Уільям Шэкспір - Санэты

Я — гэта я. А вы учынак мой

Сваёю мерай мерыце старанна.

Калі суддзя — гарбун, дык за суддзёй,

З свайго жадання, я гарбатым стану?!

І не кажыце, што на свеце ўсім

Нікога добрага няма зусім!

Навошта мне дарунак твой — табліцы?

Нататкі ўсе у памяці маёй.

І так запісаны, што ім скрышыцца

Прыйшлося б толькі разам з галавой.

Ты будзеш жыць аж да тае часіны,

Пакуль дарэшты знішчыцца, на тло

Усё, што да цудоўных успамінаў

Скарбніцаю надзейнаю было.

Калі нататкам шчырага кахання

Такія сховы давялося мець,

Няхай лепш некаму дарункам стане

Табліц халодных мармур або медзь.

Хто хоча мець для памяці дарункі,

Не верыць той у моц уласнай думкі.

Не спадзявайся, час, што я інакшы!

Ўсе піраміды — цуд малы зусім.

На новы лад стар'ё паніцаваўшы,

Як дасягненнем, хвалішся ты ім.

Наш век кароткі. Дзіва ў тым якое,

Калі стар'ё за навіну даеш.

Здаецца нам, і мы ствараем тое,

Што створана ў мінулым часе лепш.

Навошта мне усе твае табліцы?

Мінулыя і сённяшнія дні

Ты апрануў такою небыліцай,

Што не адрозніш праўду ад хлусні.

Я кляўся ў тым, што быў і буду верным,

А на цябе увагі мы не звернем.

З адной калыскі шчасце і няшчасце,

Ды ў іх няма аднолькавых дарог:

Ці можна кветкай у вянок папасці,

Ці пустазельнай былкаю ў быльнёг…

Любоў мая няпэўнасці не знае,

Багацце ёй не прынясе бяды.

Яна палітыканаў абмінае

І пагарджае імі заўсягды.

Навошта ёй такія мудрагерцы,

Якія твораць на кароткі час?

Любоў жыла і будзе жыць у сэрцы,

Ў якім агонь сумлення не пагас.

А тыя ўсе бязглуздыя стварэнні

Сваёю смерцю нам дадуць збавенне.

Навошта мне дурацкая пашана

Цягаць над некім нейкі балдахін?

Нашто для вечнасці старацца стану,

Калі яна не йдзе далей руін?

Не бачым мы, як падхалімаў зграя

У панскі кут паўзе на жываце?

І хлеб здаровы на прысмак мяняе,

Як быццам шчасце з гаркаты расце?

О, не! Дазволь твайму аддацца сэрцу,

Прымі мой бедны, але вольны дар,

Які не быў у рабскай паняверцы,

І стань яму, як я табе, ўладар.

Прэч стукачоў! Для чыстага сумлення

Не страшны ні паклёпы, ні ганенні.

Мой любы хлопчык! Ты адзін-адзіны

Кіруеш часам, лічыш нам хвіліны.

Пакуль расцеш і прыгажэеш, вяне

Тваіх прыхільнікаў замілаванне.

Калі табе ўладарніца-прырода

Не хоча даць у час наступны ходу,

Дык для таго, каб хітрасцю такою

Спыніць яго уладу над табою.

Высцерагайся ты яе усё ж ткі,

Пашкадаваўшы, пакарае жорстка:

Аддасць цябе, як толькі прыйдзе рата,

Яна без жаднай літасці ў адплату.

Красунямі не зваў ніхто чарнявых,

Хоць сапраўды яны красуні ёсць.

Каму і хто даваў на свеце права,

Каб занядбаць такую прыгажосць?

Ад тых часін, калі красу прыроды

Нам падмяняюць фальшам штучных фарб, -

Як безназоўная, жыве урода,

Як занядбаны і забыты скарб.

Дык вось чаму і зрок маёй каханай

Пад колер гругановага крыла,

Нібы жалобаю па тых убраны,

Над кім падробка ўладу узяла.

Любоў мая ў жалобе так прыгожа,

Што не адна захоча быць такой жа.

Калі ты, музыка душы маёй,

Абудзіш струны музыкай дзівоснай

І ўсе лады пакорна пад рукой

Пачнуць схіляцца, — як жа мне зайздросна!

Зайздрошчу я і струнам і ладам,

Што ў пераборы ходзяць, як у танцы.

І ад спакусы чырванею сам,

Калі яны твае цалуюць пальцы.

Каб гэта доля дасталася мне —

Адчуць рукі пяшчотнай ласкатанне,

Калі яна струну узварухне

З пачуццем ласкі, шчырага кахання!

Калі ім так пашэнціла — няхай!

Аддай ім рукі, вусны — мне аддай!

Распуста не прыносіць духу гонар.

Пакуль не задаволена яна, -

Парушыць клятву, пазнаёміць з горам,

Абразіць, схлусіць, высмакча да дна.

Сваё спагоніць — як яе адверне.

Ізноў мы гонімся, калі міне.

Апошні розум страціць, хто хоць зерне

Спакуслівай прынады той глыне.

Як утрапёная да мэты мкнецца

І мэтай служыць для людзей сама.

У пошуках прываблівай здаецца,

У адшуканай — радасці няма.

Ніхто ж не адмаўляецца ад раю,

Цераз які у пекла ён трапляе!

Да зорах не падобны любай вочы,

Каралі — шмат за вусны чырваней,

Не златакосая — пад колер ночы,

А снег — бялей смугі яе грудзей.

Не параўнаць яе да руж дамаскіх, -

Бяднейшы колер твару, на руках,