Юры Станкевіч - П'яўка

“Таму што ён мёртвы, — пакрыўджана не ўстрымаўся я. — Калі б мне давялося згарэць у ма-шыне замест яго — ты, пэўна, любіла менавіта мяне больш за ўсіх”.

“Не адхіляйся, Берташ”.

“Добра, вернемся да нашай справы. Ёхан Цынк больш не прыедзе, — імправізуючы, але разлікова, зманіў я. — Ён перадумаў”.

“Не даю веры, — праз паўзу няўпэўнена вымавіла яна. — Калі і як гэта здарылася? І адкуль ты ведаеш?”

“Толькі што аб’явілі ў навінах. Ён ехаў у аўтамабілі і на на дарозе яму стала кепска. Ён ляжыць ва ўрадавай лякарні — так званай лечкамісіі”.

Мойра апусцілася на канапу, уключыла тэлеперадатчык і пачала настойліва пераключаць пра-грамы.

“Ты дарэмна гэта робіш, — сказаў я. — Стары, нікчэмны маразматык — каму ён трэба? Чаму ты думаеш, што пра яго хваробу будуць балбатаць з раніцы да вечара? Аб’явілі і тут жа запамятавалі: цалкам у іх паняццях”.

Яна нейкі час думала і раптам з палёгкай выдыхнула паветра. “Што ж, пэўна, так яно і ёсць. Гэх, Берташ, ты нават не ўяўляеш сабе, які цяжар, хоць і часова, цяпер зваліўся з мяне”.

Мне стала непамысна ад усяго гэтага. Хоць бы ён памёр на самай справе, думаў я, ну, няхай не сёння, дык заўтра, ці праз дзень, альбо праз два. Толькі не пазней. Можа, у вылюдка спыніцца сэрца ў яго гады? “Раптоўнае спыненне” — існуе ж такі медыцынскі тэрмін. Не магу ж я згадзіцца, каб гэтая жанчына, якая цяпер стала мне самай блізкай, рызыкавала аддаць сваё жыццё так бязглузда? Дзеля чаго? Хіба гэтым што-небудзь зменіш?

Я ўкленчыў перад ёй на падлогу, і паклаў галаву на калені.

Няхай ўсё абрынецца да д’ябла, думаў я, ужо засталася драбніца: дапрацаваць доказ і адразу з’ехаць адсюль. Прадаць сюжэт можна і пасля. Што будзе потым — пакажа час.

“Хто-небудзь з вашай суполкі страхаваў бы цябе на той выпадак, калі б стары здраднік сапраўды тут аб’явіўся?” — асцярожна спытаў я.

Мойра пагладзіла мяне па галаве.

“Гэта была цалкам мая ідэя, і я адна за яе адказвала. Платон ведаў пра ўсё, і толькі ён страхаваў мяне там, у Мегаполісе”.

Я лашчыў яе, каб надалей адхінуць увагу жанчыны ад усіх гэтых думак. Жаданне блізкасці перапаўняла мяне, і я не спыняў яго. Мойра беспамылкова адчула гэты мой стан і моўчкі хутка распранулася. Барбі назірала за тым, як мы займаліся каханнем.

Цікава, пра што яна думала?

empty 14.

На месца сустрэчы я прыйшоў другім, бо мяне ўжо чакаў

Андруш. Як і дамаўляліся, ён захапіў з сабой ліхтар і рыдлёўку.

Потым, амаль што адразу, з’явіліся пастар Себасцьян і Васка

Петкавіч. Яны прынеслі лом і сякеру. Яшчэ адну рыдлёўку раней прынёс я.

Зарава ад заходзячага сонца палыхала на даляглядзе. Едкі дым са звалак слабым ветрам крыху здзімала ўбок, і я амаль не задыхаўся. Было яшчэ даволі відна, і мы спыніліся, не даходзячы да могілак метраў дзвесце.

“Загадвайце, Берташ, — сказаў, звяртаючыся да мяне, пастар Себасцьян. — Вы, да слова, зараз у нас за старэйшага”.

Я прапанаваў пакуль прысесці ля насыпу, што цягнуўся ўзбоч дарогі і дачакацца захаду сонца, бо цяпер, на мой погляд, на могілках з’яўляцца зарана, бо яшчэ светла.

“Які сэнс капаць у цемнаце, калі можна і цяпер, — няўпэўнена аспрэчыў мяне Васка Петкавіч, — вочы лепей будуць бачыць ... увогуле гэта зручней псіхалагічна”.

“Цяпер там могуць бадзяцца якія-небудзь наведвальнікі, — цярпліва адказаў я, — а нам не трэба лішніх вачэй і лішняга шуму. Эксгумацыя цалкам нелегальная. Але справа не толькі ў гэтым. З надыходам цемры мы ўбачым — ёсць над магілай агеньчык альбо там якое выпарэнне, ці не. Калі ёсць, значыць, ён там, ну, не ён сам, а яго, так бы мовіць, матрычная сутнасць. Калі ж няма, то яна дзесьці матэрыялізуецца, каб скачаць чыйсьці інфармацыйны софт і наталіць голад. Нам лепш за ўсё заспець яго якраз у апошняй фазе, і вы, канешне, разумееце, чаму. Ніхто пакуль не ведае, як можа паўплываць на нас непасрэдны кантакт з такой сутнасцю”.

“Мінулым разам я працяў яго палкай, а яму хоць бы што”, — пахваліўся Андруш, але неяк змушана.

“Разумею, што псіхалагічна любая эксгумацыя — непрыемная і цяжкая, а ў нашым выпадку, па нязвыкласці амаль шокавая справа, але на працягу стагоддзяў у аналагічных выпадках людзі рабілі яе, бо мусілі ратаваць сябе і свае сем’і. Калі каму з вас не стае сіл, цярпіце, бо нас чацвёра і любому з вас заўсёды прыйдуць на дапамогу”, — папярэдзіў я.

“Што ж, абгаворым дэталі”, — прапанаваў пастар Себасцьян, што з яго боку было, на мой по-гляд, вельмі дарэчы.

Я коратка паведміў ім пра ўсё, што прадумаў яшчэ ўчора. Над магілай мы запальваем ліхтары так, каб яны асвятлялі ў глыбіню, а потым пачынаем капаць у дзве рыдлёўкі. Працуем парамі, па дзесяць хвілін на змену. Першая пара, я памарудзіў, гэта пастар Себасцьян і Андруш, другая — Васка Петкавіч і я. У нашым распараджэнні будзе дзве-тры гадзіны, дадаў я пасля роздуму — той час, калі, магчыма, упыр не ў актыўнай фазе, і гэтага нам, мяркую, дастаткова.