Уільям Шэкспір - Санэты

Мне без цябе ўсё нежывым здаецца.

Пасля разлукі — зрок мой стаў у сэрцы,

А вочы быццам як чужыя мне.

І ўсё, што можа мне цяпер сустрэцца,

Мяне нераспазнаным абміне.

Нібы відушчы і сляпы нібыта,

Глядзіць на свет збянтэжаны пагляд,

Забыты кветкі, птушкі ўсе забыты,

А ува ўсім твой вобраз вінават.

Якія б дзе я рэчы ні пабачыў, -

Усё з тваёй нітуюцца красой.

Варона крача, галубок заплача,

Застогне мора — ўсюды вобраз твой!

Табою поўны, я не здольны цяміць

Таго, што звыш мая прыносіць памяць.

Няўжо, хвалой тваёю увянчаны,

Атруты царскай — лёстак — выпіў я?

Ці чараўніцтва талент надзвычайны

Дала на долю мне любоў мая?

Дакуль сягнуць яго праменне можа,

Стварае ён узоры пекнаты.

З істот пачварных ангелаў прыгожых

Стварыць ён можа — гэтакіх, як ты.

Праўдзіва першая прычына — лёсткі,

І розум прагна трунак гэты п'е.

А вочы келіх наліваюць порстка —

Яму да смаку і самім сабе.

Калі атрута — лёс даруе грэх ім,

Пакаштаваць — ім давялося першым.

Хлусіў я у сваіх ранейшых песнях,

Што нельга мне цябе любіць мацней.

Не ведаў я, што полымя прадвесні

Магло пасля гарэць яшчэ зырчэй.

Калі гляджу я на падзеі часу,

Дык бачу, што выпадкаў міліён

Разлучыць тых, хто б век не разлучаўся,

Нязломны самы выкрасліць закон.

На жаль, спалохаўшыся тых здарэнняў,

Я не сказаў тады як мае быць:

Сумненне мне не прынясе збавення,

А я люблю, як нельга больш любіць.

Любоў — дзіця. Дадаць бы варта тое:

Яна расце, як і усё жывое.

Не будзем шкодзіць злуцы сэрцаў двух;

Любоў любоўю звацца не павінна,

Калі яна мяняецца ад скрух

Або ў якую чорную гадзіну.

Любоў — маяк у часе навальніц,

Яна, як зорка, з цёмнай хмары гляне

І караблю з грымот і бліскавіц

Пакажа шлях надзейны ў акіяне.

Любоў не мерыцца на тыдні, дні,

Яна бясконца, як жыццё на свеце,

Хоць можа час ружовыя агні

Згасіць на ёй, як на ружовым цвеце.

Як хто б няпраўду слоў маіх давёў,

Дык не існуе, значыцца, й любоў.

Абвінаваць мяне ва ўсіх грахах,

Калі такое маеш ты жаданне, -

Што станавіўся на ганебны шлях,

Не праслаўляў я нашага кахання;

Што далучаўся да такіх сяброў,

Якія з добрым словам незнаёмы,

І што па волі чатырох вятроў

На ветразях усіх ішоў ад дому.

Каб грэх мой цяжкі стаў яшчэ цяжэй,

Маю сваволю кінь на тыя шалі.

Глянь строгім поглядам тваіх вачэй,

Абы на смерць мяне не пакаралі.

Пераканацца толькі меў на мэце,

Якую моц каханне мае ў свеце.

Мы ужываем вострыя прысмакі,

Каб апетыт узняўся да яды.

Мы зелле п'ём ад ліхаты ўсялякай,

Каб асяродак чыстым быў заўжды.

Вось так і я, з твайго замілавання

На сэрцы меў лагоду і спакой.

Калі хварэў, дык праз сваё жаданне

Змагацца з выдуманай ліхатой.

І захварэў урэшце не на жарты,

Лякарствы горкія адважна п'ю.

А што было ва мне пашаны варта,

Пакіне з лекамі душу маю.

Уцяміў я: атрутай стануць лекі,

Калі любоў пакіне чалавека.

Пітвом з сірэніных пякельных слёз

Я упіваўся, мабыць, неаднойчы.

На страты мне журбу прыносіў лёс,

Над выйгрышам з арбіты лезлі вочы.

Якіх памылак не было ў той час,

Калі я чуў сябе ў вяршыні шчасця:

То, як у трасцы, жар апошні гас,

То зноў палаў агнём шалёнай страсці.

Дабра ў благім тады я не знайшоў:

Нядоля робіць добрае найлепшым.

Калі з разлукі вернецца любоў,

Яна намнога стане трывалейшай.

Так пасля страты зноў знаходзіў я

Сваё багацце большым утрая.

Твае пакуты нас ізноў з'ядналі.

Ад гора сам я гнуўся у дугу,

Бо нерваў мне са сталі не кавалі,

Іх раўнаваць да медзі не магу.

Калі твой смутак, што дала разлука,

Падобны быў ці быў такі, як мой,

Дык ведаю, з якой пякельнай мукай

Хадзіла ты сцяжынкаю сваёй.

А я, тыран твой, не знайшоў і часу,

Каб хоць узважыць зла твайго цяжар.

Нашто ж адчай над намі разаслаўся,

Закрыў журбой сваёй увесь абшар?

Я адпусціўся на ўсё благое.

Павінны ж адпушчэнне даць абое.

Лепш быць благім, чым, не бываўшы ім,

Цярпець бязвінна ўсякія напасці.

Няма ніякай радасці і ў тым,

Калі нам нехта вызначае шчасце.

Як можа чый разбэшчаны пагляд

Мной кіраваць, маёй крывёй імпэтнай?

Я грэшны? — Так! Але грашней наўрад,

Чым вы, шпікі, з сваёю апраметнай!