Юры Станкевіч - П'яўка

У зарастаючай пустазеллем вёсцы

Ці дэградуючым пасёлку —

Вы і тут сустрэнеце падабенствы людзей:

Сялян з разбухлымі, выкручанымі пальцамі

Ад непасільнай працы на Утопію,

Апынуўшыхся перад бязлітаснымі прыхаднямі,

Што плодзяцца, як тараканы,

Увішных гаспадаркоў з хітрымі пыскамі,

Не здольных зазірнуць у будучыню,

Якая ўжо даўно ўглядаецца ў іх саміх,

Што ўгнойваюць свае надзелы

На карысць іншародцаў,

Пакуль самі не стануць гноем,

Наліўшыхся крывёю “функцыянераў”

У нястомным гандлі гэтай зямлёй,

Згубіўшых пачуццё

Нават асабістай бяспекі,

У думкі якіх не ўнікнуць ніякаму сэнсітыву,

Самадастатковых пралетараў,

Якія ў вольныя ад рабства дні

Падколваюць адзін аднаго нажамі

Ці бяздумна ўглядаюцца

У дысплеі тэлевізараў,

Дзе выламваюцца педэрасты,

Якія ўжо авалодалі чвэрцю культуры,

Распырскваючы папсу, як мачу,

Ці здзяйсняюць свае фантазіі садаміты,

Ды практыкуюцца нейралінгвісты,

На рэштках эміграцыйных плыняў,

Стракатых ад дэгенератаў,

А маладыя летуценніцы,

Прачынаючыся па начах,

Мараць пра тое, як яны

З’едуць у Мегаполіс

Ці яшчэ куды-небудзь далей,

Дзе іх будуць суцяшаць аральным сексам,

empty 24.

Далучаючы да дэмакратыі.

Тут, дзе яшчэ не сточвае абутак бетон,

І высоўваюцца з вокнаў

Клетак-сотаў

Мікрацэфалы, упэўненыя ў сваёй значнасці, але

Якія ніколі не чулі пра Ван-Гога,

Каментуючы падзеі ў наваколлі

Квакаючымі галасамі.

Тут, на месцы Вялікай Звалкі

Танчыце вы свой танец — апошнія з людзей.

Ён толькі паціснуў плячыма.

“Мяне заб’юць, калі я да таго ж спалю дом”.

“Ну, а калі ўпыр зацікавіцца менавіта табой? Як ты сам намераны абараняцца?” “Я нашу з сабой часнок. У мяне яго поўныя кішэні. І соль. Кажуць, ваўкалакі і погань не выно-сяць гэтыя рэчы”.

Я толькі ўсміхнуўся над такой наіўнасцю. Дый які рэзон быў нешта яму тлумачыць? Ён бы ўсё роўна нічога не зразумеў.

Праходзячы праз плошчу, я ўбачыў двух укормленых жаўтаскурых падлеткаў, а з імі белую дзяўчынку гадоў дзесяці– дванаццаці. Яны ўтаропіліся на мяне, маючы, пэўна, нейкі свой інтарэс, што адразу і пацвердзілася.

У наступны дзень я зноў вярнуўся да свайго асноўнага занятка ў паселішчы: адсочцы ўпыра.

Ноччу, пасля свята, адбылася чарговая панажоўшчына і звядзенне рахункаў паміж рознымі групоўкамі і кланамі. На вуліцах там-сям знаходзілі забітых. У многіх з іх былі павыразаныя часткі целаў — рукі, ногі, ягадзіцы, грудзі. Усе гэтыя набыткі пэўна былі скарыстаны ў ежу мясцовымі антрапафагамі.

“П’яўка” па-ранейшаму лютавала. Як паведамілі мне ў дваццаць першым бараку, яго бачылі тут не толькі з наступам цемры, а і нават на досвітку. Ужо адкрыта гаварылі, што ўпыр, які закатаваў траіх дзяцей, цяпер “даціскае” ўдаву Адмету.

Той-сёй з жыхароў барака з жахам паведамляў пра спробы ўпыра ўвайсці з ім у кантакт. Праўда, бачылі таго кожны пасвойму: адна жанчына сцвярджала, што “цмок” схапіў яе ззаду і пачаў душыць, але рукі ў таго, гаварыла яна, былі белыя і нібы ватныя, і ёй удалося вырвацца і ўцячы. Другая паказвала ўсім сінюю плямку на перадплеччы і расказвала, як упыр схапіў яе за руку. Урэшце, ім абедзвюм адразу паверылі.

Але, вядома, што больш за ўсё мяне цікавіў стан Адметы, якая, між тым, нікога да сябе не пускала і адчыняла дзверы толькі сваякам.

Тодар, пэўна, адчуваў перада мной пачуццё віны за тое, што “здаў” мяне ў мінулы раз, не папярэдзіўшы пра агентаў, і таму цяпер усяляк запабягаў перада мной. Менавіта ён расказаў мне, што “цмок” з’яўляецца перад няшчаснай бабай праз ноч, смокча ў яе кроў, і жыць той засталося няшмат.

“Чаму ж вы не абароніце яе?” — спытаў я Тодара.

“Усе баяцца”.

“А кактэйль Молатава?” — напомніў я.

Адзін з іх, старэйшы па ўзросце, адкінуў з ілба назад пасму густых чорных валасоў, пераступіў мне шлях і няшчыра ўсміхнуўся, бліснуўшы на сонцы залатымі каронкамі зубоў.

“Паслухай, манус1, — лісліва пачаў ён, — ты, пэўна, любіш дзевачак. Так?” “Бліжэй да тэмы”, — прапанаваў я яму, ужо здагадваючыся ў чым іх інтарэс. Нянавісць варух-нулася ўва мне і пачала разрастацца, як пара пад накрыўкай.

“Ды ты зірні. Табе што, у падлу наша прапанова?” — ён тыцнуў пальцам, сабе за спіну, дзе на лаўцы з абыякавым выглядам сядзела малалетняя прастытутка. У дзяўчыны была нямытая галава, сонныя вочы і абпаленая сонцам скура. Праз адну наздру невялікага кірпатага носа было прадзета металічнае кольца.