калі ты хочаш пакараць каго,

Дык языком карай, а не вачыма.

Скажы, што любым стаў табе другі,

Ды не глядзі так нежна на другога.

Нашто да гора дадаваць тугі,

Калі ў мяне і так яе замнога?

Табе вядома моц тваіх вачэй

І што ў тваіх вачах адлюстравана.

Затым адводзіш ад мяне хутчэй

Ты гэту зброю, што насекла раны.

Так не рабі! Ахвяра я амаль.

Дабі мяне, каб разам скончыць жаль.

Разумнай будзь у жорсткасці самой,

Мяне сваёй пагардай не карай,

Каб не прымусіў смутак горкі мой

Сказаць пра найгарчэйшы мой адчай.

Скажы, што любіш, хоць не любіш больш,

Скажы, як доктар хвораму, калі,

Каб супакоіць прадсмяротны боль,

Сто год жыцця прарочыць на зямлі.

Баюся я, каб на твае сляды

Не кінуў з роспачы ганебных слоў,

Бо ліхамысны свет, як заўсягды,

Прыняць за праўду трызненне гатоў.

Каб не крануў нас здрадніцкі паклёп,

Мне ў вочы глянь, што ў сэрцы ні было б!

Вачыма я ў цябе не закаханы,

Ў табе яны знаходзяць шмат пахіб.

А сэрцу даспадобы ўсе заганы,

Ўтрапёнымі якімі ні былі б.

Твой голас не прыносіць асалоды,

Мае пачуцці — дотык, слых ці смак —

Не мкнуцца, хоць жадаеш іх прыходу,

На твой банкет юрлівы аніяк.

І ўсё ж, — ні ўсім пяці ім не ўдаецца,

Ні паасобна — сэрца ўгаварыць,

Каб назусім адмовілася сэрца

Табе служыць, тваім падданым быць.

Пакута мне прыносіць і уцеху:

Караеш ты, і ты ж наўчыла грэху!

Любоў — мой грэх, народжаны красою,

Ў абузу нас і завяла яна.

Ты параўнай маю віну з тваёю:

І у мяне, і у цябе — адна.

З тваіх бы вуснаў чуць дакор не варта,

Бо цноту ганьбілі яны ўвесь час.

Я сам у рабаўніцтве вінаваты:

Чужыя ложкі правяраў не раз.

Ніхто майго кахання не асудзіць,

Як і тваіх, што ёсць і што былі.

Спагаду ў сэрцы ты пасей, каб людзі

Маглі з яе расчуліцца калі.

Здараецца і так на нашым свеце:

Як ты свяціла, так табе пасвецяць.

Ты толькі глянь, як гаспадыня-маці,

Дзіця ссадзіўшы, ловіць певунка.

Уся яе увага на курчаці,

Паветра мацае ўвесь час рука.

Зірні, як плача беднае дзіцятка

Па той, што занята зусім другім.

Увесь свой спрыт і сілу без астатку

Яна кладзе у паляванні тым.

І ты за тым імкнешся, што ўцякае,

А я, малое, следам па зямлі.

Вярніся ж да таго, хто так чакае,

І пацалуй, як маці, прытулі.

Як толькі здзейсніш ты свае жаданні,

Тады і мне лягчэй на сэрцы стане.

На радасць мне і на пакуту мне

Ва мне жывуць адразу два каханні.

Адно — кабеціна, за ноч цямней,

Другое — друг у ангельскім убранні.

Каб месца даць у пекле мне хутчэй,

Дык ангела ўсё спакушае д'ябал:

Імкнецца аддаліць з маіх вачэй,

Змусціць яго агнём сваіх паглядаў.

Не знаю, хто каго адолеў там,

Але не ангел, мабыць, як здаецца.

Пайшлі, пасябраваўшы, бачыў сам,

Дык ангел трапіў пэўна ў тое месца.

Ці так, ці не — дазнаемся ў той час,

Калі ён з пекла вернецца да нас.

Я ненавіджу! — з вуснаў тых,

Якія створаны каханнем,

Пачуў збянтэжаны мой слых,

Калі знябыўся я дазвання.

Мая каханая тады

Язык адразу прыкусіла,

Бо ён дагэтуль заўсягды

Насіў прыемнасці ад мілай.

Як светлы дзень зганяе змрок,

Нібы якога злога духа,

Маёй каханай язычок

Маю скрышыў адразу скруху.

«Я ненавіджу!» — чую. Ўраз

За тым шчаслівае: «Не вас!»

Душа мая, зямлі ўсёй асяродак,

Чаму прыгон ты церпіш над сабой?

На афарбоўку сцен не шкода сродак,

А што за той фарбованай сцяной?

Чаму на свой прытулак тымчасовы

І не трывалы траціш многа так?

Збіраеш спадчыну ты адмыслова,

Каб больш здабычы меў сляпы чарвяк?!

Узбагачай, душа, сваю скарбніцу, -

Для дзён наступных застанецца скарб,

Хоць з панадворку будзе менш ільсніцца

Нікому не патрэбных, танных фарб.

Тады над смерцю станеш гаспадыняй,

Яе ўся ўлада над жыццём загіне.

Хварэю я. Хвароба ўся — любоў.

Неўтаймаванай смагай паліць сэрца.

Атруты раз пакаштаваўшы, зноў

Яе шукае, п'е і не нап'ецца.

Лячыў хваробу доктар — розум мой, -

Цяпер адмовіўся, бо так і варта:

Якія б лекі ён ні радзіў ёй,

Прымаць іх не згаджаецца упарта.

Як непрытомны я ў такой бядзе,

Без розуму, нібыта утрапёны.

Бадзяюцца і словы абы-дзе,

Ад іх і думкі — ў розныя староны.

Кажу, напрыклад, ты — святло для воч,

А сапраўды — пякельніца, як ноч.