Юры Станкевіч - П'яўка

Я выцягнуў з-пад сядзення рэвальвер, перакінуў яго злева пад кашулю, а на вочы насунуў вялікія ахоўныя акуляры, якімі звычайна карыстаюцца рабочыя пры распільванні металу.

Акуляры закрывалі і да непазнавальнасці змянялі твар.

Святлафор мігнуў наперадзе чырвоным святлом. Я аблізнуў вусны і паклаў руку на дзяржанне рэвальвера: не зараз, чырвоны, ён гарыць ужо дастаткова доўга, падумаў я, прытармазіўшы, і адразу загарэўся жоўты.

Значыць, не тут...

зялёны.

Перагазоўка, трэцяя перадача, чацвёртая. Наперадзе, адзначыў я, заставаліся ўсяго два-тры святлафоры. Потым ужо быў бальшак.

Калі ахоўнік за рулём упішацца ў абраную ім хуткасць, то цалкам, верагодна, што зялёны знак сустрэне нас зноў, а потым, магчыма, яшчэ раз. Мне ж абавязкова трэба, каб мы пад’ехалі да скрыжавання на жоўты, потым адразу запаліцца чырвоны, ці прама — на чырвоны, і — рух спыніцца. Тады ў мяне будзе каля трыццаці-сарака секунд.

Як заўсёды, у вызначаны час я адсёк усе лішнія думкі. Усё павінна вырашыцца як мага хутчэй, потым мне, магчыма, давядзецца пазбавіцца ад машыны, бо яна непазбежна “засвеціцца” камерамі адсочвання. Хіба толькі іх не будзе. І хоць мой нумар намерана запэцканы фарбай, і машын маёй маркі ў горадзе дастаткова, і прадаюць і купляюць іх без афармлення, пад ключы, лепш не рызыкаваць. Шкада, вядома, але жыццё Мойры па-за ўсялякіх абмеркаванняў і кампрамісаў. Калі я зараз не “выканаю” Цынка, яна пачне па прыездзе таго ў Эдэм дзейнічаць сама, і хутчэй за ўсё накліча бяду.

Раптам я ўспомніў пра паперу, схаваную за ахоўным шчытком. Ледзь не запамятаваў, падумаў я, выцягнуў яе і пераклаў у кішэню. Каб наклеіць яе на машыну Ёхана Цынка, мне спатрэбіцца не больш як тры секунды.

Вось што было на ёй напісана: “Я ненавідзеў нацыянальную ідэю”.

Нечакана “Міцубісі” Ёхана Цынка мільгануў правым паваротам і перастроіўся ў крайні справа рад, што ўскладніла маю няпростую задачу. Можа, ён збіраўся ўвогуле павярнуць і з’ехаць па нейкай незразумелай мне патрэбе з бальшака? Навошта? — меркаваў я. Але прамільгнула адно скрыжаванне, потым другое, а “Міцубісі” нікуды не павярнула. Увесь час імкнучыся трымацца ўпрыцірку побач з ёй, я, у рэшце-рэшт, амаль гвалтам праціснуўся ў правы рад і зноў апынуўся на бліжняй ад яе паралельнай прамой. Гэты манеўр каштаваў мне таго, што я празяваў імклівае набліжэнне чарговага святлафора: жоўты.

Наперадзе затармазіла некалькі машын, я таксама даволі рэзка спыніўся і праз паўзу ўбачыў, як запаліўся зялёны. Не тут...

Мы зноў набралі хуткасць. Дэфармант-ахоўнік, абрысы твару якога за бакавым шклом то набліжаліся да мяне, то, наадварот, аддаляліся, па невядомых мне прычынах зноў паказаў пава-рот, на гэты раз — левы і памкнуўся перасунуцца ў мой рад, але мне гэта было нявыгадна, і я не даў яму такой паслугі.

Беспакаранасць, — пранеслася ў мяне ў думках, — вось што неверагодна ўражвае, калі аналізуеш учынкі гэтых стварэнняў, якія дарваліся да ўлады. Як укормленыя каплуны, даўно і, пэўна, назаўсёды, яны пазбавіліся пачуцця небяспекі. І не дзіва, бо з такім збродам, які атабарыўся ў гэтых землях, ім усё сыходзіла з рук.

Нянавісць пакрысе авалодала мной, і я даў ёй волю. Хіба я прагну забіваць? Зусім не. Нават на вайне я не прывык да гэтага. Але ж, калі забіваць развучацца ўсе тыя нешматлікія, хто пакутаваў ад уціску, то з часам яны самі стануць трупамі, а іх жанчын і дзяцей захопяць у рабства. Так было заўсёды.

Метраў за дзвесце наперадзе я раптам убачыў святлафор, які мігаў зялёным. Халодная хваля прабегла па маёй спіне. Значыць, цяпер, падумаў я, зялёны.

Машына наперадзе ў маім радзе не тармазіла, а, наадварот, дабавіла ў хуткасці. Вадзіцель мусіў паспець праскочыць скрыжаванне, што яму і ўдалося. “Міцубісі” справа, заціснуты спераду і ззаду, пачаў тармазіць.

жоўты.

Я таксама націснуў на тормаз і адразу ўбачыў, што запаліўся чырвоны.

Пара.

Скідваючы засцерагальнік рэвальвера, я выскачыў на правы бок.

Памылкай ахоўніка з “Міцубісі” было тое, што ён згубіў пільнасць на гэтыя тры дзесяткі секунд, пэўна, утаропіўшыся ў сігнальны ліхтар, а можа, размаўляючы, і таму я ў некалькі імклівых крокаў апынуўся ля лабавога шкла “Міцубісі” і адразу пачаў страляць.

Я стрэліў двойчы, шкло напалову рассыпалася, і праз дзірку я ўбачыў, што вадзіцель верагодна забіты. Не марудзячы, я зноў націснуў курок, а потым яшчэ і яшчэ. Толькі тады я пачуў крык. Гэта быў нават не крык, а віск. Так вішчэць магла істэрычная жанчына альбо жывёла перад пакладаннем. Гэта крычаў Ёхан Цынк.