Уільям Шэкспір - Тры камедыі

О, глыб навук без краю і без меры!

О, цецярук без гаю і цяцеры!

Цішэй ты, чмут!

Цыц, Грум’ё.

Мой сіньёр,
Шаноўны Грэм’ё, як я рад вас бачыць!

I я не менш, Гартэнз’ё. Угавор:
Не балбатаць дарэмна, не лайдачыць.
Куды я йду? К Баптысту Мінала:
Я абяцаў яму для любай Б’янкі
Ў настаўнікі знайсці хлапца-арла,
Які не смакаваў ні пагулянкі,
Ні п’янкі. Я такога адшукаў
У гэтым хлопцы, сціплым і вучоным;
Паэт душой, шмат кніг перачытаў,
Прыстойных кніг, дазволеных законам.

Цудоўна. Мне таксама добры друг
Паабяцаў знайсці для іх музыку.
Так што цяпер да іх хадзем удвух,—
Хадзем, сябры, без гоману і крыку.
Дзеля чароўнай Б’янкі я пайду
За вамі, калі трэба, на край свету.

Я за яе — і ў пекла, і ў ваду.

Ну і ў бяду — і песня будзе спета.

Не будзем выхваляцца, хто куды
Гатовы рынуцца дзеля кахання.
Не час, сябры. Ідзіце лепш сюды,
Я вам скажу такое, што дыханне
Вам займе у грудзях. Вунь той дзівак,
З якім я сёння стрэўся выпадкова,
Бажыўся, прысягаў мне, што гатовы
Засватаць Катарыну. Чулі, як?
I возьме, калі бацька дасць пасагу.

Сказаць — зрабіць: дай божа добры час!
Вы расказалі пра яе заганы?

Я чуў: язык яе вастрэй мяча,
Дык гэта можна дараваць каханай.

Няўжо? Скажыце, хто вы і адкуль?

На жаль, пакінуў дома метрыкул [11] Метрыкул — метрычная выпіска (лац.). У шэкспіраўскія часы ў метрыкулах звычайна запісваліся асноўныя звесткі аб бацьках і маёмасным становішчы бацькоў народжанага. .
Я сам з Вероны, сын купца Антоньё,
У Падую прыехаў толькі сёння;
Нябожчык бацька жыў, не знаўшы гора,
Я ж спадзяюся век пражыць не горай.

Пражыць без гора з жонкай-непакорай?
Не верыцца. Хай бог вам дапаможа,
I мы тут, як гавораць, калі зможам,
Таксама дапаможам. Вы без жартаў
Рашылі сватацца да той упартай?

Пытаецеся ў хворага здароўя:
Мне без яе не жыць!

Вось будзе роўня:
Ганчак і кошка. Зрэшты ж, ліха з ёй!

Дык вы ж не распазналіся са мной:
Я ў Падую прыбыў з адзінай мэтай —
Жаніцца. I ніякая брахня
Не вымусіць мяне ад думкі гэтай
Адмовіцца.— Сябры мае, ці ж я
Не чуў, як львы равуць, бушуе мора,
Раз’юшанае, як гайня дзікоў?
Ці ж я не чуў раскатаў грому ў горах,
Нябеснай артылерыі багоў?
Не чуў, як на палях крывавай сечы
Звіняць мячы, ржуць коні — грукат, крык?
I вам скажу: мяне застрашыць нечым,
Як не застрашыць і ліхі язык!
Баяцца жонкі ды яе дакораў —
Тады ўжо лепш і не насіць штаноў.
Трашчыць — трашчы, хоць лопні, непакора,
Як лопаюць шкарлупкі каштаноў.
У печы. Жуяце, сябры, пустое.

Нічым яго не ўстрашыш. Ды не тое,
Не тое я хацеў сказаць, Гартэнз’ё:
Знаёмы ваш з’явіўся ў добры час.

Мы згаварыліся, што кожны з нас
Пароўну заплаціў за ўсе расходы
На сватанне.

Даб’ецца: па тавары і гандляр.

Асмелюся, сіньёры, імем бога
Вас запытаць, якая пралягла
К шаноўнаму Баптысту Мінала
Найкарацейшая з усіх дарога?

Гэта да дома таго, у якога дзве прыгажуні дачкі?
Вы маеце на ўвазе таго самага?

Таго самага, Б’ёндэла.

А можа, сіньёр, сказаўшы шчыра?

Яго, яе? — не з вас жа барышы.

Не сквапцеся, сябры: яна — задзіра.

Задзірыстыя нам не па душы.—
Хадзем, Б’ёндэла.