Юры Станкевіч - П'яўка

Шчыры, мужны і сумленны Аякс, сапраўдны герой, вымушаны быў саступіць падтрыманаму слабымі, хітраму, выкрутліваму і вяртляваму прайдзісвету Улісу. Дык вось, Хрысціянства перамагло, даўшы нам глабальную метафізічную мутацыю, якая цяпер, у сваю чаргу, хістаецца і дрыжыць пад ударамі новай рэлігіі, бо спрадвеку вучыла пакорлівасці і ярму. Хіба можна выжыць у сучасным свеце з ярмом на шыі? Так, можна, але ў якасці раба, а рабы былі і будуць за-патрабаваныя заўсёды і нават стануць аднойчы першымі, што і адбылося.

Кожны з нас у глыбіні сваёй душы не раз задаваў і задае сабе пытанне пра існаванне Творцы, так бы мовіць, Начальніка Сусвету. І не знаходзіць адказу, бо яго, адказу, няма і ніколі не будзе. Шчыра скажу вам, што калі, на мой погляд, Творца і быў, то ён даўно адрынуў і запамятаваў пра нас, пакінуўшы нам хіба што Праграму. Але Праграма, якая даўно не ўдасканальваецца і не карэкціруецца, цалкам верагодна, што вырачаная на паступовае разгойтванне і ўсё большую колькасць збояў. Самы маленькі і нязначны такі збой цяпер наведвае нас у выглядзе ўпыра, “п’яўкі”, якая высмоктвае з нас жыццёвую энергію, а самы вялікі — пачынаецца і будзе, магчыма, апошнім — бо гэта і будзе так званы Страшны Суд.

Калі вы здольныя аналізаваць і ўважліва адсочваць зараз мае думкі, то зразумееце, што я не збіраюся змагацца з самой ідэяй Бога. Хто з вас паверыць, што генетычны код жыцця атрымаўся выпадкова? Верагоднасць гэтага складае, прыкладна адзін к дзесяці ў дзесяцітысячнай ступені, а такая лічба больш, чым колькасць усіх атамаў у нашым Сусвеце. Але, калі жыццё не выпадковае, то чаму на гэта няма адказу? Можа, таму, што мы ўсе, як гэтыя чарвякі, выявы якіх створаны на сценах мастаком? Калі мы — невыпадковасць, то пра гэта трэба сказаць ці даць які знак. Толькі нічога такога мы не бачым, хіба, акрамя цьмяных доказаў, забароненых і ўганьбаваных уладамі. Прыход упыра — хіба доказ? Хто адкажа нам на гэта з упэўненасцю?

Усе нашыя веды, тэхнагалічныя і гуманітарныя распрацоўкі апынуліся перад безданню. Калі б гэтую бездань можна было вызначыць назвай, то імя ёй — НІШТО. Сапраўды, нашае няведанне нагадвае цывілізацыю мурашоў, якую вывучаюць і апісваюць мірмеколагі. Дарэчы, біямаса мурашоў больш чым біямаса ўсяго чалавецтва. Ці ведаюць шматлікія мурашы пра існаванне таго чалавецтва? Адказ адназначны — НЕ. Хто мы такія, украпаныя на невялікай планеце ў сотнях мільярдаў галактык, нібы на пясчынцы ў неабсяжнай пустыні? Істоты, вартасць якіх не больш як вартасць якіх-небудзь мух? Альбо мурашоў?

Магчыма, вы палічыце мяне адступнікам, які здрадзіў рэлігіі. Але, згадзіцеся, што кожная рэлігія ці вучэнне, якое адмаўляе законы Прыроды, гэта мана, а Бог і рэлігія далёка не адно і тое ж. Паміж імі існуе нябачная, але дакладная мяжа, бо рэлігія разпораз супярэчыць Богу. І калі Праграма, збоі ў якой мы калі-нікалі назіраем, сапраўды створана вышэйшай сілай, то рэлігія створана людзьмі, якім уласціва рабіць памылкі.

Адразу скажу вам, што “людзі-цені”, якія стварылі тое, што мы цяпер назіраем вакол нас, — а гэта, па сутнасці, гіганцкі гноевы сметнік, патураюць тым рэлігіям, якія выспавядаюць вучэнне аб замагільным жыцці. Хіба не да пакорніцтва і дурных спадзяванняў схіляе нас хлуслівая ідэя бессмяротнасці?

Што я магу, урэшце, сказаць вам зараз: усім, хто сабраўся тут, на месцы Ісціны, хто цяпер знясілены, разгублены і зацкаваны? Змагайцеся. Нават, калі вы пацерпіце паразу, памятайце, што смерць не ганьбіць вас за яе, а ганьбіць за пакорлівасць і за бяздзеянне. “Біце ў сэрца іх, біце мячамі!” — заклікаў больш як стагоддзе таму наш старажытны паэт, і я гавару вам тое ж самае ў гэтым Храме. Вось учора адзін з іх, тых п’явак, што паразітавалі і паразітуюць на нашым целе, ехаў да нас, каб трыумфаваць на месцы свайго нараджэння, да спусташэння якога ён спрычыніўся болей за іншых — хіба не тут вырасцілі і выхавалі яго, інкуба ад зачацця? Але ён не дасягнуў сваёй мэты, бо на яго шляху паўстала помста. Помсціце і не цурайцеся гэтага! Страх — вось адзінае, што паставіць заслону ад нашэсця і размнажэння “людзейценяў”. Прымушайце іх баяцца нават у моманты іх узвялічвання і ўладарання над іншымі, і вы пераможаце...

Знішчайце ўпыра без ваганняў і сумневу, калі хочаце быць вольнымі...”.

Казань Пастара Себасцьяна падалася мне даволі простай для ўспрымання і, на мой погляд, была зразумелай для большасці прысутных. Тым не менш, некаторыя з іх пасля таго, як прапаведнік спыніўся, паціху ўсталі і выслізнулі за дзверы. Цяжкае маўчанне павісла ў паветры. Толькі ледзь чутны шэпт жанчын час ад часу парушаў яго, чым напружанне толькі павялічвалася.