Юры Станкевіч - П'яўка

Што мы ведаем пра наша няшчасце, бяду, якая ў выглядзе цмока завітвае да нас, нашых жанчын і дзяцей? На вялікі жаль, нічога. Мы не ведаем адкуль ён, хто былі яго бацькі, чаму ён калісьці выбіраў з нашых жанчын і апладняў некаторых з іх.

Хітрасцю і пустымі, псеўдавартаснымі размовамі ён раней аблытаў нас і прымусіў не толькі лічыць яго адным з нас, але і для некаторых лепшым, першым, а калі дасягнуў таго, чаго намагаўся, то мы ўжо не бачылі ў ім інкуба. Тупое самаедства стала гаспадаром нашага становішча, а на свет, нібы з пустэчы, выпаўзла ўсё дробязнае, вычварнае, вартае жалю. Хіба не мы з патроенай сілай накідваліся і накідваемся цяпер на нашых лепшых, разумнейшых, больш адукаваных і моцных духам і целам? А хіба не гаварыў нам адзін са старажытных філосафаў: “...свабодны розум — вораг ланцугоў, ненавісны народу, як воўк сабакам”. Страшным Судом адзначыў Творца наша псеўдаіснаванне, і гэты Суд адбываецца з уздзеяннем на нас саміх, бо ўжо большая частка з нас пераўтварылася ва ўпыроў.

Не думайце, што я хачу вас напужаць, гаворачы малазначныя словы ў месцы, якое многія з вас выбралі самі і назвалі Месцам для агучвання Ісціны — гэта не так. Не думайце і таго, што я хачу скіраваць вас на шлях дабрачыннасці, шчасця і справядлівасці, бо нічога гэтага няма і не магло быць. Тое, што нараджаецца на свет у мярзотных параксізмах болю і крыку, павінна само вызначыць, што ёсць дабро і што ёсць зло, не шукаючы гатовых адказаў у брудных, напаўвар’яцкіх, супярэчлівых тэкстах. Адрыньце іх!

Пра што нам сведчыць з’яўленне ўпыра? Па-першае, пра тое, паўтару, што ёсць нейкія абса-лютна нязведаныя для нас якасці чалавека, які жыве ў субматэрыі і, пэўна, сам з’яўляецца такой жа субматэрыяй, хіба што надзеленай свядомасцю, але справа ў тым, што апошняе тычыцца да-лёка не ўсіх. “Людзі-цені” не маюць свядомасці, але вызначыць іх можна, і не толькі па іх адносінах да ўпыроў, якіх яны любяць і абагаўляюць, прыводзяць да іх сваіх сыноў і дачок і ад-даюць апошніх ім на ахвярапрынашэнне.

Усе людзі роўныя! — крычаць нам са сродкаў масавай інфармацыі, — а “чалавек-цень” — гэта выдумка дэсідэнтаў, якія заўсёды былі ворагамі народа”. Але, хто ўжо даўно валодае тымі сродкамі інфармацыі, захапіўшы іх з дапамогай нізасці, хітрасці і хцівасці?

Адбылася, па сутнасці, новая глабальная інфармацыйнасацыяльная рэвалюцыя (інвалюцыя), бо ўся грандыёзная інфармацыйная сістэма, якая ўжо была створана, аказалася ў руках усё тых жа “людзей-ценяў”, якія выяўляюць цяпер свае асабістыя інтарэсы. Наступствы — гэта тое, што мы бачым: паэтапнае засваенне мільярдамі людзей новых стандартаў мыслення, адзнакаў таго, што адбываецца, і ўспрымання рэчаіснасці, якія выгодныя толькі гэтай адыёзнай групе асоб. Адбылося глабальнае замбіраванне планетарнага чалавецтва: інфармацыйны таталітарызм, які больш жахлівы любых іншых формаў таталітарызму, вядомых чалавецтву, хоць ён і носіць знешне прыстойны выгляд. Але гэта генацыд “людзей-ценяў” супраць сапраўднай эліты, гэта канец гісторыі, бо наперадзе найбольш верагоднае — раптоўнае спыненне Гістарычнай Сімуляцыі, а не якая там прывідная бессмяротнасць. Плюньце на яе, бо гэта мана. Хлусня аб-рынулася на нас пад выглядам ісціны, а мы не заўважаем гэтага, бо згубілі сваю моц і праніклівасць. На вуліцах гарадоў і паселішчаў пачынаюць ужо ганяцца з крукамі за нашымі дочкамі, жонкамі і тымі, хто, з прычыны слабасці ці адзіноты, не можа абараніць сябе, альбо баіцца гвалтоўнага скону. Не бойцеся! Так, “чалавек-цень” падобны да любога з нас, і яго не-магчыма пралічыць візуальна і нават з дапамогай шматлікіх тэстаў. Але ж у яго няма свядомасці — таго, што мы звыкла называем душой, і ён не выносіць ісціны, бо адчувае, што апошняя адразу знішчыць яго і ўвесь яго вырод. Стойце за ісціну! Куды мы ідзём? — пытаецца наш кволы розум і не знаходзіць адказу. Да шчасця і дабрачыннасці — гаварылі нам старажытныя прапаведнікі, да светлага ўваскрашэння, урэшце, да бессмяротнасці — сцвярджаюць яны цяпер.

Але хто з вас адкажа мне, якой будзе вечнасць? Раем, у якім вы будзеце існаваць заўсёды? Лаз-няй з павукамі па вуглах, як выказаўся калісьці наш старажытны празорца? Мікрачыпам у камп’ютарнай нішы, які будзе бясконца перакручваць праз сябе адны і тыя ж успаміны, не маючы аніякай магчымасці нават проста звар’яцець і падпасці пад ратавальную лабатамію?

Калісьці даўно, стагоддзі таму, Элінізм і Хрысціянства сустрэліся, сутыкнуліся і пачалі, нібы гіганцкія ідэалагічныя спруты, абмацваць адзін аднаго шчупальцамі, рыхтуючыся да схваткі. Менавіта Хрысціянства было рэлігіяй “людзей-ценяў”, і я змушаны, хоць і запознена, сказаць вам гэтую горкую праўду, бо нашыя продкі адступілі, абяссіленыя, перад новай мутацыяй, якая была апірышчам слабых і духоўных жабракоў, але тым не менш, пераможна заваявала свет і спарадзіла Візантыйскую цывілізацыю.