Уільям Шэкспір - Санэты

На нашым свяце будзе прамяніцца

Твая краса мілей і яскравей.

Якую слодыч прынясе спатканне

За хваляваннем палкага чакання!

Скажы, якой стыхіі ты стварэнне?

Адзін жа цень у кожнага з людзей,

А за табою адлюстроўкаў-ценяў,

Дзівосных вобразаў мільён ідзе.

Адоніс быў для хараства узорам.

Перад тваім — адбітак ён слабы.

З красой Гелены параўнаць не сорам

Красу тваю у нашыя гады.

Вясенні дзень і восені ўсе плёны

Адлюстраваны ў вобразе тваім:

Як дзень жніва, ты шчодрасцямі поўны

І хараством убраны веснавым.

Твая ёсць частачка ва ўсім прыгожым,

Але з чым сэрца параўнаць мы можам?

Аздобленая праўдай прыгажосць

Нічога роўнага не мае ў свеце.

Ў цудоўных ружах водар дзіўны ёсць,

Які жыве у пурпуровым цвеце.

У квет атрутных зіхацення шмат

І водар да ружовага падобны.

Яны прывабіць могуць наш пагляд,

Калі вясной раскрыюцца бутоны.

Няма з іх цвету радасці для нас,

Атрутай адцвітанне іх спавіта.

А калі ружам вянуць прыйдзе час, -

Іх душы ў водар будуць пераліты.

Калі ж, юнацтва, вянуць ты пачнеш,

Пералію тваю ўсю праўду ў верш!

Ніякі мармур царскіх пахаванняў

Не будзе трывалей, чым гэты верш.

Калі ўсе пліты скрышацца дазвання,

У ім будзеш жыць, як і цяпер жывеш.

Калі знішчальныя паваляць войны

Ўсе статуі, разбураць камяні, -

Жывое слова пройдзе супакойна

У час наступны праз усе агні.

Ты не паддана ні уладзе смерці,

Ні забыццю, што йдзе за ёй услед.

Не здолеюць ні выкрасліць, ні сцерці

Твайго імя, пакуль існуе свет.

І так жыві ў людскіх прыхільных сэрцах,

Пакуль на свеце судны дзень пачнецца.

Устань, любоў мая! Устань, любоў!

Ці ж ты слабей, тупей сваіх жаданняў?

Навек не наясіся. Заўтра зноў

Для нас усіх патрэбна сілкаванне.

Цяпер ты задаволена. Твае

Заплюшчваюцца вочы з асалоды.

А новы дзень спакою не дае:

Агонь не згас, палае, як заўсёды.

Каб гэты міг для нас быў даражэй,

Няхай разлука стане акіянам

І дасць хоць прамяністасцю вачэй

Цераз яго спаткацца закаханым.

Калі разлука як зіма на сэрцы,

Дык утрая мілей з вясной сустрэцца.

Твой верны раб, аж покуль дзень міне,

Вартую пільна ўсе твае жаданні.

Як да сябе паклічаш ты мяне,

Тады мой час шчаслівы і настане.

Марудны час не праклінаю я,

Ягоную хаду сачу упарта.

Гарчэй тады бывае мне ўдвая,

Калі тваё пачую я: «Да заўтра!»

Ні словам я, ні думкаю сваёй

Не запытаюся, ўладарка, дзе ты.

Зайздрошчу тым, хто дзеліць час з табой,

Яны — шчаслівыя абранцы свету.

Любоў бязглузда і ў жыцці тваім

Не можа бачыць дрэннага зусім.

Хай крые бог, што рабства мне паслаў.

Каб я хоць думкай запытаўся нават,

Як час праводзіш ты. Я — твой васал.

Чакаць загадаў — вось мая ўся справа.

Нібы табой зняволены ў турму,

З табой разлучаны, з'яднаны з горам,

Пакорны знаку кожнаму твайму, -

Не папракну цябе сваім дакорам.

Жыві, як схочаш, пані над сабой,

Твая свабода жадных меж не мае.

Сама суддзя ты над сваёй віной,

Калі натрапіцца віна такая.

Чакаю я. Хоць пекла ў тым чаканні,

Цябе ніяк і ні за што не ганю.

Калі навін на свеце не бывае

І ўсё, што ёсць, існуе з прадвякоў,

Дык сам сябе, напэўна, ашукае

Той, хто народжанае родзіць зноў.

Хацеў бы я зірнуць у дні былыя,

За кругабегаў сонечных пяцьсот,

Каб там сказалі кнігі мне старыя,

Каго любіў і пеставаў народ.

Тады пазнаў бы, ад якіх дзівосаў

З'явілася ты ў свеце праз вякі

І хто быў лепш благаславёны лёсам:

Той даўні час ці нашы мастакі.

Адно скажу: які б ні быў чый лёс,

Той час цябе узнёс бы да нябёс.

Як хвалі мкнуцца ў камяністы бераг,

Знікаючы адна каля адной,

Так і ў жыцці хвілін бясконцы шэраг

Ідзе ў нябыт няспыннаю хадой.

Юнацтва ўсё аздоблена праменнем.

Мінае сталасць. Ад тае пары

Змагаемся супроць ліхіх зацьменняў,

Пакуль час возьме ў нас свае дары.

Час губіць цвет цудоўнай маладосці,

Кладзе разоры на чале красы.

Узоры незраўнанай прыгажосці

Сцінае сквапнасцю сваёй касы.

А ўсё ж мой верш з красой тваёю пройдзе,

Насуперак яму, ў наступныя стагоддзі!

Ці праз цябе я вочы не самкну,

Калі ўначы прыходзіш летуценнем?

Ці вобраз твой мяне пазбавіў сну,

Ці карагод табе падобных сценяў?