Уільям Шэкспір - Санэты

Ўсе памыляюцца. І я не мепш,

Даруючы табе грахі цяжкія.

Я грэшны сам, і грэшны гэты верш,

Калі не бачыць хібы ён такія.

Цябе я вінавачу на судзе

І на судзе ж цябе абараняю.

Куды любоў і ненавісць вядзе:

Я сам з сабой вайну распачынаю!

Ты абакраў мяне, цудоўны злодзей,

А я цяпер прашу цябе аб згодзе!

Хоць мы ўдваіх з табой дасюль былі,

Адна істота мы ў сваім каханні.

Калі дакор нам выслізне калі, -

Няхай да аднаго мяне прыстане.

Такая доля суджана для нас:

Бягуць асобна нашы каляіны.

Нас пазбаўляе асалоды час,

Крадзе ў кахання светлыя хвіліны.

Не разумею, ў чым мая віна,

Чаму любоў хаваць я мушу ў сэрцы?

І ты, каб ганьбу не пазнаць да дна,

Са мной не можаш пры людзях сустрэцца.

Хай так і будзе! Гонар чысты твой,

Як і любоў, - ён разам з тым і мой!

Старым бацькам уцеху сын дае,

Упэўненасць дае ў юнацкай сіле.

Так і мяне ўсе вартасці твае

На схіле дзён нібы уваскрасілі.

Твой розум ясны, слава, прыгажосць,

Здароўе, род славуты старадаўні —

Усё найлепшае, ў табе што ёсць,

Перадаецца мне з замілаваннем.

Больш не кульгавы, не самотны я,

З тваіх дарункаў моц ізноў я чую,

А прамяністасць чыстая твая

Маленькай частачкай мяне сілкуе.

Чаго б табе ні пажадаў цяпер, -

Усё найлепшае ёсць у цябе!

Што можа быць для музы цікавейшым.

Калі натхнення столькі ты даеш?

Твой вобраз варты, каб пяром найлепшым

Яму у гонар быў напісан верш.

Калі сустрэнеш добрае што ў творы,

Сабе самому і падзякуй ты,

Бо толькі той, хто змалку не гаворыць,

Тваёй не будзе славіць пекнаты.

Дзесятай музай будзь, разоў у дзесяць

За тыя лепш, што любяць рыфмачы,

Каб твой паклоннік мог такое здзейсніць,

Што памагло б нябыт перамагчы.

Наступны час па праву дасць нам славу:

За працу мне, табе за ўзлёт яскравы.

Як я праслаўлю вартасці твае,

Калі адна істота мы з табою,

І пахвала для часткі аднае

Прыдацца можа самапахвальбою?

Нам паасобна трэба жыць затым,

Не называць адзінствам дружбу нашу.

Тады, ў разлуцы, будзе ўсё тваім,

Што пра цябе мая любоў ні скажа.

Гарчэй за ўсё, разлука, ты ў жыцці!

Але даюць лятункі нам збавенне,

Каб асалоду мы маглі знайсці

І ашукаць самотныя імгненні.

Разлука надвая нам дзеліць сэрца,

Каб лепш хваліць таго, хто застаецца.

Вазьмі любоў, любімы мой, вазьмі!

Ці будзеш толькі, ўзяўшы, багацей?

Любоў, мой любы, знаная людзьмі,

Твая і так уся была раней.

Калі любоў, любімы, ўся твая,

Ці вінавачу я цябе на тым?

Дакор адзін, мой любы, маю я,

Што пагардзіў каханнем ты маім.

Цудоўны злодзей! Грэх дарую твой,

І нават той, што скрыўдзіў жабрака.

Але любові крыўды, любы мой,

Для нас цяжэй, чым ворага рука.

Любоў маю прашу я аб адным:

— Забі, ды ворагам не будзь маім!

Калі мне ў сэрцы месца не стае,

А захапленне змусту прынясе, -

І маладосць і прыгажосць твае

Даруюць дробныя пахібы ўсе.

Спакуса ходзіць за табою ўслед,

За пекнатой прываблівай тваёй.

А перад ласкай змуслівых кабет

Устоіць сын кабеціны якой?

Але, на жаль, юнацкі твой запал,

Але, на жаль, юнацкі твой імпэт

Прыязні нашай літасці не даў,

А двойчы пакрышыў яе ушчэнт:

Запляміў здрадаю душу сваю

І спадабанку спакусіў маю.

Мой жаль не ў тым, што ты уладаеш ёй, -

Хоць я, прызнацца, сам люблю яе, -

А што яна ўладарыць над табой,

Разбіўшы нас, вось гэта жаль дае!

Я ўсё ж, гарэзнікі, прабачу вас:

Яе ты любіш, бо любіў мяне,

Яна ж, праводзячы з табою час,

Выказвае замілаванне мне.

Яе губляю — ты знаходцы рад,

Цябе — дарунак для яе такі ж.

А сам, пасля маіх падвойных страт,

Я змушаны падняць нялёгкі крыж.

Ёсць тут і радасць: ты — адно са мной,

Дык толькі я любімы ёй самой.

Прыемна мне, калі заплюшчу вочы,

Бо што б удзень пабачылі яны?

Цудоўны вобраз твой скрозь цемру ночы

Мне зіхатлівыя прыносяць сны.

Калі твой сцень і ноч перамагае,

Святлом барвовым разганяе змрок, -

Дык як жа ўдзень краса свяціла б тая,

Твой яснавейны, прамяністы зрок?

Якім бы дзень прыгожым стаў раптоўна,

Каб ты з'явілася ў сваёй красе,

Калі адзін твой толькі сцень цудоўны

Такую слодыч для мяне нясе!

Мне без цябе і дзень — як ноч глухая,

З табою ж ноч — як ясны дзень бывае.