Уільям Шэкспір - Санэты

І больш прыемны водар маюць краскі,

Чым ад яе духмяных вуснаў пах.

Люблю я вельмі слухаць голас мілай,

Ды ўцехі больш мне музыка нясе.

Не знаю, як багіня дзе хадзіла,

Яна ж звычайна ходзіць, як усе.

І ўсё ж, клянуся, над яе на свеце

Не адшукаеце нідзе кабецін!

Ты, як красуні ў нашым свеце ўсе,

Ўладарнасцю сваёй тырану роўна.

Ты ведаеш, што я ў тваёй красе

Найдаражэйшы бачу скарб цудоўны.

Няхай гавораць, што смуглявасць шчок

Не створана для палкага кахання.

Глынуўшы моўчкі пры людзях папрок,

Я з ім адзін спрачаюся дазвання.

Клянуся я з адданасцю усёй

І уздыханнем клятву падмацую,

Што са сваёй смуглявай пекнатой

Ты прыгажэй за ўсякую другую.

Ты не смуглявасцю чарней за ўсіх —

Чарней душою і у дзеях злых.

Люблю я вочы чорныя твае,

У іх, спачуццем да мяне, жалоба.

І хоць спакою ў сэрцы не стае,

Яно развеяць смутак мой магло бы.

Ні сонца яснае на ўсходзе дня,

Ні на заходзе зорка Мілавіца —

Табе і напалову не раўня,

Калі жалоба ў вочах прамяніцца.

О, каб ты сэрца апрануць магла

Такім пакровам смутку і самоты

І каб спагадай да мяне была

Уся твая цудоўная істота!

Пакляўся б я, што хараство ўсё — чорна,

Няма нідзе красы з тваёю роўнай!

Я праклінаю сэрца, што нясе

Для нашых сэрцаў смутак нечуваны.

Ці ж не здаволілі цябе усе

Мае пакуты і цяжкія раны?

Мяне забраўшы ў самаго сябе,

Твае бязлітасна караюць вочы.

Калі ж і друга страціў, і цябе, -

Дык, значыцца, я пакараны тройчы.

З якім я горам толькі не знаём!

Тваё імя мне стала як вязніца.

Дазволь для друга быць вартаўніком,

Калі пры мне стаіш ты вартаўніцай.

Не згодзішся ты з думкаю такой!

І так я твой, а ўсё маё — са мной!

Згаджаюся, што друг мой стаў тваім,

А я цяпер — як твой падданы быццам

Яго жаданне — я ж існую ў ім! -

Каб ад цябе як-небудзь адлучыцца.

Не згодна ты, і ён, прызнацца, не:

Ты сквапная, а ён сумленны надта.

Ён — падпісаўшы вэксаль за мяне,

А ты — ліхвярскай прагнасцю абнята.

Цяпер цябе цікавіць не заклад,

Сама не ведаеш, чаго б там болей!

Я перад другам вельмі вінават, -

Цераз мяне ён трапіў у няволю.

Над намі ўлада поўная твая:

Ў няволі ён, без волі з ім і я.

Імя маё ў сабе нясе «жаданне».

Ў ім прага палкая, спакуса ў ім.

Прымі ў сваё салодкае ўладанне

Яго, каб аб'ядналася з тваім.

Няўжо ў такой раскошнай і цудоўнай

Не знойдзецца куточка для мяне?

Хоць мора цераз край вадою поўна,

Прыняць паток дажджовы не міне.

І ты, жаданняў маючы не мала,

Маё ў сваю скарбніцу прытулі,

Каб у цябе яшчэ іх болей стала,

А мы самотнікамі не былі.

Сваіх прыхільнікаў ніяк не крыўдзі,

Ў адзін струмень няхай з іх кожны прыйдзе.

Калі душа твая сварыцца стане,

Што набліжаеш да сябе мяне,

Скажы ты ёй, што я тваім жаданнем

Павінен быць, бо ім бываў раней.

Жаданні маюць права нарадзіцца,

Любімая, не згасла каб любоў.

Няхай кахання нашага скарбніцу

Яны ізноў напоўняць да краёў.

Я непрыкметны ў ліку іншых, можа,

Але адмовай сэрца не трывож.

Яно жаданнем палкім дапаможа

Пабольшыць слодыч і тваю усё ж.

Няхай ад імені любоў пачнецца:

Яго палюбіш, любым стане й сэрца.

Што натварыла ты са мной, любоў!

Мяне ты слепіш і сама сляпая,

Хоць вочы знаюць, дзе б красу знайшоў,

Замест дабра якраз благое маю.

Калі, збянтэжаны, ў затоцы я

Свой якар кінуў на такой мясціне,

Дзе карабель ідзе ля карабля,

Дык хто ж за гэта адказаць павінен?

Чаму для сэрца выбіты папар

Мог выдацца сядзібай самай вартай

І вочы мкнуцца пад няпраўдай мар

Схаваць ману ганебную упарта?

Відаць, што сэрца пры сляпых вачах

З хлуснёй згубіла свой праўдзівы шлях.

Мая любімая клянецца мне,

Што ўся яна з адной саткана праўды,

Каб, як юнак, паддаўся я мане,

Згадзіўся з тым, што так і ёсць сапраўды.

І мне паверыць хочацца тады,

Што маладым названы ёй не з жарту.

Хоць самыя найлепшыя гады

Мае цяпер і памінаць не варта.

Выходзіць так, што праўды ў нас няма.

Чаму ж не скажам, што яна — схлусіла,

А я — стары? Але ж любоў сама

У летуценнях толькі мае сілу.

Не любіць старасць пералічваць дні,

А недахопы топіць у хлусні.

Не растлумачвай гора ты майго, -

Твая няласка смутку ўся прычына,