Уільям Шэкспір - Тры камедыі

Так іх, малайчына!

Сіньёр,— слаўцо, а там сабе — гайда:
Вы часам ці не ў сваты к той дзяўчыне?

А калі ў сваты, што вам за бяда?

Нам — тры пляўкі!
Правальвай вось — і квіты.

Прабачце, шлях, здаецца, не закрыты
Ні мне, ні вам, і вуліцы стае.

Сіньёр,— стае, але ж не да яе.

Чаму ж гэта, скажыце, калі ласка?

Таму, сіньёр, што вашую мілашку
Прымілаваў сабе слуга ваш Грэм’ё.

Вы не туды, сіньёр, не ў тое стрэмя:
Я сам абраў яе сваім кумірам.

Сіньёры, ціха! Скончым сварку мірам.
Прашу паслухаць, калі вы дваране,
Што скажа ваш слуга пакорны Траньё:
Сіньёр Баптыста знатны, радавіты;
Ён з бацькам маім знаўся ў лепшы час.
Няхай цяпер прыкіне кожны з вас:
Дапусцім, да ягонай Афрадыты —
Чароўнай Б’янкі прывалілі ў сваты
Сем жаніхоў адразу,— я, вядома,
З іх буду першы і не выйду з дому,
Не атрымаўшы згоды: «Я — твая».
Царэўну Леду [12] Леда — дачка эталійскага цара Фесція. У яе закахаўся Юпітэр і, прыняўшы вобраз лебедзя, спакусіў яе (рымская міфалогія). тысячы кахалі,
Хай будзе ў Б’янкі з тысячы адзін,
I той адзін — Лючэнц’ё, ну а далей —
Хоць не расці трава, хоць дзіва з дзіў,
Хоць сам Парыс няхай прыскача з Троі [13] Парыс — траянскі царэвіч, які ажаніўся з дачкой Леды. .

Ён — скакунок. Хаця нас тут і трое,
А зазяваемся,— усіх абскача.

Скакун на месцы, а прышпорыш — кляча.

Гартэнз’ё, што вы гэткі ганарысты?

Асмелюся спытацца ў вас, сіньёр:
Вы бачылі хоць раз дачку Баптысты?

Не, але чулі шмат пра дзвюх сясцёр.
Старэйшая сварлівая без меры.
Малодшая — красою незямной.

Старэйшай не лічыце, кавалеры:
Я ўжо сказаў вам, што яна за мной.

Ды вы — герой. З такою непакорай
I Геркулес пакаштаваў бы гора.

Але ж паслухайце мяне, сіньёры,
Што я скажу: Баптыста Мінала
Яе сястру трымае на запоры;
I хоць бы й маладосць яе прайшла,
Датуль не быць ёй замужам за вамі,
Пакуль яго старэйшая дачка
Сядзіць у дзеўках. Самі вы з вусамі,
Як той казаў, тут — самая рука:
Адну сасватаць, волю даць другой.

То калі вы той самы малайчына,
Што дзеля нас гатовы і ў агонь,
I ў воду, і гатовыя, магчыма,
Жаніцца на старэйшай,— быў бы грэх
Пярэчыць вам. Бярыце, вы з вачыма,
Сабе на гора, а людзям на смех.
Вы гэтым самым вызваліце Б’янку,
I той шчаслівец з нас, каму яна
Аддасць руку, збярэ ў ваш гонар п’янку
Такую, што зальешся ад віна.

Балака вы, сіньёр. Пакінем кпіны.
Красуня й вам засела пад рабро.
Вы, як і мы, аддзякаваць павінны
Таму, хто рады нам зрабіць дабро.

Сябры, сіньёры, к- чорту нараканні!
Умова — згода, а адклад — не ў лад,
І я прашу сягоння ж на змярканні
Ка мне на баль. Я вельмі буду рад
Перакуліць за шчасце нашай любай
Так кварты тры вінца альбо настойкі,
Бо, як сказаў якісьці дыпламат:
За справай — спрэчкі і рука да чуба,
А за сталом — сяброўскія папойкі.

Выдатна сказана, сябры. Засядзем
Упобач — і адразу справу зладзім.

Пайшлі, Петруч’ё. Я на гэты раз
У ролі benvenuto буду ў вас,
Што значыць «госць жаданы» ў перакладзе.

Сястрыца, развяжы; табе ж няслава
З мяне смяяцца, кпіць. Другая справа —
Так здзекавацца з беднай пакаёўкі,
А мне, сястры,— і крыўдна, і няёмка.
А што да плаццяў і другіх пажыткаў,
Дык ты не думай, прама мне скажы,
I я аддам табе — усё да ніткі,
Аддам, ты толькі рукі развяжы.
Я ўмею быць паслушнай у старэйшых.

А ты скажы мне, хто табе мілейшы
З усіх тваіх залётнікаў, лісіца?