Уільям Шэкспір - Санэты

Не ў тым загана, што цябе хто ганіць:

Краса спрадвеку мэта для хлусні.

Брыда ніяк да неба не прыстане,

Хоць лётае варона ў вышыні.

Калі ты цнотай будзеш, як заўсёды,

Дык ганьба вартасці падкрэсліць лепш.

Смаўжы шукаюць чысціню і слодыч,

Таму і да цябе паўзуць найперш.

Свайго юнацтва ты мінула змусты

Або ў змаганні іх перамагла.

Не знойдзеш хусты на чужыя вусты,

Хлусню не знішчыць праўды пахвала.

Калі б табе і з хмаркай не сустрэцца,

Адна б ва ўсіх ты панавала сэрцах.

Не плач па мне ты больш хвіліны той,

Калі абвесціць сумны звон званоў,

Што я злучаюся навек з зямлёй

І ў свет ніжэйшы да чарвей пайшоў.

Не ўспамінай, чытаючы мой верш,

Руку, напісаны ён быў якой.

Любоў мая! Забытым быць мне лепш,

Чым згадкай твой нарушыць супакой.

Не хочу я, каб водгулле радкоў,

Калі з зямлёй знітуецца зямля,

Мяне нагадвала. Твая любоў

Няхай памрэ, калі пагасну я.

Не хочу я, каб да самотных слёз

Людскі прысуд і горкі здзек прынёс.

Каб свет цябе не прымушаў сказаць,

За што мяне любіла так сардэчна,

Няхай твая не заблішчыць сляза,

Калі знайду я адпачынак вечны.

Не шмат чаго для памяці людской

Магла б знайсці ў мяне пры ўсім жаданні,

І мімаволі дапаўняць маной

Табе прыйшлося бы апавяданне.

Любоў тваю каб не запляміць той

Няпраўдай самых шчырых успамінаў,

Імя маё няхай памрэ са мной,

Няхай са мною ляжа ў дамавіну.

Каб не ўпікнуў ніхто цябе затым,

Што з памаўзой кахалася такім.

Мяне раўняць ты можаш да часіны,

Калі пажоўклы ліст адзін за 'дным

З галля таго, дзе хор звінеў птушыны,

Нясе свой жаль над полем нежывым.

Падобны я таксама да змяркання,

Калі шарэе ў захадзе заход,

Калі, як вобраз смерці, ноч устане,

А з ёю змрочных сценяў карагод.

Ва мне ты бачыш полымя згасанне

Пад прыскам юных, перабытых дзён.

І там, дзе меў нядаўна сілкаванне,

У шэры попел пераходзіць ён.

Зважай на ўсё, каб узмацніць любоў,

Пакуль апошні час твой не прыйшоў.

Калі абвесцяць мне прысуд такі,

Які за ўсе на свеце найцяжэйшы,

Хай будуць помнікам маім радкі

Апошняга напісанага верша.

Калі пачнеш ты іх чытаць калі,

Ў іх знойдзеш тое, што тваё па праву.

А рэшта дастанецца хай зямлі,

Бо для цябе яна і не цікава.

Табе у вершах прысвячаю я

Усё найлепшае, што мае сэрца.

А абалонка грэшная мая,

Зямля, няхай зямлі і дастанецца.

Ёй — прах і тлен, сядзіба чарвякова,

Табе — любоў майго жывога слова.

Ты для мяне мацунак лепшы мой,

Як дождж, што ніве смаглай дасць напіцца.

Шчаслівы я каля цябе, з табой,

Як сквапны скнара ля сваёй скарбніцы.

Яму уцеха, што багацця шмат,

Але і страх зладзейскае напасці.

А я не толькі быць з табою рад, -

Хачу, каб свет увесь глядзеў на шчасце.

Тады я задаволены зусім,

Калі са мной ты дзеліш асалоду.

Сустрэць я прагну твой пагляд сваім,

Хоць не заўсёды ён дае лагоду.

Так і вядзе няспынна час мяне:

То маю ўсё, то анічога не.

Чаму я не пішу на новы лад,

Не маю ў вершы модных завіхрэнняў?

Чаму мой верш ідзе за радам рад

Без хітрамудрых словаспалучэнняў?

Пішу аднолькава заўсёды я,

Ў старым адзенні ўсе мае лятункі.

У вершах словы — як пячаць мая:

Без подпісу мае пазнаюць думкі.

А ўсё таму, што я пішу ізноў,

Мая любоў, з твайго усё натхнення.

Якіх бы слоў сардэчных ні знайшоў, -

Не зменіць думкі новае адзенне.

Нам так і сонца: штодня маладое,

Хоць з прадвякоў яно адно і тое.

Пакажа люстра, як краса знікае,

Гадзіннік плынь імклівую хвілін.

А гэта белая старонка мае,

Як скарб, усё, што ў першым і другім.

Нам нагадаюць зморшчкі ў шкле люстраным

Дарогу, што на могілкі вядзе.

А стрэлкі часу — як бесперастанна

Ён па-зладейску ў нябыт ідзе.

Каб думак шчырых не згубіла памяць,

Ты запішы, і я іх запішу.

Як дзеці родныя, яны устануць,

Нам дапамогуць лепш пазнаць душу.

З старонкі кожнай скарб нам прамяніцца,

А ў кнізе добрай — цэлая скарбніца.

Цябе так часта я у вершах клікаў,

Твой вобраз так мне добра дапамог,

Што спевакоў другіх кагал вялікі

Пачаў цябе ўслаўляць, як толькі мог.

І вочы, што наўчылі пець нямога,

А невукаў — узняцца у прастор,

Мастацтва здольных збольшылі намнога,

У крылле ім далі багата пёр.