Юры Станкевіч - П'яўка

Не выяўленыя дагэтуль асобы, казала яна, вывешваюць тамсям у нашым Эдэме варожыя па змесце налепкі сумнеўнага сэнсу і характару, якія хоць ніхто і не чытае, але многія іх бачаць і, выконваючы свой грамадзянскі абавязак, прыносяць у адпаведныя органы. Распаўсюджваюцца бяздоказныя чуткі і прымхі пра тое, што быццам мы ўсе існуём у штучна створаным свеце, пра нейкіх прывідаў, упыроў і цмокаў, адзін з іх, ха-ха, наведвае наша паселішча. Але ім не абверг-нуць нашых уяўленняў і нашага імпэту ў прагрэс, які чакае, нягледзячы ні на што, усё людства.

Мы не абмяжоўваем, казала далей яна, імкнення розных людзей нашай мясцовай супольнасці аб’яднацца па нейкіх рэлігійных вартасцях, дазваляем збірацца ў храмах і нават ствараць іх, хоць разумеем, што рэлігія і вера ва ўсіх нас адна — гэта бессмяротнасць.

На вялікі жаль, учора да нас у Эдэм не здолеў прыбыць выхадзец з нашых мясцін, былы начальнік ідэалагічнага ўпраўлення краіны Ёхан Цынк, са скрухай у голасе паведаміла далей выступоўца. Ён, па ўсёй верагоднасці, трапіў у аўтааварыю, але так як ён быў дзяржаўным кандыдатам на далучэнне да бессмяротнасці, то ёсць надзея на тое, што жыццё яго будзе захавана і нават адноўлена.

Тым не менш, працягвала яна ўжо з ноткамі агрэсіі і злосці, тыя хто саступяць нам шлях цяпер ці ў будучым, будуць вылічаныя, выкрытыя і адпаведна пакараныя. Тут і яна ўскінула руку, узмахнула ёй і віскліва, з ноткамі фанатызму ў голасе выкрыкнула ў мікрафон

ТРАНСМОГ!

Адразу пасля яе выступу на ўзвышша падняўся сябра мясцовай моладзевай суполкі бессмяротнасці (аказваецца, фармальна яна існавала і ў Эдэме) з мэтай узяць слова, што, вядома, было яму адразу дазволена. Гэта быў метыс гадоў трыццаці, з пакатым ілбом, амаль без падбародка і з густымі, чорнымі, бліскучымі на сонцы валасамі, узбітымі ў пышную прычоску, якой ён, пэўна, вельмі ганарыўся. Ён быў апрануты ў форменныя чырвоную кашулю і зялёныя брыджы.

“Калісьці, — гаварыў ён, — большасць людства карысталася кожны свёй мовай. На асобнай мове размаўлялі паміж сабой і былыя мясцовыя жыхары, пакуль яна не зведала апладняючага ўплыву іншых, суседскіх і больш далёкіх моў, каб неўзабаве, у наш час, паступова пераходзіць на трансмог. Як сведчаць нашы навукоўцы, трансмог — мова будучыні, дзе замест слоў будуць ужывацца вобразы, што ва ўмовах бессмяротнасці будзе садзейнічаць больш хуткаснаму мыс-ленню. Але дзеля гэтага трэба паўсюдна ўступаць у нашу дзяржаўную моладзевую арганізацыю, добра працаваць і выяўляць і знішчаць нацыяналістаў”.

І ён таксама выкрыкнуў у канцы сваёй кароткай памовы: ТРАНСМОГ!

Ледзь не апошнім сярод выступоўцаў узяў слова сілавік службы бяспекі. Гэта быў апрануты, нягледзячы на спёку, у баваўняную ўніформу, і абвешаны аксельбантамі мурын. Сонцаахоўныя акуляры хавалі амаль палову яго ільснянага ад поту твару, а калі рот раскрываўся, то былі бачныя жоўтыя бліскучыя залатыя каронкі буйных і вострых зубоў.

Усяляк падтрымаўшы і ўхваліўшы ідэю трансмогу, ён нечакана засяродзіўся на хісткай і, на мой погляд, рызыкоўнай тэме законнасці абрадаў пахавання.

“Часта мы сутыкаемся з тым, — паведаміў ён, — што асобныя групы людзей, якія пражываюць у паселішчы, ужываюць самыя розныя звычаі пахавання памерлых сваякоў. Многія з тых звычаяў становяцца не даспадобы іншым, з-за чаго ўзнікаюць канфлікты, якія калі-нікалі прыводзяць да забойстваў. Па кожным факце натуральнай смерці цяпер вы будзеце абавязаны звяртацца ў муніцыпальны савет па дазвол на пахаванне па сваіх абрадах. Найперш гэта тычыцца тых, хто ўжывае ў ежу сваіх нябожчыкаў. Мы прызнаем, што ў мэтах гігіены і блакавання хвароб і эпідэмій, такія абрады і звычаі цалкам мэтазгодны і будзем даваць на гэта дазвол, пра што хутка выйдзе адпаведны загад, але кожны асобны выпадак будзе спачатку разглядацца намі. Тады ў нашым здаровым грамадстве паменшае розных варожых прымхаў пра ўпыроў, прывідаў, анамальшчыну, пра нейкія цьмяныя доказы, якія быццам сведчаць пра тое, вы толькі падумайце, што нічога навокал і нас таксама, проста не існуе, і ўсё гэта нам толькі мроіцца”.

Ён яшчэ некалькі хвілін гаварыў пра пагрозу прымхаў, чутак, а таксама пра нацыяналаў і іншых парушальнікаў стабільнасці, а потым спыніўся і таксама гучна і з робленай узнесласцю крыкнуў: ТРАНСМОГ!

Пасля яшчэ некалькі напаўафіцыйных выступоўцаў заклікалі прысутных на свяце радавацца жыццю і верыць у непарушную ідэю бессмяротнасці.

Па заканчэнні афіцыйнай часткі свята пачалася забаўляльнамастацкая. На сцэну адзін за другім выходзілі папулярныя спевакі, спявачкі і прытворшчыкі з Мегаполіса. Асобных з іх натоўп сустракаў крыкамі захаплення. Яшчэ праз гадзіну пачаўся гандаль таннымі алкагольнымі напоямі. Там-сям ужо звыкла поўзалі на карачках, дзе-нідзе ўзнікалі бойкі і гэтаксама хутка заканчваліся, у неба ўзляталі і ўзрываліся там с аглушальным трэскам усялякія піратэхнічныя сродкі.