Юры Станкевіч - П'яўка

“Асцярожна, — сказаў я свайму напарніку, — будзем зачышчаць”.

Лязо маёй радлёўкі зашкрабала па дошках. Труна была на цяперашні час даволі каштоўная: драўляная, звычайнай формы, як гэта прынята ў хрысціян. Злаўчыўшыся, я паддзеў лязом рыдлёўкі века і націснуў. Дрэва яшчэ не паспела прагнісці, і века глуха рыпнула, але лёгка па-далося, пэўна, цвікоў забілі няшмат і чыста сімвалічна.

“Выцягніце мяне”, — раптам папрасіў Васка Петкавіч.

У святле ліхтара я ўбачыў, што твар яго набыў зялёнае адценне і даў знак наверх, каб яму падалі руку. Андруш, не дачакаўшыся маёй прапановы аб дапамозе, тым не менш, адразу адважна саскочыў уніз. З хлопца будзе толк, падумаў я.

Мы адкрылі труну. Труп быў ужо абязводжаны, з чорна-

сінім тварам і такога ж колеру высахлымі кісцямі рук. Вочы заплюшчаныя. Саладжавы пах разлажэння перапыніў мне дыханне. Пад целам, апранутым у касцюм, на дне труны я не заўважыў ні крыві, ні якой іншай вадкасці. Я ўключыў камеру і, пераадолеўшы грэблівасць, змешаную са зразумелым жахам, націснуў лязом рыдлёўкі на шыю трупа. Аніякай рэакцыі не адбылося. Я знерухомеў у нерашучасці. Здагадка ашаламіла мяне.

...Тэафіл Слімак не быў “п’яўкай”!

Я ліхаманкава ўспомніў большасць звестак пра выяўленне і знішчэнне ўпыроў, але нішто не га-варыла мне пра сітуацыю, з якой мы сутыкнуліся. Нябожчык, на мой погляд, быў звычайным мерцвяком.

“Што рабіць, Берташ?” — пачуў я ўсхваляваны голас Андруша. Ні ён, ні астатнія мае сябры, пэўна, ні пра што яшчэ не здагадваліся.

“Вылазь!” — загадаў я свайму маладому напарніку.

Як толькі Андруша пацягнулі наверх, я ўголас папрасіў у трупа прабачэння і, сціснуўшы зубы, працяў яму шыю лязом рыдлёўкі.

Першыя мае перасцярогі апошніх хвілін спраўджваліся, бо з рассечанага горла нябожчыка не выцякла ні крыві, ні знакамітага белага рэчыва, пра якое заўсёды ўспаміналі старажытныя паляўнічыя на ўпыроў.

Я выкінуў з ямы рыдлёўку і ліхтар і з дапамогай маіх сяброў паспешліва вылез наверх.

“Засыпайце!”

У дзве рыдлёўкі праца хутка была скончана. Мае, не зусім дасведчаныя, сябры, якія, да таго ж, знаходзіліся пад немалым уздзеяннем стрэсу, на мой погляд, дагэтуль нічога не зразумелі. Павагаўшыся, я раптам, неспадзявана для сябе, вырашыў не паведамляць ім пра свой сумнеў. У рэшце-рэшт, упыр мог выглядаць і так. Хіба не? Мы закідалі магілу зямлёй і пасунулі на старое месца пліту. Я аб’явіў усім, што на гэтым нашыя высілкі скончаныя, і мы ідзём дадому.

empty 15.

Раніцай, па дарозе ў дваццаць першы барак, я атрымаў на свой надалоннік паведамленне ад Васка Петкавіча. Былы спецыяліст па квантавай мехніцы прапанаваў мне, калі я не супраць, зноў сустрэцца каля любога, выбранага мной, арыенціра, каб абмеркаваць узнікаше ў яго пытанне. Я адказаў, што праз некалькі хвілін буду на плошчы і пачакаю яго каля Дошкі кандыдатаў на бессмяротнасць.

Вецер змяніўся на паўднёвы і па небе пабеглі пакуль яшчэ рэдкія хмары. Сонца ўсё часцей ха-валася ў іх, і тады спёка зноў быццам адступала. На вуліцах вяла соўгаліся, то разыходзячыся, то збіваючыся ў купкі, нешматлікія ў гэты час дэграданты і апушчэнцы. З баракаў даносіўся грукат барабанаў, адтуль калінікалі выходзілі жанчыны і выплёсквалі з тазоў памыі проста пад ногі. Са звалкі звыкла несла смуродам і палёнай пластмасай.

На месца я прыйшоў першы, але літаральна праз хвіліну з’явіўся мой новы сябра і саўдзельнік па няўдалай эксгумацыі ўпыра. Я вырашыў, што ён пачне абмяркоўваць нашу начную адысею і выносіць якія прапановы, але памыліўся.

“Як вы, магчыма, ведаеце, Берташ, — пачаў ён здалёк, — і як казалі продкі — у моры нельга без стырнавога. Стырнавым, а маю на ўвазе нашу мясцовую суполку, тут з’яўляецца Маркус. Ён крыху старэйшы за мяне, але, магчыма, больш дасведчаны, вынаходлівы і, шчыра скажу, ка-рыстаецца большым аўтарытэтам. Дык вось, ён хоча вас пабачыць і абмеркаваць тое-сёе”.

“Як, проста цяпер?” “Калі ў вас бракуе часу цяпер, то прызначце іншы”.

“Я ўжо чуў пра яго ад Мойры, — сказаў я, — і перадусім сам хацеў з ім пагаварыць. Гэта вельмі дарэчы”.

“Вось і пагаворыце”.

“Ён таксама высланы? За што? Хто ён у мінулым?” — задаў я адразу некалькі пытанняў.

“Ну, як вам сказаць карацей: ён мае навуковую ступень, былы паспяховы вайсковец, чалец спецкаманды з выведкі, але раптам кінуў усё дзеля нейкіх даследаванняў, якімі ўпарта займаўся. Нешта ў галіне выжывання. Вядома, на яго данеслі, але лагера ён пазбег, бо паспеў знішчыць большасць свах распрацовак, а ў тым, што знайшлі, яны нічога не зразумелі. Калі ён з’явіўся ў Эдэме, мы былі кожны сам за сябе і не маглі абараняцца нават ад мясцовых так званых простых людзей, не кажучы пра дэфармантаў, блатных і чыноўнікаў, нават не маглі абараніць сваіх жанчын. А просты чалавек іншым разам горш за д’ябла, хіба не так? Вы чыталі ў налепцы? Што вы маўчыце, Берташ?” “Так”, — пахмурна пацвердзіў я.