Уільям Шэкспір - Тры камедыі

Няўжо! Аб чэрап лютню пашчапала.
Я толькі ёй заўважыў на памылку
Ў ладах і палец мерыўся прыгнуць,
А тая — наравістая кабылка —
Круць бокам, нібы ладзіла ўбрыкнуць,
I ў крык: «Не ладзіцца? Няма хацення?
Вось я вам паказаць лады хачу»,—
I так мне лютняй трахнула па цемю,
Што ажно стала зелена ўваччу,
А галава праскочыла праз струны.
Я ачмурэў: стаю, разявіў рот,
Уставіў вочы, як баран бязрунны
Каля чужых зачыненых варот.
Яна ж усяк: свістулькаю і грыжай
Давай мяне хрысціць і абзываць,
Нібы грахі замольвала пад крыжам.

Бядовая — магу і я прызнаць.
Яна мне ў сто разоў мілейшай стала;
Ах, як я прагну пабалакаць з ёй!

Вы ласыя, сіньёр, як кот на сала.—

Пайшлі, пабудзьце з меншаю маёй;
Павучыце яе, яна ў два разы
Здальнейшая, і нораў — хоць куды.—
Сіньёр Петруч’ё, можа, пойдзем разам,
Ці мо вам лепей Кэт прыслаць сюды?

Прашу прыслаць: я тут яе сустрэну.

Як толькі прыйдзе, так і аглушу:
«О, птушачка, спяваеш ты не дрэнна»,—
Калі яна пачне сваю імшу;
«Ты выглядаеш, як уранні ружа,
Абсыпаная ядранай расой»,—
Калі зацыкае сярдзітым вужам
Альбо скасурыцца ў мой бок казой.
Замоўкне на хвілінку, пачакае —
Пачну хваліць празмерна, як на здзек,
Што і гасцінная, і гаманкая;
А гнаць пачне, схапіўшы нейчы стэк,—
Рассыплюся ў падзяках дробным макам,
Нібыта просіць з тыдзень пагасціць;
Адхіліць прапанову,— я са смакам
Падлашчуся: «Калі ж вяселлю быць?»
Яна ідзе. Петруч’ё, за работу! —

Дзень добры, Кэт! Даруйце за турботу:
Я чуў, што Кэт — найлепшае з імён.

Чуць звон не значыць ведаць, дзе той звон
Мяне завуць не Кэт, а Катарына.

Мана, вы звацца Кошачкай павінны;
Лагоднай Кіскай ці зласлівай Кісай,
Курняўкай Муркай, ласачкай Кіс-Кіс
Ці кошкай-ведзьмай з маляванай пысай,
Ці кіскай-чортам — цьфу, бадай ён скіс! —
Паслухай, кіска Кэт, маё прызнанне:
Прачуўшы, як цябе за хараство
Ўсе людзі розных цэнзаў, станаў, званняў
Расхвальваюць, а ціхі нораў твой
Не знаюць як і ўзносіць, я прыкінуў:
Пахвалы — фіміам, але не вам,—
I рушыў сватацца, кажу без кпінаў.

Як той Абрам, што заблудзіў між брам.
Хто здуру рушыў, той — я вам не хлушу —
Рухомая маёмасць.

Хто ён, Кэт?

Старызна, хлам, напрыклад, табурэт.

У цэль! Сядай вярхом, гані да жару...

Аслам пад грузам быць і бог вялеў.

А наравістым — вохкаць пад цяжарам.

Ідзі шукаць такіх у іншы хлеў.

Цябе, катулька, я не абцяжару:
Ты кволая і лёгкая, як пух.

Такая лёгкая, што ўшчэнт запару,
Калі пагоніцца, як ты, цяльпух.
Мая вага такая, колькі важу.

Ты — пчолка і гудзеш: жу-жу-жу-жу.

А ты — гарласты сыч.

Я не абражу,
Калі па шчырасці табе скажу:
Галубка, сыч табе палічыць косці.

А гарлапан — на горле кіпцюры.

Ого! Аса, пры ваяўнічай злосці
Кусае, але толькі да пары.

Ах, гэта я — аса? Дык бойся джала!

Я вырву джала, і які там страх?

Калі б дурному розуму ставала
Знайсці яго.

Катуля, церпіш крах:
Вядома ўсім, дзе скрыта джала ў восаў:
Ў хвасце, ў пушку.

О не, у языку.

Чыім?

Тваім, што тыцкаешся носам
Асе пад хвост. Бывай!

Зыкуй, зыкуй,
Пярэдайка ў спадніцы! Ну — манеры!
Так заляпіць у твар абразай мне?
Я дваранін.

Дварняга — дакладней,
А, зрэшты, я праверу.