Юры Станкевіч - П'яўка

“Гэй ты, — загадаў ёй другі жаўтаскуры сутэнёр. — А ну, пакажыся!”

Дзяўчына марудна паднялася з лаўкі, прыўзняла падол сукенкі так, што агаліліся яе ногі і вузкія, яшчэ неразвітыя клубы, абцягнутыя на ягадзіцах трыкатажнымі трусікамі, павярнулася вакол сябе і зноў села.

Я, пэўна, згубіў над сабой кантроль, бо схапіў залатазубага за валасы, рэзка нагнуў яму галаву долу і саўгануў каленам у твар. Ён рохкнуў і паваліўся на спіну, абліваючыся крывёю, якая пырскнула з яго носа. Другі кінуўся ўгрунь, лямантуючы і разпораз азіраючыся, ці не бягу я следам. Дзяўчына ўсё так жа сонна сядзела на сваім месцы і нават не паварушылася. Я падышоў бліжэй.

“Ідзі дадому, — сказаў я ёй, — у цябе ёсць дом?” 1 Манус — чалавек (з хіндзі)

Нібы робат яна ўстала з лаўкі і моўчкі пайшла прэч. Я адчуў, як знікае звон у вушах і галаве, і агледзеўся: неалькі змарнелых мікрацэфалаў назіралі за тым, што я буду рабіць далей, чыйсьці твар мільгануў у адным з вокнаў адміністрацыйнага будынка, у паветры, пэўна, прывабленыя пахам крыві, ужо гудзелі мухі.

На агароджы ля Дошкі кандыдатаў на бессмяротнасць я заўважыў шэры лісток налепкі. Ён матляўся на адной сваёй надарванай частцы — верагодна, раней нехта паспрабаваў яго знішчыць і сунуў у кішэню. З плошчы трэба было сыходзіць, бо залатазубы яшчэ не падымаўся, а яго нахабны падзельнік, як я меркаваў, не марудзячы, прывядзе сюды супляменнікаў.

У налепцы, якую я збольшага прывёў да ладу, было напісана

empty 26.

“сліперы” — псеўдалюдзі, залежныя ад масавага гіпнозу. Яны лёгка ўваходзяць у стан гіпнатычнай істэрыі, непазбежна падпадаючы пад уплыў сваіх “куміраў”: звычайна, спевакоў, блазнаў альбо актрыс.

У сувязі з поліэтнічнасцю грамадства феномен данатарства і самаедства ўступіў цяпер у заключную фазу і набыў якасць тайнай дзяржаўнай рэкамендацыі на самазнішчэнне рэшткаў бы-лой эліты.

наступнае: “АБ ДАНАТАРСТВЕ”

Цэлыя народы раптоўна нібы гублялі розум і

У віхуры падзей апошніх дзён я ледзь не запамятаваў пра адкрыццё Храма, ці як яго назваў былы пастар Себасцьян, Месца для агучвання Ісціны, але Андруш напомніў мне і Мойры аб гэтым, папрасіўшы дазволу перадусім завітаць да нас, каб ісці пачыналі жыць толькі для таго, каб дагадзіць іншым народам, у выніку чаго непазбежна ўпадалі ў рабства.

Народ-данатар вар’я цее адза хаплення іншародцамі, ахвяруе на іх карысць сваю мову,

спадчыну, к ультуру ів олю. Рабы-данатары поўнасцю пазбаўлены свядомасці і з’яўляюцца тыповымі прадстаўнікамі “людзей-ценяў”. Самец данатара — абмежаваны, лёг ка ўнушаемы,

скараецца перадлюбымсорнераміадра зу пачынае яму прыслугоўваць. У асобных выпадках,

падпадаючы пад уплыў прыхадняў, ён становіцца агрэсіўным ненавіснікам сваёй мовы і культуры. Ён з лёг-касцю аддае сваіх жонак і дачок на карысць іншаземцаў, не задумваючыся аб наступствах.

Прадбачанне (прагноз на будучыню) складае ад адной гадзіны да двух тыдняў наперад. Самка данатара — істэрычная, юрлівая, абмежаваная,

схільная да здрады. Улюблёныя заняткі — пап-шоў,

прастытуцыя, судавытворчасць, выхаванне чужых дзяцей. У новай генерацыі можа субліміраваць у свецкую ільвіцу ці так званую “бізнес-ледзі”:

феміністку, раўнадушнуюдаасабістага патомства. Прадбачанне — ад гадзіны да тыдня.

Выключная большасць данатараў — так званыя

туды разам.

Спёка крыху адступіла, і па небе беглі лёгкія хмаркі. Ля ангара ўжо сабралася некалькі дзесяткаў людзей, у асноўным, белых. Сярод іх я пабачыў Васку Петкавіча, а крыху пазней з’явіўся і Маркус.

Дзверы будучага Храма былі пакуль зачыненыя, і Васка Петкавіч патлумачыў мне, што пастар Себасцьян, які падрыхтаваў казань, і мастак Юліус Гармата праз некалькі хвілін мусяць запрасіць усіх унутр. Я сказаў Мойры, каб пачакала, а сам асцярожна рушыў сярод людзей у той бок, дзе стаяў Маркус, які здалёк кіўнуў, што бачыць мяне.

“Нам з вамі зноў трэба на днях пагаварыць, — паведаміў ён мне напаўголаса. — Гэта важна для ўсіх нас. Дарэчы, вамі з новым, нашмат большым імпэтам зацікавіліся не толькі гарбузагаловыя, а і ў мясцовых органах. Адзін чыноўнік, ён з нашых — скідвае мне інфармацыю”.

Я ўгледзеўся ў яго стомлены, непаголены твар, сустрэўшыся позіркам. Мне раптам нагадалася, што ён бачыць мяне наскрозь.

“Вы наламалі дроў, Берташ”, — пацвердзіў ён мае меркаванні.