Уільям Шэкспір - Санэты

Цябе з сваёй вязніцы вызваляю,

Сам развітаўшыся з тваёй турмой.

Як я ўладаў дарункамі тваімі

І дзе заслугі для такіх дароў?

Калі любоў назад усё адніме,

Якое б права, каб не даць, знайшоў?

Дарыла ты мне безрахубна скарбы,

За што — не ўцямлю да сяе пары.

Вялікі грэх я на душу узяў бы,

Каб не вярнуў табе твае дары.

Я над табой нібыта ў сне ўладарыў.

Калі прачнуўся — знік і след ад мараў.

Калі мяне знялюбіш ты зусім,

На ўсё маё нядобрым вокам глянеш,

Я пагаджуся з выракам тваім,

Сам на сябе я выйду на змаганне.

Свае пахібы ведаючы ўсе,

Супроць сябе магу сказаць такое,

Што мне бяды багата прынясе,

Яшчэ вастрэй тваю наточыць зброю.

І, зрэшты, буду ў выйгранцы і я:

Хоць у змаганні пацярплю я страту,

Памогшы перамозе, удвая

За ўсе выдаткі атрымаю плату.

Я так люблю цябе, што без дакора

Гатоў прыняць якое згодна гора.

Скажы, што ты знайшла ў мяне загану,

Прыйсці з якой і здрадзе балазе,

Скажы: кульгавы я. Адразу стану

Кульгаць сумысна на адной назе.

Не знойдзеш слоў ты, каб мяне пакрыўдзіць,

Такіх, як сам я на сябе знайду.

Як ты жадала, перамена прыйдзе

Табе на радасць, на маю бяду.

А знаючы, табе што даспадобы,

Парэжу дружбы нашай ніці ўсе.

І што калі між намі ні было бы,

Няхай няпамяць пылам разнясе.

Супроць сябе я на змаганне стану:

Мне вораг той, табе хто не жаданы.

Калі знялюбіш — знелюбі хутчэй,

Пакуль мне свет рыхтуе ўкрыжаванне.

Ліеш мне горыч — налівай паўней.

Страшней за ўсё чаканне пакарання.

Цяжкое гора пасылае лёс, -

Не трэба і табе з сваім пазніцца.

Навошта б золак мне імжу прынёс,

Калі ўсю ноч грымела навальніца?

Пакінь мяне, ды не ў апошні час,

Калі ушчэнт закатуюць нягоды.

Раптоўна кінь, каб праглынуў я ўраз

Свой горкі жаль ад найвялікшай шкоды.

І што нягоды дробныя тады,

Калі цябе губляю наўсягды?

Той ганарыцца талентам, багаццем,

Паходжаннем, той знатным сваяком,

Той модна скроеным, дзівосным плаццем,

Той сокалам, стаеннікам ці псом.

І кожны так: шукаючы, знаходзіць

Усё, што радасць для яго нясе.

Маё ўсё шчасце ў гэткай асалодзе,

Ў якой сабраны іншыя усе.

Твая любоў мне даражэй багацця

І гонару вяльможнага мілей.

З ёй не зраўняцца самай пышнай шаце,

Яна за слодыч нават прыямней.

Ты, адабраўшы гэты скарб знянацку,

Мяне заручыш з доляю жабрацкай.

Ніяк не здзейсняцца твае жаданні:

Маёй ты будзеш да апошніх дзён.

Жыццё маё залежыць ад кахання:

Канец кахання дасць мне вечны сон.

Чаго баяцца горшае напасці,

Калі найменшая прыводзіць смерць?

Маё няшчасце — можа, ў ім і шчасце —

Твайго гумору змены ўсе цярпець.

Калі жыццё залежнае такое,

Чаго ж мне добрага чакаць ад здрад?

З каханнем я і з вечным супакоем

Цяпер аднолькава спаткацца рад.

Але з дабра бывае нам і ліха:

Ты можаш здрадзіць. Здрада ходзіць ціха.

Я жыў бы так, як ашуканы муж,

Які цябе любіць не перастане.

Кахання цень здаваўся бы яму ж,

Нібыта як сапраўднае каханне.

Не бачу змен у позірку тваім,

У ім няма варожасці ніякай.

Не так, як на абліччы дзе-якім

Накрэслены усіх злачынстваў знакі.

Ты, з ласкі неба, што ад нас вышэй,

На твары маеш пекнаты зіхценне.

Што б ні было на сэрцы, а з вачэй

Заўжды свіціцца яснае праменне.

Красой ты яблык Евы нагадала б,

Каб цнота выгляду адпавядала.

Хто не пакрыўдзіў слабага нічым,

Не назаляў уладаю нікому,

Ўзрушаў хто іншых, сам жа разам з тым

Халодны быў, як камемень нерухомы, -

Той ад жыцця найлепшы мае дар,

Узбагаціць яго сваёй ашчадай,

Той над сабою поўны гаспадар,

Для ўсіх другіх — узор ён і парада.

Належыць лету водар летніх квет,

Хоць кветка тая пацвіце і звяне.

Калі ж загана ў ёй праложыць след,

Нат пустазелле прыямнейшым стане.

Дзядоўнік сэрцу нашаму мілей,

Чым водар цвілых і гнілых лілей.

Якой красой, прывабнасцю якой

Ад воч людскіх грахі твае схаваны!

Ды, як на ружы плямачкі пад тлёй,

І на табе застаўся след заганы.

Маўчаць не змусіш ты людскі язык,

Ён так змяшае праўду і няпраўду,

Што, як, здаецца б, грэх ні быў вялік,

Хвалой табе адразу загучаў бы.

Які даеш палац дзівосны ты

Для той спакуснай і распуснай змусты!

Пад засенню цудоўнай пекнаты