Уільям Шэкспір - Тры камедыі

Даруйце, але ж мой быў першы ход.
Ды і ў самой ігры сюжэт закручан.

Няхай сіньёр маю даруе смеласць,
Што, завітаўшы ў Падую на час,
Я вырашыў сваю асірацеласць
«Ашлюбіць». З гэтай мэтаю да вас
Я і прыйшоў пасватацца да Б’янкі.
Я знаю, што да Б’янкі, як цыганкі
Да легкавера, ліпнуць кавалеры;
Вядомыя мне вашыя намеры
Спачатку мужа большай падшукаць,
А меншай — з гурту выберацца зяць,
Аднак я ўсё ж прашу вас, дайце згоду
Нас выслухаць: адкуль, якога роду
Я — ваш слуга, а там без кампліментаў
Да ліку ўсіх ранейшых прэтэндэнтаў
Дадаць мяне, нябогу, чын па чыну.
Для навучання вашых дзвюх дзяўчынак
Прынёс я гэту лютню ў падарунак
I, акрамя,— вось гэтых кніг пакунак.
Прашу прыняць ад сэрца, без абразы,
А я вам буду вечна абавязан.

Лючэнц’ё — вас завуць? Адкуль вы родам?
Я з Пізы, сын Вінчэнц’ё-гандляра.

Старэйшыны гандлёвага двара?
Ды як не знаць такога верхавода
Сярод купцоў! Што ж, будзьце ў нас, як свой.

Вазьміце інструмент.

Вы — кніжак кіпу
Ды йдзіце к вучаніцам у пакой.—
Слуга — сюды!

Без гоману і скрыпу
Вядзі сіньёраў да маіх дзяцей.
Хай прымуць іх гасцінна, без дакораў,
Як і належыць ім прымаць гасцей.

А мы тым часам,— папрашу сіньёра,—
Прайдзёмся ў сад. Я буду вельмі рад
Пагаварыць.— Ды і абедаць скора.

Шаноўнейшы сіньёр, адклад не ў лад.
А я — заняты, я не маю часу
Вам абіваць парогі дзень пры дні.
Я раскажу вам шчыра і адразу
Ўсю радаслоўную сваёй радні.
Адзіны спадчыннік багаццяў бацькі,
Я іх не праматаў у пух і прах,
А павялічыў. З ёй мне зладзіць — цацкі,
А вось які дасце вы ёй пасаг?

Калі памру — маёнткаў палавіну,
А ў дар гатоўкай — дваццаць тысяч крон.

Хай будзе так. Я ёй усё пакіну
Пасля таго, як пахавальны звон
Па мне адзвоніць,— уладанні, двор,
Арэнды, рэнты, фермы там і свірні.
Дык што ж, сіньёр, заключым дагавор,
Каб ведаць, хто што вінны і павінны.

Наперад вы павінны з ёй таксама
Пагаварыць: ці любіць яна вас?

Э, дробязь! Бацька, гавару вам прама:
Яна — палын, а я — не хлебны квас,
Яна — наруга, а ў мяне — папруга;
А калі ўссыпаць вугальку на жар
Ды пададзьмуць яшчэ — шугне пажар.
Я — крэмень, і змагу такога струга
Ёй адцясаць, што стане ўся, як шоўк.
Я — не хлапчук, не блазен, не п’янчуга,
Што дзеля кпінаў сватацца прыйшоў;
Я не люблю ні спешкі, ні наскоку...

Дай бог, каб гэты спрыт не выйшаў бокам.—
Аднак рыхтуйся да размоў няветлых.

Пабачым: буду як гара пад ветрам;
Вятры бушуюць, а яна ні з месца.

Сіньёр, вы пабляднелі, мне здаецца.
Чаго вы так збянтэжаны, мой друг?

Ад страху ледзьве пераводжу дух.

А як дачка? Ці ёсць у ёй задаткі?

Усе як на падбор,— дзеля салдаткі:
Не лютня ёй патрэбна, а пішчаль.

Ўсё гэта праўда, на вялікі жаль.
Няўжо яна за йгрою вас чапала?