Юры Станкевіч - П'яўка

“Ён ведае. Кажа, што выкуп можа ўсё вырашыць. Тут так прынята”.

Я кінуў вокам на таймер: ішла ўжо трынаццатая гадзіна, і ўключыў тэлебачанне.

“Яны згодныя на грошы?”

“Думаю, што так. Дарэчы, я іх прывёз”, — я выцягнуў з кішэні і паклаў на стол пачак банкнот.

Але яна засталася раўнадушнай, нават не спыталася, дзе я іх набыў.

“Каб Платон быў жывы”, — раптам вырвалася ў яе.

Я змаўчаў. Варта было разумець, што ўсё астатняе жыццё яна не пакіне згадваць пра свайго бы-лога мужчыну. Мёртвы будзе мець рацыю, бо паспеў зрабіць хіба што адну памылку. Хоць, калі меркаваць па справядлівасці, яму проста не пашанцавала.

Між тым, па тэлеканале ішлі навіны. Дыктары: напамажаны, з павыскубанымі брывамі і яго напарніца — вяртлявая, з лялечным тварыкам, тэлешлюха, звыкла гугнелі бадзёрымі галасамі пра чарговыя дасягненні, але раптам у іх расказ уварваліся істэрычныя ноты. Карцінку перкаключылі, і ў кадры я пабачыў скалечаную машыну Ёхана Цынка, аточаную купкай аператыўнікаў і паліцыянтаў.

“ЗАМАХ НА ЁХАНА ЦЫНКА. БЫЛЫ САКРАТАР ПА ІДЭАЛОГІІ І

ЯГО ВАДЗІЦЕЛЬ ЗАБІТЫЯ. СЫН ЁХАНА ЦЫНКА ЦЯЖКА ПАРАНЕНЫ.

НЕВЯДОМЫ ВЫКАНАЎЦА НАПАЎ НА ІХ НА СКРЫЖАВАННІ, ПРОСТА

НА СВЕТЛАФОРЫ. ВЯДЗЕЦЦА ВЫШУК”.

Далей пра ўсё распавядала тэлебрыгада ў складзе аператара і спецыяльнага карэспандэнта. Так, казаў апошні, напад быў выключна нахабны, і сляды нападаючага згубіліся. Як на бяду, камеры адсочвання ў гэтым месцы не працавалі, хоць іх варта было даўно замяніць, і злачынца знік не-апазнаны. Адзін з вадзіцеляў, які на момант здарэння аказаўся побач, сказаў, што нападаўшы адносна малады, цёмнаскуры мужчына, які вёў джып. Заўтра, працягваў свой аповед камента-тар, Ёхан Цынк якраз збіраўся наведаць Новы Эдэм — месца, дзе ён нарадзіўся.

На месцы нападу злачынца пакінуў налепку, якая сведчыць, хутчэй, пра палітычныя матывы забойства. Там усяго тры словы...

“Я НЕНАВІДЗЕЎ НАЦЫЯНАЛЬНУЮ ІДЭЮ”

“Вось бачыш, — сказаў я Мойры, — цяпер нас тут нічога не затрымлівае. Як толькі я здабуду доказ, мы пакінем гэтае райскае месца. На працу больш не выходзь, і трымайся побач, пакуль я не даведаюся, што хочуць гарбузагаловыя”.

Мойра нейкі час дапытліва ўглядалася ў мой твар.

“Паслухай, Берташ, — раптам сказала яна, — навошта ты ўключаеш увесь час дурня? Хіба я таго заслугоўваю? Гэта ты “выканаў” старога? Я ж здагадалася.” “Так, — не стаў я маніць. — Твая мэта спраўдзілася. Я зрабіў гэта, каб ты не рызыкавала да-рэмна.”

Нечакана яна ўзлавалася.

“Але ж я не прасіла цябе. То была мая справа. Мая і Платона.” “Гэта было заданне Маркуса? — спытаў я.”

“Якая розніца? Мы ўсе прынялі рашэнне, што былы галоўны “палітрук” павінен быць пакараны.”

“Што ж, — падагуліў я, — прыміце і ад мяне хоць якую паслугу.

Прыемна было аддзячыць.”

На яе твары выразна адлюстроўваліся самыя розныя пачуцці.

“Раскажы мне, як ты гэта зрабіў,” — пасля паўзы спытала яна.

Замест адказу я паваліўся на ложак.

“Пабудзі мяне праз гадзіну”, — папрасіў я і... заснуў.

Але ўжо хвілін праз дваццаць я падхапіўся на ногі, бо псеўдасон быў ліхаманкавы і трывожны. Мойра па-ранейшаму сядзела ў крэсле.

“Гэта мой позірк разбудзіў цябе, — сказала яна. — Мне так шкада Барбі, быццам я згубіла сваё дзіцё”.

“Мы павінны з’ехаць. Цяпер цябе тут нічога не трымае, праўда?” “Я не хачу, Берташ. Навокал адно і тое ж”.

“Як толькі набуду доказ, мы збяромся ў дарогу. Я не магу рызыкаваць тваім жыццём. Дарэчы, ты казала, што ў цябе ёсць зброя. Прынясі яе”.

Мойра прынесла і паклала на стол пісталет. Гэта была кішэнная “Берэта” калібра 7,65 міліметра, з самаўзводным ударна-

спускавым механізмам: мадэль, якая служыла з паўстагоддзя назад, даволі надзейная і зручная.

“Маркус забяспечыў нас зброяй, — сказала яна. — Мы павінны былі, як ён гаварыў, увесь час рыхтавацца да магчымага нападу і ўжываць яе па абставінах”.

“Такія абставіны, як бачыш, не прымусілі сябе чакаць. Трымай пісталет пры сабе”.

Мойра паклікала паесці, але я адмовіўся: ці мне палезе цяпер у горла ежа. Я зноў папярэдзіў жанчыну, каб яна, не марудзячы, прымяняла зброю, як толькі апынецца ў небяспецы, што цал-кам можа адбыцца ў любую хвіліну, і пайшоў у бок плошчы. Раптам я ўспомніў, што Барбі зусім нядаўна суправаджала мяне, і адчуў, як сціснула сэрца, а на душу лёг цяжар. Клятае жыццё, падумаў я. Ну, каму яно можа быць у радасць? Хіба што “людзям-ценям”?

Ёхан Цынк любіў жыццё?

Паўднёва-ўсходні вецер нёс у вышыні рэдкія белыя аблокі. Ніжэй іх слаўся дым са звалак. Ды-халася цяжка. Некалькі жаўтаскурых танчылі пад папсу: іх укормленыя твары ільсніліся ад поту. Варта было знішчыць мільёны сваіх жа ў братазабойчых войнах, рэвалюцыях і самаедстве, каб вось гэтыя сталі цяпер ледзь не шляхтай?